23
ลักษณาวดีกลับมาถึงบ้านในเวลาสองทุ่มเศษ มือทั้งสองข้างถือของมาเต็มพิกัด นับได้ถึงสิบสองถุง แต่ละถุงล้วนแล้วเป็นของแบรนด์เนมหลากหลายยี่ห้อ รวมราคาทั้งสิ้นไม่ต่ำกว่าสองแสนบาท พอเธอก้าวเข้ามาในบ้านก็พบกับมารดานั่งทานอาหารอยู่บนโต๊ะ
“ดรีมกินข้าวมาหรือยังลูก มากินกับแม่ไหม” กมลทิพย์ทักลูกสาว ก่อนจะเอ่ยชวนลูกสุดที่รักให้มาทานอาหารร่วมกัน คนถูกชวนเยี่ยมหน้ามองกับข้าวที่มารดากำลังกิน แล้วเบ้หน้าเพราะกับข้าวบนคือ น้ำพริกปลาทูกับผักข้างเคียงสองสามอย่าง
“แม่กินเถอะ ดรีมไม่กินหรอก ดรีมกินมาแล้ว”
เธอไม่ทานอาหารประเภทนี้อยู่แล้ว เพราะคิดว่าเป็นอาหารไม่มีระดับ แล้วเป็นอาหารคนล่ะระดับกับอาหารที่ลักษณาวดีเพิ่งพายลดากับเจนวิภาไปเลี้ยงเสียจริง
“แล้วหิ้วของอะไรมาพะรุงพะรังเชียว” นางถามเมื่อเห็นถุงหลายใบในมือของลูกสาวคนเล็ก “มีแต่ถุงของแบรนด์เนมทั้งนั้นเลย”
แม้ว่าครอบครัวของนางจะจน แต่เมื่อก่อนนางเค
