ปึง!
ประตูรถถูกปิดลงอย่างแรงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย
คนโง่ย่อมตกเป็นเหยื่อของคนที่ฉลาดกว่ามันเป็นแบบนี้นี่เอง
ที่ผ่านมามิตรภาพที่เรามีต่อกันมันคือเรื่องจริงหรือเสแสร้ง?
สิบปีที่เป็นเพื่อนกันมามินตราจริงใจกับฉันหรือแค่รอวันหักหลัง?
ทุกสิ่งทุกอย่างมันมีแต่เครื่องหมายคำถามอยู่เต็มไปหมด
ปึง!
“อ้ะ! เฮียมาคส์?”
ทว่ากำลังนั่งเสียใจอยู่เงียบ ๆ คนเดียวในรถตัวเอง ประตูฝั่งข้าง ๆ กลับถูกเปิดออกพร้อมร่างกำยำเข้ามานั่งอย่างถือวิสาสะ
“ไม่เจอกันนาน นึกว่าจะลืมชื่อนี้แล้วเสียอีก”
น้ำเสียงที่เคยอบอุ่น บัดนี้มีแต่ความแข็งกระด้างและเยือกเย็น
“ลงไป!” ฉันกัดฟันสั่งเขา
“กล้าสั่ง?” อีกคนเลิกคิ้วอย่างไม่พอใจ
“นี่รถน้ำ”
“แล้วไง?”
“น้ำไม่อยากให้รถน้ำต้องแปดเปื้อน”
“แปดเปื้อน?”
“...” สองมือกำหมัดไว้แน่นซ่อนไว้ข้างลำตัว
พยายามไม่มองหน้าอีกคนที่เคยโหยหา
กึก!
“อ๊ะ! จะทำอะไรน่ะ?”
จู่ ๆ ฉันก
