ในเครื่องบินส่วนตัว
เถื่อนนั่งกอดรีโมตตลอดเวลา เขามองเห็นความดีอกดีใจของเธอ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใสตลอดเวลา
" จะคิดถึงกันบ้างไหมหนูรี" เถื่อนถามรีโมตตรงๆอย่างไม่เคยถามใครมาก่อน รีโมตเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา หัวใจของเธอมันสั่นเทาเล็กน้อยกับคำถามของเขา นัยต์ตาสีอิฐนั้นเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ตลอดเวลา
" ไม่รู้สิ" รีโมตตอบตรงๆ เพราะเธอไม่รู้ว่าการคิดถึงใครเป็นยังไง
หมับ! ฟอดดดดดดดดดดด! เถื่อนใช้มือประคองใบหน้าของเธอเอาไว้ พร้อมยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มของเธอแรงๆ เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธออีกครั้ง
" ต้องคิดถึงไอ้เถื่อนสิว่ะหนูรี" เถื่อนเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาเหี้ยมๆ นัยต์ตาสีอิฐเริ่มเปลี่ยนสีเหมือนไฟ รีโมตมองแล้วใจหาย เธอยิ้มฝืดๆ มือที่เย็นๆและชุ่มเหงื่อของเธอยกขึ้นมาประคองใบหน้าหล่อเหลาของเขา เถื่อนมองนัยต์ตาสีน้ำตาลนิ่งๆเพื่อให้เธอกลัว
" คิดถึงก็ได้ถ้าพี่เถื่อนอยากให้คิดถึง" รีโ
