“ไม่ ถ้านายจะกลับคอนโดฉันจะไปด้วย ไม่ปล่อยกลับคนเดียวหรอก” ดูเหมือนอาร์จะขี้เกียจพูดอะไรต่อมั้ง เขาก็ขับรถออกไปเลย ในเวลาไม่นานเราสองคนก็มาถึงห้องฉันมองร่างสูงที่เดินเซๆ และทิ้งตัวลงกับโซฟา
“เดี๋ยวกินข้าวกินยาก่อน”
“กลับไป”
“พูดเป็นแต่คำนี้หรือไง”
“ไป” เขายังคงไล่ฉันอยู่แบบนั้น อาร์ไม่สบายเป็นอะไรที่ฉันรับมือยากจริงๆ ขนาดบอลกับนัมยังไม่ชอบที่เขาป่วยเลยเพราะจากอาร์ที่พูดมาก กลายเป็นอาร์พูดน้อย มันเลยผิดวิสัยไปมาก
“ตัวร้อนมากเลยนะ โรงพยาบาลก็ไม่ไป”
“ไม่ต้องยุ่ง”
“จะไม่ยุ่งได้ไงก็หะ...” ฉันชะงักคำพูดตัวเอง ‘ห่วง’ มองร่างสูงซึ่งเหยียดตัวตรงนอนบนโซฟาจนขาล้น ถอนหายใจและเดินเข้าครัวไปเปิดตู้เย็นทำข้าวต้มหมูให้เขาง่ายๆ ก่อนจะหันไปมองกล่องยาแต่ก็ไม่มีเลยถือวิสาสะเข้าห้องนอนเขาไปอีกครั้งเพียงแค่เห็นเตียงนอน เห็นกล่องยาตั้งอยู่ตรงโต๊ะทำงานก็ดีใจสุดๆ ที่อย่างน้อยมียาแก้ไข้ด้วย สายตาเหลือบขึ้นไป
