ตอนที่ 7 ผู้ชายคนใหม่
1026 Words
คนฟังถอนหายใจเฮือกใหญ่ “มีอะไรก็ระบายออกมาบ้างแก อย่าเก็บไว้คนเดียวเลย เก็บไว้จะหนักอกเสียเปล่าๆ”
เครื่องดื่มถูกวางไว้ตรงหน้า อรปรียามองมันแล้วหยิบมากระดกดื่ม ให้สมใจที่ต้องทรมานกับความรู้สึกคับแค้นในอก แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย ทำไมเธอต้องกลายเป็นขี้ปากคนอื่นกันด้วยนะ โดนใครแย่งแฟนไม่เท่าคนในครอบครัวเลย มือเพื่อบีบไหล่บางเบาๆ
“อย่าคิดมากเลย ถือว่ายัยอสรพิษนั้น เอาผู้ชายชั่วๆ ออกไปจากชีวิตแกก็แล้วกัน” ลิลลี่ออกความเห็นเสียงกร้าว รู้สึกเจ็บแค้นแทนเพื่อนตนเอง
“ฉันก็คิดแบบที่แกพูดนั่นแหละลิลลี่ มันแค่ยังจุกในอกอยู่ก็แค่นั้นเอง” เธอเปรยเสียงเบา
“ฉันเชื่อว่าแกจะทำใจได้ เพราะแกเก่งยังไงล่ะ”
คนฟังพยักหน้า แล้วกระดกน้ำสีฟ้าลงคอ มันทำให้รู้สึกสดชื่น หลงลืมเรื่องราวที่ทำให้เศร้าไปได้ชั่วขณะ เสียงเพลงเริ่มเปิดคลอ ก่อนกลายเป็นจังหวะให้ทุกคนได้วาดลวดลายบนฟอร์ ลิลลี่มองเพื่อนแล้วยิ้มกว้าง
“ไปเต้นกันไหมแก เผื่อได้ผู้สักคน!”
คนถูกชวนส่ายหน้า “ไม่เอาอะแก ฉันเริ่มเมาแล้ว” เห็นสีหน้าเพื่อนแล้วอดสงสาร คงอยากไปหาหนุ่มๆ “แกไปสิ ฉันรอแกตรงนี้แหละ”
“แกห้ามไปไหนนะ รอฉันตรงนี้ ขอไปกวาดผู้ชายแป๊บเดียว”
“ได้”
ลิลลี่เลยรีบตรงเข้าวงหนุ่มๆ ที่กำลังเต้นอยู่ตรงกลาง ไม่วายหันมามองเพื่อนเป็นระยะ บาร์เทนเดอร์นำเครื่องดื่มมาวางไว้ให้กับเธออีก เก้าอี้ข้างๆ มีชายหนุ่มหลายต่อหลายคนมานั่งเคียง และพยายามจีบ แต่เธอเลือกปฏิเสธทั้งหมด ไม่เคยต้องการให้ใครมารักษาแผลใจให้ในตอนนี้
เก้าอี้เคียงข้างถูกคนนั่งอีกครั้ง เสียงเพลงเบาลงกลายเป็นโรแมนติกแสนหวาน เธอหันมองดวงตาสบเข้ากับชายคนนั้น ดวงตาสีน้ำตาลกำลังจ้องมองมา อรปรียานิ่งงันแล้วเบือนหน้าหนี
“ขอวอดก้าแก้วนึง” เขาบอกเสียงทุ่มต่ำ
เธอเหลือบมอง รู้สึกอึดอัดขึ้นมา ราวกับว่าชายคนนี้เหมือนไฟที่กำลังแผดเผา มันร้อนไปหมด อรปรียาตัดสินใจลุกจากเก้าอี้แล้วเข้าห้องน้ำ มองตนเองในกระจก ตอนนี้ผิวแก้มอมชมพูเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ เธอตั้งใจเมาเพื่อให้ลืม แต่มันกลับจดจำมากกว่าเดิมเสียอีก เอนกายพิงผนังแล้วระบายลมหายใจออกมา ตั้งสติเพื่อให้ตนเองยืนได้อีกครั้ง แล้วก้าวจากห้องน้ำ จนกระทั่งมาถึงทางเดิน
คิ้วบางขมวดเข้าหากัน เห็นชายรูปร่างสูงใหญ่กำลังยืนอยู่เบื้องหน้า เขาหันมาสบตา แล้วเดินมาใกล้ คนนี้คนละคนกับที่เห็นตรงบาร์
“สวัสดีครับ”
อรปรียาชะงัก “ค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรเหรอคะ”
“ผมชื่ออเล็กซ์ พอดีเจ้านายผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณน่ะครับ”
เธอยิ้มบางๆ “ขอโทษนะคะ พอดีฉันไม่สะดวกจะคุยกับเจ้านายของคุณ”
“เจ้านายผมมีค่าเสียเวลาให้คุณนะครับ ขอแค่คุณเจียดเวลาให้สักสิบนาทีเท่านั้นครับ”
“อย่าดีกว่าค่ะ ฉันคิดว่าเราไม่รู้จักกัน เราคงไม่มีธุระอะไรต้องคุยกันหรอกค่ะ”
สีหน้าคนฟังดูหนักใจ “ถ้าคุณไม่ไป ผมอาจต้องล่วงเกินคุณ”
คนฟังยกท่อนแขนกอดอก นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว มันคงไม่มีแล้วประเภทอยากได้ใครก็ฉุดกระชากลากเอา มันมีแต่ในนิยายเท่านั้น
“อย่ามาล้อฉันเล่นเลยค่ะ คุณไม่ได้อยู่เหนือกฎหมายนะคะ”
“ผมคิดว่า เจ้านายผมสามารถอยู่เหนือกฎหมายได้”
เธอยกยิ้ม “รวยนักเหรอคะ”
“ก็คงอย่างนั้นครับ”
เธอระบายลมหายใจ แล้วจ้องมองอีกฝ่าย ก่อนตัดสินใจบางอย่าง
“ก็ได้ค่ะ ฉันจะไปพบเจ้านายคุณ”
เขาก้มศีรษะ “ เชิญทางนี้เลยครับ”
สองเท้าก้าวตาม กวาดตามองรอบๆ ทางเดินไปหาชายคนนั้น ต้องผ่านห้องวีไอพี จนกระทั่งถึงประตูสีแดงเข้ม มันเปิดออก ด้านในหรูหราราว มีโต๊ะทำงาน และโซนพักผ่อน เธอเดินเข้าด้านใน มองเห็นผู้คนในผับผ่านกระจก เห็นแม้กระทั่งเพื่อนตัวเอง
กริ๊ก!
คนสวยชะงักหันมอง เห็นประตูถูกปิด รีบเดินไปจับลูกบิด แต่มันกลับถูกล็อค คิ้วบางขมวดเข้าหากัน ริมฝีปากเม้มแน่น หัวใจเต้นสั่นระรัว พยายามตั้งสติ เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังแว่ว เธอหันมองเห็นชายรูปร่างสูงใหญ่ ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำ ปลดกระดุมด้านบนเผยให้เห็นมัดกล้ามเนื้อ แขนเสื้อถูกพับขึ้น แสดงให้เห็นว่าเขาอาจเพิ่งเลิกงานมา
ใบหน้าคมเข้ม ผิวขาว คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากสีชมพู นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน เข้าก้าวเดินแล้วหย่อนกายลงบนโซฟา แล้ววาดขาไขว่ห้าง กระตุกยิ้มมุมปาก
“เชิญนั่งครับ”
อรปรียาลังเลเล็กน้อย ก่อนทรุดกายลงตรงข้าม มือบางกำลังสั่นเทา ปกติแล้ว เธอไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวกับเพศตรงข้ามแม้แต่น้อย ออกมั่นใจด้วยซ้ำว่าสามารถเอาชนะได้ แต่กลับชายคนนี้รู้สึกแตกต่าง เขาทำให้เธอรู้สึกประหม่า เธอกำมือแน่น
“คุณต้องการอะไรคะ” เธอสบตา แล้วถามอีกฝ่าย แววตาจริงจัง
เขาหัวเราะในลำคอ ซึ่งมันเป็นกิริยาที่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด เขาทำเหมือนตนเองคือราชสีห์ที่กำลังคุยกับกระต่าย ต่อให้แสดงว่าเชื่อมั่นตนเองแค่ไหน อีกฝ่ายก็คงไม่เชื่ออยู่ดี แท้จริงแล้วเธอนั้นรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อยเลย
“ผมขอแนะนำตัวก่อนก็แล้วกัน ผมชื่อกาเรส ม่อนดิโล่”
“แล้วยังไงต่อคะ”
“ผมต้องการตัวคุณ” พูดจบเขาจ้องมอง แววตาเอาจริง ทำเอาคนฟังขนลุกเกรียว
“คุณกำลังล้อฉันเล่นใช่ไหม”
เขาส่ายหน้า “เปล่าเลย ผมพูดจริง คนอย่างผมไม่เคยล้อเล่นกับใครอยู่แล้ว”
“ต้องการตัวฉันแบบไหนล่ะคะ”
- Writer
