Episode-๐๖ พลาดไม่เป็นท่า
1074 Words
“อื้อ...” แสงแดดที่ส่องเข้ากระทบเปลือกตาปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมาจากการหลับไหล
“...”
“ฮะ เฮีย...” บ้าฉิบ! จำได้ว่าเมื่อคืนเมาแล้วเหมือนจะมีบางอย่างทำปฏิกิริยากับร่างกายฉัน แต่ว่าตื่นเช้ามาทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ จะไม่อะไรเลยหากตัวเองพลาดท่ากับคนอื่นที่ไม่ใช่เฮียไกด์ “หนูเมา หนูไม่ระวังตัวเอง คิดซะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วกันนะคะ”
“ประโยคหลังนี้กูต้องเป็นคนพูดไม่ใช่เหรอ”
“...” อยากหยุมหัวตัวเองมากเลย พลาดท่าจนได้
ก้มมองสำรวจร่างกายมีเพียงเสื้อยืดตัวโคร่งเท่านั้นที่สวมใส่ ชั้นในกับชุดฉันกองอยู่ที่พื้นค่ะ มากไปกว่านั้นคือความรู้สึกบางอย่างที่กำลังสัมผัสอยู่ในตอนนี้ต่างหากล่ะ
“ไปอาบน้ำได้แล้ว ไม่ไปเรียนหรือไง” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ ราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ช่างเถอะ! เขาไม่รู้สึกอะไรก็ถูกแล้ว
“...” ฉันไม่ได้ตอบอะไรและเลือกที่จะพาตัวเองเข้ามาในห้องน้ำแทน
“ทำอะไรลงไปวะ” พูดกับคนในกระจกพลางใช้ความคิดไปด้วย พยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแต่มันก็นึกไม่ออก จำได้แค่ว่าดื่มอะไรแปลก ๆ เข้าไป หรือไม่บางทีอาจจะเมามากไปเท่านั้นเอง
“ช่างแม่ง!” สบทออกมาอย่างไม่คิดอะไรมากนักก่อนจะจัดการอาบน้ำชำระร่างกายตัวเอง แต่ทว่าทันทีที่สายน้ำไหลผ่านความรู้สึกบางอย่างมันก็แปล๊บขึ้นมา “หืม...” สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริงสินะ ข้อนี้ฉันคงหลอกตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล้ว แต่จะโทษใครล่ะ ทำตัวเองล้วน ๆ เลย
ทำธุระส่วนตัวเสร็จฉันก็ใส่ชุดเดิมออกมา เฮียไกด์เขาคุยโทรศัพท์อยู่ค่ะ เห็นแบบนั้นฉันจึงไม่อยากรบกวนและเดินออกจากห้องทันที
หมับ!
“เดี๋ยวไปส่ง” ปากพูดกับฉันแต่ในมืออีกข้างก็ยังคุยโทรศัพท์อยู่
“ไม่เป็นไรค่ะ เฮียเปิดร้านเถอะ หนูจะรีบไปเรียนเหมือนกัน”
“มึงมีเรียนบ่าย นี่เพิ่งแปดโมงเอง เอาตามที่ผมบอกนั่นแหละ เสร็จแล้วเข้ามาที่ร้านด้วย” ประโยคหลังเขาพูดกับคนในสายค่ะ หลังจากนั้นก็วางแล้วหันมาเผชิญหน้ากับฉันอีกครั้ง
“เมาเหมือนหมา!”
“ไม่เหมือน หนูน่ารักกว่าหมาอีก”
“เถียงเก่ง เมื่อคืนไม่เห็นพูดมากแบบนี้เลย”
“...” ถึงกับเงียบปากเมื่อเขาพูดถึงเรื่องเมื่อคืน “เอาตามความจริงไหม? หนูจำอะไรไม่ได้เลย”
“อยากทบทวนความจำไหมล่ะ?”
“...”
“ได้กูแล้วต้องรับผิดชอบด้วย”
“ช่างกล้าพูด”
“หรือมึงจะเถียงว่าไม่จริง?” ใครจะไปเถียงได้ล่ะ ในเมื่อเปอร์เซ็นต์ความเป็นไปได้มันสูงซะขนาดนั้น
“แล้ว...เฮียได้ป้องกันหรือเปล่า” เอ่ยถามแผ่วเบา... ฉันไม่ควรลืมคิดถึงเรื่องนี้
เฮียไกด์ไม่ตอบแต่ชี้มือไปยันถังขยะที่มีซองถุงยางซึ่งถูกแกะใช้งานแล้วอยู่ “โทษแต่ผู้ชายไม่ได้หรอกนะ บางเรื่องผู้หญิงก็ควรโทษตัวเองบ้าง”
“หนูก็ไม่ได้โทษใครนี่ ก็บอกอยู่ว่าไม่ระวังเอง แต่จะว่าไปเฮียมีสติก็ควรจะยับยั้งชั่งใจนะคะ”
“ขึ้นคร่อมกูซะขนาดนั้นคงยับยั้งอยู่หรอก”
“...” กลายเป็นฉันเองที่เงียบไป นี่กล้าทำอะไรห่าม ๆ แบบนั้นเชียวเหรอ
“มาช่วยกูเปิดร้านด้วย อย่ามัวยืนเอ๋ออยู่” ออกคำสั่งก่อนจะเดินนำไปอีกด้านหนึ่ง ที่นี่ก็คือร้านของเขาเองสินะ
“หนูต้องทำอะไรบ้าง”
“สรุปรายรับ รายจ่ายให้ก็พอ เดี๋ยวครั้งต่อไปจะสอนอย่างอื่น”
“แล้วต้องทำนานแค่ไหน?”
“แล้วคิดว่าไง?” เขาว่าพลางมองหน้าฉันนิ่ง ๆ เอาจริงตอนนี้ยังทำตัวไม่ถูกเลยค่ะ ไม่รู้จะเข้าหน้าเฮียไกด์ยังไงเพราะในหัวยังวนเวียนอยู่กับเรื่องเมื่อคืน พยายามนึกเท่าไหร่มันก็นึกไม่ออกสักที
หลังจากเปิดร้านเสร็จ ลูกค้าก็ทยอยเข้าอย่างต่อเนื่อง อ๋อ! เขามีลูกน้องด้วยนะคะ พี่เต้กับพี่นิคและก็ฟลุ๊ค หมอนี่มันรุ่นเดียวกับฉัน ส่วนพี่ทิวเขาไม่ได้ทำแล้วค่ะ แต่เห็นเฮียบอกว่าเข้ามาเป็นครั้งคราว
“จะเที่ยงแล้วเฮีย หนูไปเรียนก่อนนะ” ฉันว่าก่อนจะเก็บของแล้วเตรียมตัวกลับบ้านไปเปลี่ยนชุด
“นี่ค่าแรง” เงินสามร้อยบาทถูกวางลงตรงหน้าฉัน
“ทำยังไม่ถึงครึ่งวันด้วยซ้ำ ได้ค่าแรงด้วยเหรอ?”
“รับไปเถอะ ไม่ต้องกลัวกูคิดดอกเบี้ยหรอก”
“เพราะเฮียคิดอยู่แล้วใช่ไหม?”
“เออ”
“...”
“ฮ่า ๆ อย่าไปเชื่อเขาแนน เฮียเป็นแบบนี้แหละไม่ชอบใช้แรงงานใครฟรี” ไอ้ฟลุ๊คพูดแทรกขึ้นพร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทีของฉัน จะบอกว่าเราสนิทกันไวมากค่ะ ประหนึ่งว่ารู้จักกันมาแต่ชาติปางก่อน
“อย่ามัวหัวเราะอยู่ มึงไปส่งของให้ลูกค้าแล้วเหรอ?”
“กระผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละขอรับ” มันตอบอย่างกวนประสาทก่อนจะรีบเอาแม็กขึ้นรถและขับออกไป
“เลิกเรียนกี่โมง”
“แล้วแต่ค่ะ บางทีก็มีเรียนค่ำ เช้า บ่าย หรือเต็มวัน”
“เลิกเรียนตอนไหนก็มาร้านตอนนั้นแหละ”
“สองทุ่มหนูต้องทำงาน”
“จัดสรรเวลาเอาเอง โตแล้ว” รู้สึกเหมือนมีผู้ปกครองเพิ่มเลยค่ะ
“เอาแบบนี้แล้วกัน เวลาที่หนูมาทำงานให้เฮียไม่ต้องจ่ายค่าแรงหรอก หักไปเลยค่ะจนกว่าจะครบหนึ่งแสนบาท” ฉันเสนอไปตามความคิด กี่เดือนกี่ปีก็ตามนั้นแหละ ยังไงก็ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้อยู่แล้ว
“แล้วจะเอาเงินที่ไหนใช้? ใจคอมึงจะซึมซับแอลกอฮอล์เข้าร่างกายทุกวันเลยว่างั้น?”
“ปกตินะเฮีย นั่นมันอาชีพ”
“อาชีพที่ทำให้ตัวเองพลาดไม่เป็นท่าอ่ะนะ”
“...”
“ต่อให้ระวังตัวเองยังไงมันก็พลาดได้เหมือนกันทั้งนั้นแหละ ถ้าไม่ใช่กูมึงอาจจะถูกคนกลุ่มนั้นพาไปทำอะไรก็ได้”
“เฮียก็ทำ! มันก็ไม่ต่างกันมั้งคะ”
“กับกู...แค่คนเดียว”
“หนูต้องรู้สึกดีสินะ”
“...”
ฉันไม่โทษใครหรอก แต่มันแค่รู้สึกผิดกับตัวเองก็เท่านั้น ...
- Writer
