CHECKMATE :: CHAPTER 3 [30%]
1527 Words
อาร์รุกดาว #3
“ดาว”
“...”
“ดาวหยุด!” ฉันไม่สนใจเสียงนกเสียงกาที่ร้องเรียกหาและวิ่งตามฉันจนมาถึงห้องของเถื่อนเพราะฉันเอาของที่ทำเสร็จมาวางไว้ ก่อนจะหันไปสบตากับร่างสูงที่ยืนเท้าเอวหอบหายใจอยู่
“เมื่อวาน... เป็นอะไร?”
“เป็นคน”
“อย่ากวนตีน”
“เมื่อวานฉันเป็นอะไร ก็ไม่ได้...!” โยเดินตรงมาหาฉันอย่างรวดเร็วและคว้ามือที่ถูกคัตเตอร์บาดไปเมื่อวาน เหตุเพราะดันไปเห็นภาพบาดตาบาดใจจนเผลอกดปลายคัตเตอร์ลึกเกินไป
“จะถามเรื่องแผล”
“แผลเท่าขี้มด ไม่ตายง่ายๆ หรอก”
“พลาสเตอร์ยาน่ารักดีว่ะ” พอโยพูดถึงพลาสเตอร์ยา ทำให้ฉันนึกถึงคนที่ไปซื้อมาให้ และใช่ คนที่มันขโมยจูบแรกของฉันไปอย่างหน้าด้านๆ ไอ้เด็กบ้านั่น! กล้าดียังไงมาจูบฉันอะ คิดแล้วแค้น แค้นก็อยากจะฆ่าให้ตายคามือ อย่าให้เจออีกนะ ตายศพไม่สวยแน่!
“เมื่อวานฉันมารับแก ไม่เจอโทรไปก็ปิดเครื่อง”
“แบตหมด อีกอย่างไม่จำเป็นสักหน่อย ยังไงเมียแกก็สำคัญ”
“ไม่ใช่เมีย บอกตั้งแต่แรกแล้ว นี่ก็เลิกคุยไปล่ะ?”
“ทำไมอะ!” ฉันถามเสียงสูงปนดีใจนิดๆ โยหรี่สายตามองฉันก่อนจะเดินไปนั่งตรงโซฟา หยิบบุหรี่ออกมาจุดสูบจนฉันเดินไปนั่งข้างมัน วางมือไปยังหน้าอกแกร่งดึงเสื้อเขย่าไปมา
“อะไร?”
“ทำไมเลิกกันล่ะ อยากรู้”
“ขี้เสือกฉิบหาย ปกติแกไม่ค่อยเสือกเรื่องของฉันนะ” ใครบอกล่ะ ฉันเนี่ยตัวเสือกเรื่องแกเลย!
“งั้นไม่อยากรู้ก็ได้”
“เดี๋ยวดิ อยากเสือกก็พร้อมเล่า” มือหนาคว้าต้นแขนฉันไว้ที่เตรียมจะลุกหนี โยถอนหายใจพ่นควันสีเทาพวยพุ่งเหนือหัวของฉัน
“เข้ากันไม่ได้”
“ตลก! เข้ากันไม่ได้อะไร ไหนบอกว่าเขาเอามัน”
“ใช่ แต่ไม่รู้ดิ เหมือนยังไม่ใช่ก็เลยเลิกคุย”
“โหดร้าย” ปากพูดไปแบบนั้น แต่ในใจกลับรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก
“ฉันเคยบอกแล้วใช่ปะว่าแกไม่เหมาะจะมีใคร เพราะความกะล่อนของตัวเอง!”
“เออ ฉันไม่เชื่อแกเอง พอใจยัง” ฉันยิ้มออกมายีศีรษะมันที่เอียงหน้าหนีคว้ามือฉันไว้กระชากเข้าไปใกล้จนเป็นฉันเองล่ะที่เผลอจับจ้องดวงตาคู่สวย
“ชอบยีหัว ผมเสียทรงหมด”
“เหอะ แตะไม่ได้สินะ”
“ได้ แต่วันนี้เป็นวันรับน้องนะ ต้องหล่อ” มันขยับตัวไปจัดทรงผมตัวเอง คือปกติโยมันเป็นคนเซอร์ๆ ออกแบบสถุนเลย แต่ตั้งแต่จัดการตัวเองตอนขึ้นปีสามมาจนถึงตอนนี้ ฉันมองโยคนที่สถุนเป็นคนแบดบอยเลยล่ะ เพราะตอนนี้โยคราบนั้นหายไปเหลือก็แต่คาบแบดบอยที่ทำเอาสาวๆ กรี๊ด
“มองไร ฉันหล่ออะดิ”
“ถ้าแกหล่อ เจ้าขาวในคณะคงโคตรของโคตรหล่ออะ”
“แม่ง! เปรียบเทียบกูกับหมาเหรอดาว”
“มั้ง? ไปล่ะ ต้องไปช่วยเถื่อนที่ลานคณะ”
“เดี๋ยวดิวะ รอด้วย!”
เมื่อมาถึงลานคณะ ฉันก็มองเห็นร่างสูงของเถื่อนกำลังยืนเท้าเอวพูดอะไรสักอย่างกับรุ่นน้องเฟรชชี่ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ มีทั้งหญิงและชายปะปะกันไป ดูเหมือนทุกคณะตอนนี้จะจัดการต้อนรับรุ่นน้องที่เข้ามาใหม่กันหมด ฉันเดินไปนั่งข้างโฟมที่กำลังเท้าคางมองไปที่ลานคณะ
“ไปไหนกันมา?”
“เพิ่งจะมา ไม่ได้ไปไหน” ฉันมองโยที่เดินไปหยุดข้างเถื่อน สองคนนี้พอยืนด้วยกันแล้วเด่นมากจริงๆ ในคณะของฉันไม่ค่อยมีอะไรมากเรื่องรับน้อง เพราะว่าเถื่อนไม่ค่อยจะให้ความสำคัญสักเท่าไหร่ แต่ก็ทำเพราะเป็นพิธีที่มีมานาน ส่วนมากเถื่อนจะให้ใส่ใจกับการเรียนมากกว่าเพราะคณะของเราเรียนหนักตั้งแต่ปีแรก พอเถื่อนเป็นเดือนคณะก็เลยจัดให้มีกิจกรรมรับน้องที่พอดี ไม่เยอะมากจนเกินไป แค่ให้หาบัดดี้และอยู่กันจนถึงเรียนจบ ส่วนรุ่นพี่ก็ดูแลได้ทั่วถึงทุกคน ไม่มีพี่รหัสน้องรหัสเพราะทุกคนจะดูแลรุ่นน้องทุกคนไม่ละเว้น
“มึงๆ”
“อะไรไอ้โย?”
“น้องเฟรชชี่คนนั้นอะ น่ารักเนาะ” โยชี้นิ้วไปหารุ่นน้องคนหนึ่งที่กำลังยืนทำความรู้จักกับเถื่อน น้องคนนั้นน่ารักมากจริงๆ ผมสีดำยาวตัดหน้าม้า ตัวเล็กขาว หน้าตาจิ้มลิ้ม ดวงตากลมโต
“จะจีบน้องเขาเหรอ? ไม่ดีมั้ง”
“ทำไมล่ะ ชอบอะ ฉันชอบผู้หญิงผมยาว” ฉันกัดริมฝีปากตัวเองจับปลายผมที่สั้นปะบ่า ไม่ได้มีผมยาวสวย ไม่ได้ตัดผมหน้าม้า เพราะฉันไม่ชอบไว้ผมยาวเนื่องจากเป็นคนขี้รำคาญ
“น้องเดินมาอะมึง!”
“เก็บอาการให้สมกับเป็นรุ่นพี่หน่อยไอ้โย และอย่าลืมนะห้ามจีบน้อง”
“ทำไม มีกฎข้อไหนห้ามอะ ไม่รู้ล่ะกูจะจีบ” มันเถียงกับโฟมโดยมองร่างเล็กที่มาหยุดตรงหน้าเรา รอยยิ้มสดใสพร้อมกับสองมือที่ยกไหว้เราสามคน
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อน้ำใสอายุสิบเก้าปีค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะพี่ๆ”
“ครับ พี่ชื่อโยครับอยู่ปีห้า เป็นเพื่อนกับเดือนคณะ”
“ค่ะ”
“พี่ชื่อโฟมเป็นเพื่อนกับเดือนคณะเหมือนกัน” ชอบคนผมยาวงั้นเหรอ? ทำไมถึงไม่เคยพูดออกมาล่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะได้ลองไว้ผมยาวดูบ้าง
“ดาว”
ถ้าบอกหรือทักฉันบ้างก็ดี ทำไมผู้ชายถึงชอบผู้หญิงผมยาวด้วย ไม่เข้าใจเลยวุ้ย!
“ดาวเว้ย”
“ทำไมถึงไม่บอกว่าชอบผู้หญิงผมยาววะ!”
“ห๊า... อะไรของแกอะดาว?” ฉันถึงกับเหวอไปทันที มองสบตากับโฟมและโยที่ขมวดคิ้ว ฉันไม่เคยประหม่าขนาดนี้เลยนะ หลับตาลงมองเด็กคนนี้ที่โยชอบตั้งแต่แรกเห็น
“พี่ชื่อดาวเป็นเพื่อนกับเดือนคณะเหมือนกัน”
“ค่ะ พี่ดาวสวยมากเลยนะคะ”
“ขอบใจ” เด็กคนนั้นยิ้มและเดินจากไป ส่วนฉันก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะหินอ่อน บ้าจริง! พูดบ้าอะไรออกไปเนี่ยดาว ขอร้องล่ะอย่าให้โฟมสงสัยเลย ไม่สิ โฟมน่ะไม่ใช่คนขี้สงสัย ต่างจากอีกคนที่พร้อมจะสงสัยฉัน
“แกถามฉันใช่เปล่าว่าทำไมถึงไม่บอกว่าชอบผู้หญิงผมยาว”
นั่นไงดาว... เอาแล้ว
“ฉันไปหาเถื่อนก่อนนะ เถื่อนเรียก”
เดี๋ยวสิโฟม! อย่าเพิ่งไป ฉันไม่อยากเผชิญหน้ากับมันแค่สองคน
“ดาว ว่าไง?”
ไม่รู้ไม่ชี้ แกล้งตายดีกว่าจะได้ไม่ต้องโดนถาม ฉันไม่ตอบเอาแต่เงียบ จนไม่ได้ยินเสียงพูดอีกเลยกระทั่งรับรู้ถึงฝ่ามืออุ่นร้อนที่ประคองแก้มฉันขึ้นให้เงยหน้ามามองมัน บ้าไปแล้ว! โย มันทำอะไรเนี่ย
“ตอบดิวะ”
“ไม่ ไม่ได้ถามแก”
“แกเป็นอะไร ทำไมแปลกๆ”
“เปล่านี่”
“หรือว่าเพื่อนนัมมันทำอะไร?” ฉันไม่ตอบ ปัดมือมันออกจากใบหน้าตัวเอง ขืนจ้องตากันอยู่แบบนี้มีหวังฉันได้หลุดอะไรแปลกๆ ออกไปแน่นอน
“มีอะไรบอกแล้วใช่ไหมว่าให้บอก”
“บอกแล้วช่วยได้เหรอ”
“ได้ไม่ได้ก็จะช่วย เราเพื่อนกันนะ หรือจะคุยกับโฟมให้นัมไปคุยกับเพื่อนมัน”
“ไม่ต้อง ฉันจัดการเองได้ ก็แค่มาตามจีบเหมือนผู้ชายคนอื่นนั่นแหละ” ใช่ เหมือนกัน แต่ไม่คล้ายไง เด็กคนนั้นตามตื้อเก่งมาก เป็นคนอื่นโดนฉันปฏิเสธก็ไปแล้ว แต่นี้ยังคงอยู่แถมเมื่อคืนถ้าไม่นับเรื่องจูบ เด็กคนนั้นแค่เป็นห่วงที่ฉันกลับบ้านดึก แต่... จะมาห่วงทำบ้าไร คนนั่งที่หัวโด่อยู่นี้ยังไม่คิดจะห่วงเลย โทรหาไม่รับก็ควรจะไปที่บ้านปะไม่ใช่ละเลย
“แต่ไม่ปกติ”
“อะไร?”
“เพื่อนนัม ดูก็รู้ว่าไม่ได้มาตามจีบปกติ เพราะถ้าเป็นไอ้พวกเห็บหมามันจะไปแล้ว ไม่ใช่ยังตามอยู่”
“อือ เพิ่งดูออกหรือไง บอกตั้งแต่วันแรกล่ะไม่เห็นจะสนใจ” ฉันเท้าคางเบือนหน้าไปมองเด็กคนนั้นไม่วางตา ดูสดใสมากๆ เลยและเข้ากับคนง่ายด้วยนะ ผู้ชายชอบผู้หญิงแบบนี้เหรอ? อย่างฉันได้แค่สวยใช่มะ เหอะ ช่างเหอะ ฉันโตแล้วนี่หว่า ไม่มานั่งทำตัวแบ๋วหรอก มันไม่ใช่ฉัน
“เอางี้ ถ้าฉันช่วยแกต้องช่วยฉันด้วยนะ”
“อะไร?”
“ไม่บอก เดี๋ยวถึงเวลาก็รู้เอง ไปล่ะ!”
- Writer
