Chapter 12
คืนนี้...ขออีกครั้ง (1)
รถยังคงทำความเร็วอย่างต่อเนื่องแล่นฉิวไปบนถนนสายหลักมุ่งหน้าสู่จุดหมายที่เหลืออีกไม่กี่กิโลเมตร หรัณย์เหลือบดูเวลาที่หน้าคอนโซลมันวิ่งมาที่สามทุ่มห้าสิบเก้านาที ก่อนจะเหลือบมองคนที่ผล็อยหลับไปราวหมดแรงหลังจากโวยวายใช้เสียงมาเกือบตลอดทาง
เขาแอบปลดกุญแจมือให้เธอไปนานแล้ว เพราะคนอวดเก่งสิ้นฤทธิ์หลับสนิทจนไม่รู้ว่าเขาขับพาย้อนกลับมาชลบุรีอีกครั้ง มันเป็นการกระทำที่บ้าระห่ำสิ้นดีกับการพาตัวลูกสาวเขาหนีหายมาแบบนี้ แต่ก็ได้ทำลงไปแล้วหากเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ค่อยว่ากันอีกที ชายหนุ่มคิดพร้อมกับเหลือบมองคนข้างกายอยู่เป็นระยะเผื่อเธอตื่นขึ้นมาโวยวายอีกครั้งเขาจะได้ตั้งหลักทัน
การที่ร่างเล็กขยับยุกยิกแล้วยกสองแขนขึ้นมาประสานไว้ที่หน้าอก หรัณย์จึงปรับแอร์ให้เบาลงก่อนจะค่อยๆ ผ่อนคันเร่งมองหาที่จอดข้างทาง เห็นเธอยกขาขึ้นมาบนเบาะแล้วพลิกนอนตะแคงคุดคู้แสดงถึงความหนาว
