ห้องทำงาน
ยัยเด็กแสบ ยัยเด็กงูพิษ เด็กปีศาจ ใช้การได้อยู่หรือเปล่าวะลูกพ่อน้ำหวานนะน้ำหวานเล่นเอาผมจุกหน้าเขียวกันเลยทีเดียวแถมยังนั่งทำงานหน้าตาเฉยไม่สนใจใยดีผมที่นั่งมองแรงอยู่ตรงนี้แทงเข่ามาได้เป็นหมันไปแล้วไหมวะกู
“ถามจริง! นี่คุณไม่ได้ทำอะไรกับบัญชีของที่นี่เลยเหรอตลอดเดือนเลยอ่ะ"
และนี่ก็เป็นคำถามแรกที่น้ำหวานถามผมนี่ไม่คิดจะถามอาการผมเลยเหรอวะถามเรื่องงานเฉยอ่ะใจดำซะมัด
"ก็รอน้องมาทำไงทำดิ!"
"ฉันเสียดายเงินเดือนที่พี่ฟาโรห์จ้างคุณจังเลยแถวบ้านเรียกเลี้ยงเสียข้าวสุกนะแบบนี้"
"นี่กล้าว่าขนาดนี้เลยเหรอ"
"ก็ฉันพูดความจริง"
ลอยหน้าลอยตาว่าผมไปอีกปากคอเราะร้ายเหน็บแนมเก่งเห็นหน้านิ่งๆปากหมาใช้ได้เลยครับน้ำหวาน
"ที่นี่ปิดกี่โมงเหรอคุณ"
"ตีหนึ่ง ตีสอง ตีสาม ตีสี่"
พอได้ยินผมตอบแบบนี้น้ำหวานก็ถอนหายใจออกมาแล้วใช้สายตาเอือมๆมองผม
"คนอย่างคุณนี่มันหาสาระไม่ได้เลยจริงๆ"
โอ้โห!! ขึ้
