Mean says…
“คันนนนนนนนนนนนนน” เสียงโวยวายดังลั่นห้องฉุกเฉินในตอนค่ำ และเจ้าของเสียงก็ไม่ใช่ใคร เป็นคนที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี ผมยืนนิ่งและมองสารรูปคนตรงหน้าที่แก้มแดงเป็นพวง นั่งเกาแขนยิกๆ งอแงและโวยวายไม่เลิก
เธอไม่ได้มาคนเดียวแต่มากับเพื่อนผู้หญิงและผู้ชายยืนออกันหลายคน ผู้หญิงหนึ่งคนในกลุ่มขยับเข้ามาอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น
“พอดีว่าเพื่อนมันกินไวน์ไปแล้วจู่ๆ ผื่นก็ขึ้น แดงไปทั้งตัวเลยค่ะหมอ มันเมาแล้วบ่นว่าคันไม่เลิก ปากก็บวม กลัวว่ามันจะเป็นอะไรหนัก รบกวนคุณหมอดูให้หน่อยนะคะ”
“ดื่มไวน์เหรอคะ?” ผมเอียงคอนิดนึงแล้วพยักหน้ารับพลางยิ้มให้คนที่มาด้วย พวกเขาส่งสายตาเป็นห่วงนิดๆ “แล้วนี่เป็นอะไรกับคนไข้เอ่ย เพื่อนเหรอ?”
ผมถามขึ้นมาเพราะพวกผู้ชายมองผมแปลกๆ ไม่รู้ว่าเขม่นอะไร มีใครในนี้เป็นเมียพวกเขามั้ง
“ใช่ค่ะ พอดีนัดเจอกัน แล้วเตยมันมาคนเดียว” เธอพูดแล้วผายมือไปที่เพื่อนๆ คนอื่นที่ถ้าดูดีๆ
