ระหว่างที่ทุกคนกำลังกินอาหารที่สาวน้อยของบ้านเตรียมเอาไว้อย่างเอร็ดอร่อย ซุนเยว่จึงลองเอ่ยปากขอเข้าไปขายของที่ตลาดมืดอีกครั้ง
"หนูขอเอาผักไปขายที่ตลาดมืดได้ไหมคะพ่อ รอบนี้หนูใส่ปุ๋ยไม่เยอะ คงต้องรออีกหลายวันกว่าจะเก็บได้ แต่หนูตั้งใจเอาไว้ว่าจะเอาผักเข้าไปขายอาทิตย์ละครั้ง"
ซุนชางผู้เป็นพ่อถึงกลืนข้าวไม่ลงก่อนจะหันไปมองหน้าซุนอี้ผู้เป็นลูกชายเพื่อขอความเห็น
"แต่มันอันตรายมากนะลูก การค้าขายถือเป็นเรื่องต้องห้ามของชาวบ้านอย่างพวกเรา พ่อไม่กล้าให้ลูกไปที่นั่นคนเดียว พ่อไม่วางใจ"
"แม่ก็เห็นด้วยกับพ่อนะอาเยว่ อย่าไปเลยนะลูก"
ซุนเยียนเอ่ยด้วยความเป็นห่วง ช่วงเวลานี้การค้าขายถือเป็นเรื่องที่อันตรายไม่ต่างจากการกบฏ หากถูกจับจับได้โทษสถานเดียวที่ต้องเจอคือจบชีวิตของคนคนนั้น
"เฮ้อ ถ้าขายของไม่ได้แล้วเราจะลืมตาอ้าปากได้ยังไงล่ะคะแม่"
ซุนเยว่ได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เธอพอจะรู้ว่าเรื่องรา
