“นอนข้างล่างไง”
“ใจร้าย” เขายังคงบ่น แต่ฉันก็ไม่สนปิดไฟและนอนลงถอนหายใจเมื่อเขาเงียบไป “ขอจับมือหน่อยได้ไหมครับ?”
“ไม่ได้”
“ผมกลัวผีนี่นา” เสียงแหบพร่าดังขึ้นอย่างน้อยใจ ฉันหลับตาลงพยายามไม่สนใจเขา ซึ่งแน่นอนว่าอาร์ก็เงียบไปจนฉันลืมตาขึ้นมองสายฝนที่ยังคงตกลงมาไม่หยุดหย่อน มองเห็นแต่ขาของขาที่เหยียดตรง ฉันยืดแขนตัวเองออกไปจนพ้นขอบเตียงนอน ก่อนจะรับรู้ถึงฝ่ามือหนาที่จับมือฉันไว้
“คืนนี้คงเป็นคืนที่ผมฝันดีที่สุด”
“นอนได้ล่ะ พรุ่งนี้ฉันมีเรียน”
เท่านี้เราต่างคนก็ต่างเงียบ จะมีก็แต่เสียงฝนและเสียงฟ้าร้องที่ไม่หนักเท่าไหร่ มันหนาวนะ... แต่ทำไมในห้องของฉันกลับอบอุ่นขนาดนี้ก็ไม่รู้ โดยเฉพาะมือที่ถูกมือใหญ่กอบกุมไว้แน่น ริมฝีปากฉีกยิ้มออกมายามเข้าสู่ห้วงนิทรา
ภายในรถของเขา เราต่างคนต่างไม่พูดอะไรกันเลย เมื่อเช้าฉันก็รีบออกจากบ้านโดยที่ไม่ได้กินข้าวเช้าที่แม่ทำไว้ให้ หากแต่ก็ช้าไปสำหรับเด็กคน
