“ห้องสวยนี่?”
“ไม่สวยเพราะมึงมานี่ล่ะ กูขี้เกียจย้ายแล้ววะ! มึงรีบไสหัวไปจากห้องกูเลย”
ไม่รู้เป็นอะไร เห็นหน้ามันทีไรแล้วไม่สบอารมณ์ เขาเป็นหมอนะ ควรมีเวลาได้พักบ้าง แต่อยู่กับไอ้ขาลทีไรไม่เคยได้พัก มันขยันหาเรื่อง ไหนจะเพื่อนมันอีก เดี๋ยวก็แห่กันมากองอยู่ในห้องเขา
“ไม่กวนหรอกน่า จะทำค่ายเพลงแล้วด้วย”
ปีขาลถือวิสาสะใช้โซฟาราวกับว่าห้องนี้เป็นของตัวเอง รู้ว่าพี่มันไล่เพราะเขาหาเรื่องมาให้มันบ่น แต่จะไม่มากวนแล้วไง มีห้องอัดห้องซ้อมเป็นของตัวเองแล้ว
“จริงเหรอวะ!”
ดวงตาคู่คมฉายแววตกใจ และซ่อนประกายความตื่นเต้นดีใจไว้ไม่มิด
เขากับปีขาลรักในเสียงดนตรีและเสียงเพลง แต่เขาหัวอ่อนเกินไป ในขณะที่น้องชายหัวแข็งโป๊ก เขาไม่กล้าขัดความต้องการของพ่อ ตอนนี้วิ่งตามความฝันของพ่อจนสำเร็จ เป็นหมอมานานหลายปี แต่ความฝันของตัวเองยังตามไม่เจอ ได้แต่มองน้องชายวิ่งไขว่คว้ามัน
อิจฉา! ยอมรับว่าอิจฉาปีขา
