“รอยอะไร?”
รอยแผลเป็นจางๆใต้คางยาวเกือบหนึ่งนิ้ว ถ้าไม่สังเกตไม่มีทางเห็นมันแน่ หรือถ้าใช้เครื่องสำอางปกปิดดีๆจะมองไม่เห็นเช่นกัน แต่ตอนนี้เธอไม่ได้โบ๊ะอะไรที่หน้า และสายตาของเขาก็อยู่ใกล้พอจะมองเห็นมัน
“เจ็บนะ!”
“มันทำ?”
ปีขาลกัดฟันแน่น เมื่อเห็นว่าเธอหลบสายตาอยู่ตลอด ไม่ได้ตั้งใจออกแรงที่มือ แต่เขาโกรธมันมาก อาจจะเผลอใส่แรงมากไป แต่ไม่คิดจะปล่อย เลือกทำตรงข้าม เพื่อบังคับให้ใบหน้าเธอขยับเข้ามาใกล้อีก
“รอยนี่ด้วย นี่เธอยอมให้มันทำขนาดนี้โดยไม่คิดจะบอกพ่อแม่เลยเหรอ!”
รอยที่คางไม่เท่าไหร่ แต่รอยแผลคล้ายเล็บจิกที่หลังคอมันชัดเจนมาก ถึงว่าทำไมเธอไม่รวบผมเลย ทั้งๆที่ถ้ารวบผมยาวสรวยของเธอขึ้น มันจะทำให้ใบหน้าเธอโดดเด่นมากที่สุด แต่เธอใช้เส้นผมของตัวเอง ปิดบังรอยแผลที่หลังคอมาตลอด
“คุณยุ่งอะไรด้วย!”
เอื้อมดาวแกะมือหนาออกไปด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี เมื่อเป็นอิสระก็ลุกขึ้นยืน มองคนที่นั่
