นายท่านหยางยิ้มขึ้นมาอย่างดีใจ ที่ยามนี้ได้รับการคารวะน้ำชาจากลูกสะไภ้ของตนเอง ใบหน้าของหยางไท่เวยยิ้มขึ้นมามากมาย จนคล้ายคนสติมิดีไปเสียแล้ว ร่งฉีหัวเราะเบาๆแล้วเร่งสั่งให้บ่าวนั้นตั้งโต๊ะอาหารขึ้นมา ก่อนที่ตนเองนั้นจะคีบอาหารให้บิดาของตนเองแล้วเอ่ยอย่างเอาอกเอาใจขึ้นมา
“ท่านพ่อท่านกินอาหารให้มากหน่อย ต่อไปหากข้านั้นมีบุตรขึ้นมา ท่านจะได้มีเรี่ยวแรงเลี้ยงหลานนะขอรับ “
“หึ หึ เจ้าเอ่ยเช่นนี้ ข้าจะมิบำรุงกายได้อย่างไร มาเถิด มาเถิด มากินข้าวกันเถิด “
ทั้งสามหัวเราะกันขึ้นมา ในยามปกตินั้นนายท่านหยางจะให้ตั้งโต๊ะอาหาร แล้ววางสำรับทั้งหมดถึงเจ็ดที่ แต่ทว่ามีนายท่านนั้นดื่มกินอยู่ผู้เดียว
ทุกๆวันนายท่านนั้นจะเชื้อเชิญบุตรและภรรยาดื่มกินอาหารพร้อมๆกัน แต่ในวันนี้วั่งเหิงนั้นรู้ความ จึงมิตั้งสำรับว่างเปล่าอีกต่อไป ซึ่งนายท่านก็มิเอ่ยคำใดออกมาอีก ทั้งยังได้เห็นนายท่านดื่มกินอาหารอย่างมีความสุ
