“จะทำใจอีกนานไหม?”
“แปปเดียว กูขอพื้นที่หายใจหน่อย”
ตอนนี้ฉันอยู่หน้าร้านแล้วค่ะ และเวลานี้ก็ตีสามแล้วด้วย ไฟในร้านยังเปิดอยู่แสดงว่าเฮียยังไม่นอน
“ลงไปได้แล้วกูง่วง” ไอ้ภามเริ่มโวยวายเมื่อเห็นฉันยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม
“เออ ๆ ขอบใจนะที่มาส่ง”
“มีอะไรก็โทรมาแล้วกัน”
คล้อยหลังไอ้ภามฉันก็เดินเข้าร้านด้วยความมั่นใจ ใช่แหละมั่นใจว่าถูกด่าแน่นอน
“...”
“มาทำไม? เวลานี้มึงควรนอนอยู่บ้านแล้วนะ” น้ำเสียงเย็นยะเยือกเอ่ยพร้อมกับปรายตามองฉัน
“หนูไม่ได้เถลไถลเลยสาบานได้”
“ไม่ได้อยากรู้”
“...” เจอเฮียไกด์โหมดนี้บอกตามตรงว่าทำตัวไม่ถูกเหมือนกันค่ะ ไม่ด่า ไม่ประชดแต่ไม่สนใจเลยต่างหาก
“กลับไปได้แล้ว”
“หนูจะกลับยังไง”
“มายังไงก็ไปอย่างนั้นแหละ”
“เฮีย...”
“ไปให้พ้นก่อน กูไม่อยากคุยกับมึงตอนนี้” เขาพูดออกมาโดยไม่มองหน้าฉันสักนิด รู้นะคะว่าผิดคำพูด แต่ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย
เขากำลังโกรธ พ
