สองสัปดาห์ต่อมา
เอื้อมดาวมองบ้านฝั่งตรงข้าม เพียงเสี้ยวนาทีก็ตัดสินใจขึ้นรถที่จอดรออยู่ วันนี้เธอต้องเดินทางกลับกรุงเทพแล้ว โดยมีคนของที่บ้านขับรถไปส่ง
เพราะออกเดินทางตั้งแต่เช้ามืด จึงไม่อยากให้ใครลำบากมาส่ง รวมทั้งพ่อกับแม่ด้วย เธอตัดสินใจว่าจะตั้งรกรากอยู่ที่กรุงเทพ เพราะหวาดกลัวกับอดีตที่เกิดขึ้นที่นี่ แต่ก็ไม่คิดจะลืมกำพืดตัวเอง ก็คงแวะเวียนกลับมาบ้านบ้าง แต่ให้อยู่ลงรากที่นี่ เธอไม่เอา
เอี๊ยด!
เสียงล้อรถบดกับถนนทั้งที่เพิ่งออกตัว พร้อมกับร่างที่เซถลาไปด้านหน้า หัวชนเข้ากับคอนโทรลรถจังเบ้อเร่อ เพราะยังไม่ทันได้คาดเข็มขัดนิรภัย ดีดตัวกลับไปนั่งที่เบาะ หันหน้าไปมองเงาตะคุ่มข้างตัวรถ ไม่กล้าเปิดออกไปเพราะกลัวจะเป็นผีมากกว่าคน
“ผีหรือเปล่าครับหนูเอื้อม”
“ลุงอย่าพูดอย่างนี้สิคะ เอื้อมกลัวนะ เมื่อกี้ลุงชนหรือเปล่าเนี่ย”
“เปล่านะครับ”
ลุงทินส่ายหน้าระรัวด้วยกลัวตัวเองผิด ไม่มั่
