เอื้อมดาวเดินกลับมาที่จุดเดิม กลิ่นบุหรี่ที่เคยลอยมากับสายลมไม่มีแล้ว บ่งบอกว่าคนที่เคยอยู่อีกฟากของกำแพงกลับเข้าไปในห้องของเขาแล้ว เธอจึงหยิบกีตาร์ขึ้นมา กำลังจะเดินกลับเข้าไป ก็ถูกเสียงนุ่มทุ้มรั้งไว้
“ทุกวันพุธตอนสามทุ่ม มาร้องเพลงด้วยกันไหม?”
“คะ? คุณยังอยู่อีกเหรอ?”
“ก็นี่ห้องฉัน!”
“ฉันนึกว่าคุณกลับเข้าไปแล้วไง!”
จากที่ตั้งใจจะเข้าไปในห้อง เอื้อมดาวเลือกนั่งลงที่เดิม จับกีตาร์ขึ้นมาวางบนตัก วางนิ้วลงไปบนคอร์ดกีตาร์ อีกมือดีดเส้นลวดที่ขึงอยู่เป็นจังหวะที่อยู่ในความทรงจำ
~แม้เนิ่นนานไม่เคยลืม ความรู้สึกนั้น~
เอื้อมดาวร้องเพลงในความทรงจำ ทุกครั้งที่เธอหวนนึกถึงเรื่องราวในวัยเด็ก เธอจะจำเพลงนี้ได้ แม้จะผ่านมานานหลายปี เธอยังจำได้ดี ไม่ว่าจะเป็นเนื้อร้องหรือทำนอง ส่วนคนที่เคยสอนให้เธอร้องมันในตอนนั้น เธอจำใบหน้าเขาได้เพียงเลือนราง
~สักวันเราคงได้พบกัน แต่ฉันไม่รู้ ว่ามันคือวัน
