เสียงมือถือของเขาดังขึ้น ฉันเลยดึงมือตัวเองออกมาและจับจ้องไปยังห้องฉุกเฉิน แต่หูเนี่ยดันไม่รักดี เอียงฟังเขาพูดสายกับใครสักคนด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“พี่ไม่ไปเคี้ยวเธอแล้วล่ะ... ใช่พี่สัญญา ใช่พี่ไม่เคยผิดคำพูด แต่พี่จะผิดตอนนี้ล่ะ อืม มีคนสำคัญกว่าให้ต้องดูแล”
หัวใจจู่ๆ มันก็เต้นแรงได้ไงไม่รู้ ฉันพยายามสะบัดความรู้สึกนี้ออกไป ควรสนใจอาการของแม่สิ ทำไมจะต้องมาสนใจคนข้างกายด้วยเนี่ย แค่เขาบอกว่ามีคนสำคัญกว่าต้องดูแล ใช่ว่าจะเป็นตัวฉันนี่นา ประตูหน้าห้องฉุกเฉินเปิดขึ้น ฉันรีบถลาไปหาคุณหมอที่ถอดแมสปิดปากออก
“หมอ แม่ของหนูเป็นยังไงบ้างคะ?”
“ครับ คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ หมอตรวจดูร่างกายแล้ว คนไข้มีร่างกายที่อ่อนแอ บวกกับนอนน้อยทำให้ความดันต่ำ ตอนนี้หมอให้ยารักษาให้คนไข้พักรักษาตัวสักระยะเพื่อดูเรื่องความดันต่อไปนะครับ”
“ค่ะ”
“ถ้าความดันคงที่แล้วหมอจะให้กลับบ้านได้ครับ แต่ตอนนี้ต้องดูอาก
