Chapter 7
น้องคุณ น้องผม
สายฝนที่โหมกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตาก่อนหน้านั้นเริ่มซาลง เป็นเวลานานเท่าไหร่นั้นมาลารินไม่ได้สนใจ กับการที่เธอยังคงนอนซบพิงอกแกร่งให้อ้อมกอดของเขาเป็นที่ปลอบใจชั่วคราวภายหลังจากสัมพันธ์รักผ่านไปแต่เขากลับไม่ยอมให้เธอห่างกาย
"กาย…ฉันไม่รู้คุณมองฉันอย่างไร แต่รู้อย่างนี้แล้วคุณควรที่จะกลับไปนอนคิด เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่มีความรักความผูกพันธ์ใดๆ ทั้งสิ้น มันเกิดจากความใคร่ฉันรู้คุณก็คิดแบบนั้น"
หรัณย์นิ่งงันกับถ้อยคำของเธอ...จะว่าไปแล้วเขาเป็นคนเริ่มก่อนในครั้งนี้ ถ้าเขาไม่เป็นฝ่ายเดินเข้าหาเธอ สัมพันธ์ลึกซึ้งคงจะไม่มีทางเกิดเป็นครั้งที่สองแน่นอน ชายหนุ่มคิดพลางไล้เส้นผมนุ่มเล่นอย่างเพลินมือ
“ฉันคงจะสำส่อนในสายตาคุณใช่ไหม…เพิ่งเลิกกับคนเก่าได้ไม่ทันไร แต่กลับมานอนให้คนใหม่..." พูดไม่ทันจบ เธอก็ถูกห้ามให้หยุดด้วยปลายนิ้วแกร่งที่ทาบลงบนกลีบปากนุ่มละมุน
"เลิกพู
