“ฉันไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือจากคุณ”
ข่มเสียงไม่ให้สั่นเมื่ออีกคนยังคงยืนค้างอยู่ท่านั้นแล้วค่อย ๆ หันริมฝีปากเข้ามาชิดใบหูก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
“แต่ฉันช่วยไปแล้ว และต้องได้สิ่งตอบแทนจากเธอ”
“คุณ!”
รีบสะบัดหน้าหนีเมื่อรับรู้ทางหางตาว่าเขากำลังจะขโมยหอมแก้มฉัน
“รังเกียจ?” คิ้วดกดำเลิกขึ้นถาม แววตาเขาดูสนุกที่ปั่นหัวฉันได้
“รู้ตัวก็ดี” ตัวฉันสั่นเทา
พยายามควบคุมไม่ให้ความอ่อนแอกลั่นน้ำตาออกมาให้เขาสมเพช
“ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร ในเมื่อคุณกับเพื่อนฉันไปถึงไหนต่อไหนแล้วได้โปรด...”
เสียงฉันขาดหายทั้ง ๆ ที่พยายามเข้าแข็งแล้วแท้ ๆ แต่พอนึกถึงเรื่องวันนั้นทุกอย่างที่สร้างไว้มันก็แทบจะพังทลาย
“พูดต่อสิ”
เขายืนขึ้นเต็มความสูง เดินไปจุดบุหรี่ขึ้นสูบอย่างสบายอารมณ์เงียบ ๆ
“ได้โปรด เลิกยุ่งกับฉันสักที”
ฉันไม่อยากเข้าไปพัวพันกับคนอย่างพวกเขาอีกแล้ว
“คงยาก”
ทว่าสิ่งที่เขาตอบกลับ
