รักที่เจ็บปวด

Episode 10 "ไม่มีสมอง"

Episode 10

หลายวันต่อมา

Talk พริ้งเพรา

หลังจากที่เราไปฮันนีมูนด้วยกันเสร็จ พอกลับมาบ้าน คุณโรมก็กลับไปทำงานที่บริษัทของเขาดังเดิม เป็นบริษัทของคุณพ่อเขานั่นแหละค่ะ แต่เมื่อถึงเวลา ท่านก็หยุดพัก และให้คุณโรมผู้เป็นลูกชายมารับช่วงต่อ

ส่วนเราก็นั่งกินนอนกินอยู่ที่บ้าน ไม่ได้ไปทำงานที่บริษัท รอใช้เงินของสามีไปวันๆ แฮร่! เราล้อเล่นค่ะ 555

เราอยู่บ้าน ไม่ได้ไปทำงานที่บริษัท แต่ก็ใช่ว่าเราจะอยู่เฉยๆ รอใช้เงินของเขาไปวันๆ นะคะ เราอยู่บ้านก็จริง แต่ก็มีช่วยแม่บ้านทำความสะอาดบ้าน ทำความสะอาดห้องนอนและห้องต่างๆ รวมไปถึงรีดชุดสูทให้เขาด้วยเช่นกัน

ส่วนการทำอาหาร อันนี้ก็แล้วแต่วันนะคะ เพราะบางวันเราก็เข้าไปช่วย แต่บางวันเราก็ปล่อยให้พวกเขาทำกันเองค่ะ อะไรเสีย อะไรพัง หรือต้องการเงินไปซื้ออะไรเพิ่ม พวกแม่บ้านก็จะมาเบิกเงินที่เราค่ะ

และตอนนี้เราก็กำลังนั่งเล่นอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี กำลังเลือกซื้อของแบรนด์เนมผ่านทางออนไลน์อยู่ค่ะ นี่ก็เย็นมากแล้ว อีกไม่นานคุณโรมก็คงจะกลับมาถึงบ้านแล้วล่ะ ถ้าเขาไม่ได้ไปแวะหาสาวๆ ที่ไหนน่ะนะ

เราไม่ได้หึงหวงอะไรเขาหรอกนะคะ เพราะเรารู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นคนยังไง อยากจะไปตายไหนก็ไปเถอะ ขอแค่ไม่นำโรคร้ายมาติดเราก็เป็นพอ

“กระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่ สองแสน…แถมกำลังลดราคาอยู่ด้วย!” เมื่อเห็นกระเป๋าที่กำลังลดราคาอยู่เราก็รีบกดสั่งซื้อทันที ก่อนที่มันจะขึ้น sold out “เริ่ดมาก! ได้มาใบสุดท้ายพอดีเลย”

กริ๊ง!

แต่ในระหว่างที่เรากำลังช็อปปิ้งของแบรนด์เนมอยู่นั้น การแจ้งเตือนผ่านทางแชทไลน์ของเราก็เด้งขึ้นมา ครั้งแรกที่มันดังขึ้นมาเราก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะมันเป็นชื่อแปลก เราคิดว่ามันคงจะเป็นพวกสแปมที่ชอบแอดมาชวนเล่นการพนันออนไลน์ เราก็เลยเมินเฉยกับข้อความนั้นไป และหันไปช็อปปิ้งต่อ

แต่เหมือนจะยังไม่จบแค่นั้น เพราะเมื่อเวลาผ่านไปประมาณสิบนาที พอเราไม่ตอบ ไม่เข้าไปอ่าน ข้อความจากรายชื่อแปลกนั้นก็ส่งเข้ามาอีกเรื่อยๆ จากหนึ่งข้อความ เป็นสาม สี่ และห้าข้อความ ด้วยความรำคาญ เราก็เลยกดเข้าไปดู ปรากฏว่าเป็นข้อความจากผู้หญิงคนหนึ่ง ที่พยายามส่งมาป่วนเรา

ผู้หญิงคนนั้นน่าจะชื่อมะนาวนะคะ เดาเอาจากชื่อไลน์ที่เธอตั้งค่ะ

ข้อความส่วนใหญ่ที่เธอส่งเข้ามาก็จะเป็นรูปภาพที่เธอกำลังนัวเนียอยู่กับคุณโรมนั่นแหละค่ะ กอดกัน จูบกัน ซุกไซร้กันอย่างหวานชื่นเสียเหลือเกิน

แต่จะส่งมาให้เราทำไม งง?

กริ๊ง~

ระหว่างที่เรากำลังนั่งงงกับข้อความที่ผู้หญิงคนนี้ส่งมานั้น อยู่ๆ ก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา ให้เดานะคะ คงเป็นผู้หญิงที่ชื่อมะนาวโทรมาป่วนเราแหง๋ๆ แต่ถ้าไม่ใช่ก็อาจจะเป็นเบอร์ของพวกแก๊งคอลเซ็นเตอร์ พัสดุเราไม่เคยตกค้างที่สนามบิน เพราะเราขนส่งด้วยเครื่องบินส่วนตัวของที่บ้านตลอด ดังนั้นอย่าหวังเลยว่าจะได้เงินจากเรา

ฝันไปเถอะ

ชิ

“ฮัลโหล?” เรากดรับสาย และเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดก่อน แต่อีกฝ่ายก็เงียบ ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับมา มันเสียเวลาในการช็อปปิ้งของเรามาก เราก็เลยจะกดวางเสียตั้งแต่ตอนนี้เลย “ถ้าจะโทรมาป่วนก็แค่นี้นะ ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมากขนาดนั้น”

“อ…อ๊ะ! โรม อื้อ~ คุณโรมข๋าาา” อย่างกับเมียน้อยในละครหลังข่าวเลยค่ะ มาไม้นี้กันทุกที บางทีเราก็อยากจะเห็นวิธีการอื่นๆ บ้างเหมือนกันนะคะ แต่ก็อย่างว่าแหละ คนมันโง่ คิดอะไรใหม่ๆ ไม่เป็นหรอก “เบาๆ หน่อยค่ะ มะนาวจุก อื้อ~ อ๊า อ๊ะ”

“โทษนะ…แต่ถ้าจะโทรมากวนประสาทกันแบบนี้ คราวหลังอย่าโทรมา” เราถอนหายใจออกมาเบาๆ และพูดทิ้งท้ายอีกนิดหน่อย ก่อนที่จะกดวางสายไป “โทรเดียวที่เธอจะโทรเข้ามาได้ ก็คือโทรมาบอกฉันว่าคุณโรมตายแล้ว ถ้าเขายังไม่ตายก็ไม่ต้องโทรมานะ ฉันจะช็อปปิ้ง”

รำคาญสุดๆ เลยค่ะ

แต่แทนที่ผู้หญิงคนนั้นจะจบ เธอก็ไม่ยอมจบ เพราะเธอยังคงส่งข้อความมาหาเรารัวๆ อย่างกับคนบ้า ทั้งสติ๊กเกอร์หัวร้อน แล้วก็รูปภาพต่างๆ ที่เธอกำลังนัวเนียอยู่กับคุณโรม มีหลายรูปเลยล่ะค่ะ สงสัยจะไปขุดมาตั้งแต่สมัยพระเจ้าตากสิน เพื่อส่งมากวนประสาทเราโดยเฉพาะ

น่ารำคาญมาก แชทไลน์เด้งไม่หยุดเลยค่ะ พอจะกดสั่งซื้อของแบรนด์เนมแชทมันก็เด้งเข้ามาเรื่อยๆ จนมือเราเผลอกดเข้าไปดู ทำให้เราพลาดของแบรนด์เนมไปตั้งหลายชิ้น ลดราคากระหน่ำเบอร์นี้ไม่ได้มีมาบ่อยๆ นะคะ เพราะยัยมะนาวนี่คนเดียวเลย ทำเราพลาดของดีจนได้ ชิ!

ด้วยความรำคาญ เราก็เลยกดบล็อกแชทเธอไป แต่ก่อนที่เราจะกดบล็อก เราก็ดันไปเห็นข้อความสามข้อความสุดท้าย ที่เธอส่งมาขู่ว่าจะฆ่าเรา

Manao : ฉันจะฆ่าแก

Manao : อย่าหวังเลยว่าจะได้อยู่อย่างมีความสุข

Manao : แกตายแน่!

ดูท่าผู้หญิงคนแรกที่จะต้องออกไปจากชีวิตของคุณโรม จะเป็นผู้หญิงที่ชื่อมะนาวคนนี้แล้วล่ะค่ะ

…

…

…

…

…

“กลับมาแล้ว” คุณโรมที่เพิ่งจะกลับมาถึงบ้านกล่าว พร้อมกับเดินเข้ามานั่งข้างๆ เราที่โซฟา “วันนี้ไม่มีชากับคุกกี้เหรอ?”

ปกติแล้วเราจะเตรียมชาและคุกกี้ไปรอรับเขาน่ะค่ะ แต่พอดีอารมณ์เสีย หงุดหงิดเรื่องผู้หญิงที่ชื่อมะนาว ก็เลยไม่ได้เตรียมชาและคุกกี้ออกไปรอเขาเหมือนกับทุกๆ วัน

“ไม่มีค่ะ” เราตอบเขาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ขณะที่กำลังเลือกดูเครื่องเพชร จะซื้อมาเก็บเอาไว้น่ะค่ะ เผื่อวันไหนไปออกงานเข้าสังคมจะได้หยิบมาใส่ ดูราคาเอาไว้ก็สิบล้านอย่างต่ำค่ะ และถ้าถามว่าเงินใคร? ก็เงินเขานั่นแหละ หึ “คนทำผิดก็ต้องโดนลงโทษ ไม่ต้องดื่มชาและคุกกี้หนึ่งวัน”

“อะไรของเธอ? ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย อย่ามามั่วนะ” เราเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร เพราะมัวแต่สนใจอยู่กับเครื่องเพชรราคาแพง “พริ้งเพราอย่าเงียบ ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าฉันผิดอะไร?”

“ถ้าอยากรู้ว่าทำผิดอะไร คุณก็ดูเอาเองสิคะ” เราหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดแชทไลน์ที่คุยกับผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อว่ามะนาวให้คุณโรมได้ดู “นอกจากเธอจะส่งรูปมากวนประสาทฉันแล้ว เธอก็ยังโทรมาครางให้ฉันฟัง ตอนที่กำลังมีอะไรกับคุณอีกด้วย และมากกว่านั้น…เธอก็ส่งข้อความมาขู่ฆ่าฉัน”

“ฉันยอมรับว่าผู้ชายในรูปคือฉันจริงๆ แต่มันเป็นรูปเก่าเมื่อนานมาแล้ว และวันนี้ฉันก็ไม่ได้ไปหามะนาวด้วย ฉันไม่สบายก็เลยนอนพักอยู่ที่ห้องทำงาน แต่หลับยาวไปหน่อยก็เลยทำให้กลับบ้านช้า ถ้าเธอไม่เชื่อก็แตะหน้าผากฉันดูสิ” มือหนาเอื้อมมือมาจับมือเรียวบางไปแตะที่หน้าผากและใต้จมูก เพื่อสัมผัสกับลมหายใจของเขา เขาตัวร้อน และลมหายใจของเขาก็ร้อนด้วยเช่นกัน เรื่องไม่สบายนี่น่าจะไม่ได้โกหกจริงๆ ค่ะ “มะนาวเป็นหนึ่งในผู้หญิงของฉัน แต่เขาไม่ยอมรับเรื่องที่ฉันจะแต่งงานกับเธอ เขาไม่พอใจมากๆ และขู่ว่าถ้าฉันแต่งงานกับเธอ เขาก็จะฆ่าเธอ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าเราตกลงกันแล้วว่าจะอยู่กันแบบไหน เมื่อคุยกันไม่ลงตัว ฉันก็เลยขอแยกทางกับเขา”

“แต่เขาไม่ยอมแยกทางง่ายๆ ก็เลยส่งข้อความมากวนประสาทฉันแทน?” เลิกคิ้วถามอีกฝ่ายเล็กน้อย

“อืม ก็…ประมาณนั้น แต่มะนาวหนักกว่าโซเฟียอีก หลังจากงานแต่งงานในวันนั้น ฉันก็กลับไปเคลียร์กับโซเฟียแล้ว เธอก็ขอโทษ และสัญญาว่าจะไม่มายุ่งวุ่นวายอะไรกับฉันและเธออีก โดยแลกกับเงินสองล้าน แต่มะนาว…เคยเสนอไปสิบล้านเขาก็ไม่เอา ส่วนเรื่องที่เขาโทรมาครางให้เธอฟัง ฉันคิดว่าเขาน่าจะเปิดคลิปเก่าๆ มาจ่อลำโพงมากกว่า”

“คุณเนี่ย…ไม่มีสมองในการเลือกผู้หญิงเลยนะคะ” เราถอนหายใจออกมาอย่างหนัก และหรี่ตามองเขา

“เอ้า! แล้วฉันจะไปรู้ไหมล่ะว่าสุดท้ายมันจะออกมาเป็นแบบนี้น่ะ” เขาส่ายหัวเบาๆ และยกมือหนาขึ้นเสยผม “เลิกซ้ำเติมกันได้ไหม คนยิ่งไม่สบายอยู่”

“เห็นแก่ตัวคุณที่ไม่สบายอยู่ก็แล้วกันค่ะ” เราพูดพร้อมกับมองหน้าเขานิ่งๆ “เพราะถ้าคุณไม่ได้ป่วยอยู่ล่ะก็…ฉันจะตบคุณเสียให้คว่ำ”