“อยากได้อะไรอีกไหม?” ผมหันไปถามคนข้าง ๆ ซึ่งตอนนี้เราออกมาซื้อของกันครับ
“ชุดนั้นสวย” เธอว่าพลางชี้มือไปที่ชุดว่ายน้ำสีชมพูสุดหวานแหวว
“ใส่ไปก็เท่านั้นแหละ มึงเป็นวันนั้นของเดือน”
“โธ่เฮีย!! ดับฝันตั้งแต่ยังไม่ได้ซื้อเลยนะ” ตาขวางเลยอ่ะ ฮ่า ๆ
“แค่พูดเอง ไม่ได้ห้ามสักหน่อย”
“ถึงห้ามก็ไม่ฟังหรอก หนูจะใส่! เฮียไม่ชอบก็เรื่องของเฮีย เพราะหนูชอบค่ะ จบนะ”
“...” ร่ายประโยคยาว ๆ จนฟังแทบไม่ทันเลยครับ แล้วผมผิดอะไร? ผมยังไม่ทันพูดอะไรเลยสักคำ
“หนูอยากได้ชุดนั้น”
“ไปดิ”
ได้ยินแบบนั้นเจ้าตัวก็เดินตรงไปยันร้านก่อนเลยครับแต่ผมไม่ได้เข้าไปด้วยหรอกนะ ปล่อยให้เขามีความสุขกับการเลือกเสื้อผ้าไป
“ปกติกูไม่เห็นมึงต้องคอยตามใครแบบนี้เลย” ไอ้นายเอ่ยก่อนจะมองหน้าผมคล้ายกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง
“ไม่ได้ตามนะ อยากได้ก็แค่ซื้อให้เท่านั้นเอง” การมีตัวตนในพื้นที่ของกันและกันผมว่ามันเป็นเรื่องที่ดีนะ ชอบหรื
