‘ส่วนเรื่องเป็นแฟนเตย... หมอว่าถ้าเตยคบกับหมอเดี๋ยวเตยจะเสียใจเอานะคะ ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันไปก่อนดีกว่าเนอะ’
‘ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันไปก่อนดีกว่าเนอะ’
ฉันนั่งเหมือนร่างไร้วิญญาณอยู่ตรงหน้าบ้าน เสียงของคุณหมอดังในหัวฉันประมาณร้อยรอบได้ตั้งแต่ที่ฉันเดินออกมาจากห้องตรวจ ปกติคุณหมอชอบแกล้งเบี่ยงประเด็นและทำเป็นไม่สนใจ แต่คราวนี้ อยู่ดีๆ เขาก็พูดชัดเจนจนแทบจะตอกหน้าฉันเลย
ไม่เห็นต้องพูดใส่กันขนาดนั้น ฉันเบ้ปากเสียใจเมื่อนึกถึงใบหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งอาการใดๆ ของหมอมีน ฉันก็รู้แหละว่าหมอไม่ได้อะไรกับฉัน แต่บางครั้งฉันก็แอบหวังนี่นา
เสียใจว่ะ ขอเวลาเงิบแป๊ปนึงเดี๋ยวฉันจะไปแอ๊วใหม่ หมอคิดว่าฉันเป็นใคร ฉันคือนังผู้หญิงหน้าด้านหน้าทนจนปูนตราเสือยังกราบนะ คิดว่าการพูดแบบนั้นกับฉันมันจะหยุดความวอนนาบีของฉันได้งั้นเหรอ!!
ก็หยุดได้นิดนึงแหละ... เฮ้อ ฉันถอนหายใจไม่รู้กี่รอบแล้วค่อยๆ ฟุบลงกับโต๊ะกับข้าว
