“คุณกำลังเป็นแบบนั้นนะ”
“ฉันไม่ได้เป็น”
“งั้นเย็นนี้ไปกินข้าวกัน นะครับ” ฉันชะงักขาตัวเอง แค่เขาชวนไปกินข้าวก็ทำให้ความขุ่นมัวเมื่อกี้หายไปนิดหน่อย แต่ว่ายังไงก็หงุดหงิดอยู่ดีล่ะ อีกอย่างฉันมีนัดสำคัญกับคนพิเศษด้วย
“ไม่ว่าง”
“โธ่ หายโกรธผมเถอะ”
“ไม่ได้โกรธ แต่ไม่ว่างจริงๆ”
“อยู่คณะเหรอ ผมรอได้นะ”
“มีนัดกับโย เข้าใจยัง?” เงยหน้าสบตากับร่างสูงที่ชะงักใบหน้าไป รอยยิ้มและสีหน้าที่ทะเล้นแปรเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉย จนฉันใจหล่นวูบเพียงได้เห็นใบหน้าที่เหนื่อยๆ ของเขา
“เหรอครับ”
“...”
“งั้นก็เที่ยวให้สนุกนะ” อาร์หมุนตัวเดินสวนฉันไป เพียงแค่ชายเสื้อของเขาโดนเสื้อของฉัน กลับเล่นงานฉันอย่างหนักจนใจที่หล่นอยู่แล้ว หล่นไปอยู่ตรงปลายเท้า เอี้ยวตัวหันไปมองแผ่นหลังกว้างที่เดินห่างออกไปไกล กี่ครั้งแล้วนะที่ฉันปฏิเสธเขา ผลักไสเขา และพูดจาหยาบคาย ทำร้ายร่างกาย
แต่อาร์... ไม่เคยเดินหนีฉันไปเลยสักครั้ง แล
