01 ชีวิตที่แตกต่าง
1314 Words
[ พาร์ท : เปลวไฟ ]
วันต่อมา
วันนี้ผมไม่ได้ไปทำงานหรอกครับ ระบมแผลเมื่อวานเจ็บไปหมดเลย ยัยพยาบาลนั่นก็มือหนักชะมัดเลยต่อยเข้ามาได้ นี่ถ้าหน้าหล่อๆของผมเสียโฉมนะ จะเรียกค่าทำขวัญสัก20ล้านเอาให้หมดตัวไปเลย คิดแล้วก็เจ็บใจรู้ถึงไหนอายถึงนั่นโดนผู้หญิงต่อยจนตาเขียว ผมดันตัวเองให้ลุกขึ้นไปนั่งลงตรงหน้ากระจกใช้มือลูบแผลตรงเบ้าตาของตัวเองเบาๆ ตอนนี้มันเขียวอี๋เลยครับ ออกไปไหนต้องใส่แว่นตาดำใหญ่ๆคนจะได้ไม่สังเกตเห็น
“ซี๊ดด เจ็บจังวะ”ผมสบถออกมา เมื่อก่อนผมก็ผ่านเรื่องชกต่อยมาโชกโชนนะหนักกว่านี้อีกแต่ทำไมคราวนี้มันถึงเจ็บขนาดนี้ สำหรับผมในวัยรุ่นเรื่องตีรันฟันแทงไม่ต้องถามถึงเลยผมนี่ตัวเต็ง ตัวเปิดเลยครับ ใส่ก่อนเลย เดี๋ยวไอ้เพลิงกับไอ้พรานตาม ส่วนไอ้อัคคีเก็บงานตามหลัง
ผมกับพวกมันเราเป็นเพื่อนกันมานานครับ ตั้งแต่สมัยวัยรุ่นเลยก็ว่าได้ตั้งแต่เรียนมัธยมด้วยกันจนตอนนี้พวกเราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ เพื่อนรักเพื่อนตายครับ ในกลุ่มผมมีไอ้เพลิงคนนึงแล้วที่กำลังจะมีเมีย และเป็นคนแรกในกลุ่มที่มีเมียเป็นตัวเป็นตนส่วนพวกผมทั้งสามคนยังไม่คิดที่จะมีเมียครับ อยากใช้ชีวิตแบบนี้ไปก่อน
“ยัยพยาบาลบิ๊กเบิ้ม รอฉันหายก่อนเถอะ เธอเจอดีแน่”ผมไม่ยอมให้ใครมาทำผมฟรีๆหรอกครับ เธอทำผมเจ็บตัวเพราะฉะนั้นเธอจะต้องเจ็บตัวมากกว่าผมหลายสิบเท่า
ระหว่างนี้ผมคงต้องพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านไปก่อน เรื่องกินเหล้ากับพวกมันมองข้ามไปได้เลยครับขืนไปหน้าตาแบบนี้นะอายเขาตายเลย ยิ่งพวกเพื่อนๆของผมไม่เหมือนใครอีกด้วยไอ้เพลิงนี่ตัวดีเลยครับ เมื่อก่อนผมล้อมันเอาไว้เยอะนี่ถ้าผมพลาดมันก็คงจะรอซ้ำผมอยู่แน่ๆ แต่ประเด็นอยู่ที่ว่ามันรู้เรื่องแล้วน่ะสิครับ มันจะไปบอกกับไอ้สองคนนั้นหรือเปล่าแค่นั้นเอง แต่ช่วงนี้พวกผมก็ไม่ค่อยได้นัดสังสรรค์กันหรอกครับเพราะแต่ละคนก็มีหน้าที่เป็นของตัวเอง ไอ้เพลิงก็ต้องคอยดูแลบริษัทใหญ่ของมันไหนจะสนามแข่งอีก
ครืด ครืด ครืด
“ฮัลโหลครับ น้องจิ๋ว”ผมพูดเสียงหวาน
[ เสี่ยวเปลวขา วันนี้เสี่ยมาหาน้องจิ๋วไหมคะ ] ปลายสายพูดเสียงออดอ้อน ฟังแล้วน่าจับกระแทก
“เอ่อ พอดีว่าช่วงนี้เสี่ยยุ่งๆครับ อาจจะไม่ได้ไปหาน้องจิ๋วหลายวันเลย ถ้าเสี่ยเคลียร์งานเสร็จแล้วเสี่ยจะกลับไปจัดให้หลายๆดอกเลยนะครับ”
[ ก็ได้ค่ะ ]
ผมกดวางสายไป เธอเป็นเด็กของผมเองครับชื่อจิ๋ว เด็กในสต๊อกของผมมีหลายคนเลยครับ แต่มีจิ๋วคนเดียวที่ผมพึงพอใจมากที่สุดเธอรับผมได้ทุกการกระทำ ก็ผมไม่มีเมียและก็ไม่มีแฟนจะเลี้ยงต้อยเด็กไว้กินเองก็ไม่แปลก ผมโสดครับ!
[ จบพาร์ท : เปลวไฟ ]
...........
[ พาร์ท : ไออุ่น ]
@บ้านเด็กกำพร้า
หลังจากที่ไปส่งไอ้คนโรคจิตคนนั้นที่ห้องของน้องชายน้องวันใหม่เสร็จ ฉันก็กลับมาที่บ้านทันที ชาตินี้ขออย่าได้เจอกันอีกเลยกับผู้ชายคนนั้น จริงๆฉันเช่าห้องพักไว้อยู่ใกล้ๆกับโรงพยาบาลนั่นแหละทุกวันหยุดฉันก็จะกลับไปที่บ้าน บ้านของฉันเปิดเป็นสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า และป้าของฉันก็เป็นเจ้าของอยู่ที่นั่น ฉันโตมากับป้าที่นี่พ่อกับแม่ของฉันตายหมดแล้ว (ป้าบอกแบบนั้น) ก็มีแต่ป้านี่แหละที่เลี้ยงดูฉันมาส่งฉันเรียนจนจบมหาวิทยาลัย พอจบมาฉันก็ออกหางานทำทันทีฉันเรียนจบหลักสูตรพยาบาลมาโดยตรงเลยได้เข้าทำงานที่โรงพยาบาลในตัวเมืองเลย เงินเดือนของฉันมันก็ไม่ได้มากมายแต่ก็พอให้ป้าและน้องๆที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอยู่กันได้อย่างไม่ต้องลำบาก
“เป็นอะไรล่ะไออุ่น นั่งหน้าเครียดเชียว”ป้าอิ่มเดินมานั่งลงข้างๆฉัน
“มีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยค่ะ ว่าแต่น้องๆไปไหนกันแล้วล่ะคะ”
“ก็คงจะวิ่งเล่นกันอยู่แถวนี้นี่แหละ”ป้าอิ่มตอบ
“....”
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจไหนเล่าให้ป้าฟังซิป้าจะได้ช่วยได้”
“อุ่นเรียนจบพยาบาลมา และตั้งปฏิญาณตนกับตัวเองเอาไว้ว่าจะช่วยเหลือคนที่เจ็บป่วยจนกว่าจะหายดี แต่ถ้าวันนึงอุ่นทำให้คนต้องเจ็บตัวอุ่นเป็นคนไม่ดีหรือเปล่าคะป้าอิ่ม”
“ทุกอย่างมันมีเหตุผลของตัวเองนะและป้าก็เชื่อว่าที่ไออุ่นทำ ไออุ่นก็คงจะมีเหตุผลของตัวเอง”
“....”แต่ยังไงฉันก็ยังคิดมากอยู่ดี ดูสภาพของนายคนนั้นแล้วคงจะเจ็บหนักเลยเพราะฉันจำได้ว่าฉันกำหมัดแน่นแล้วซัดเข้าไปเต็มๆหน้าของผู้ชายคนนั้นสองที ก็คนมันตกใจนี่นา เดินมาชนกันยังไม่พอยังจะมาจับหน้าอกของฉันอีก
“ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอกนะ เข้าไปกินข้าวกับป้าเถอะป้าทำอาหารไว้เยอะแยะเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็ต้องกลับไปเข้าเวรแล้ว กว่าจะมาหาป้าก็อีกหลายวันเลย”
“ค่ะป้าอิ่ม”
ฉันเดินตามป้าอิ่มเข้าไปด้านใน ทุกอาทิตย์ฉันจะกลับมาที่บ้านซื้อของสดและขนมมาไว้ให้น้องๆ เพราะป้าแกอยู่คนเดียวไม่มีเวลาพาน้องๆออกไปซื้อขนมหรอกฉันเลยต้องซื้อมาไว้ให้แบบนี้ เด็กๆที่นี่มีกันอยู่ประมาณ 10 กว่าคนได้ ป้าอิ่มแกเป็นคนเลี้ยงมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยรวมถึงฉันด้วย แต่ฉันเป็นคนเดียวที่โตสุดในสถานเลี้ยงเด็กแห่งนี้ เรียกง่ายๆฉันเป็นพี่สาวของเด็กๆพวกนี้เลยก็ว่าได้
“กินเยอะๆนะ ผอมหมดแล้วเนี่ย”ป้าอิ่มตักข้าวให้ฉัน
“ขอบคุณค่ะป้า แล้วพวกน้องๆไม่มากินข้าวกันเหรอคะ”
“กินกันอิ่มหมดไปแล้ว ถึงได้พากันออกไปวิ่งเล่นนั่นไง ป้าจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว”
“ป้าอิ่มคะ ป้าอิ่มเหนื่อยหรือเปล่าคะ”
“เหนื่อยสิ แต่ป้ามีความสุขดีที่ได้ดูแลเด็กกำพร้าที่นี่”
“ป้าอยากได้ผู้ช่วยมาคอยดูแลเด็กๆไหมคะ เดี๋ยวอุ่นจะไปจ้างคนมาคอยช่วยดูแล”
“โอยย ไม่ต้องยุ่งยากลำบากขนาดนั้นหรอกเด็กแค่นี้ป้าดูแลเองได้สบายอยู่แล้ว อีกอย่างถ้าอุ่นไปจ้างคนมาช่วยดูแลก็ต้องเสียเงินเพิ่มอีกน่ะสิ ไม่เอาๆ”
“แต่อุ่นเป็นห่วงป้านะคะ”ป้าอิ่มแกก็อายุเกษียณแล้วด้วย แต่ก็ยังทำงานไม่หยุดเลย ฉันเหลือแค่ป้าอิ่มเพียงคนเดียวแล้วและถ้าป้าอิ่มเป็นอะไรไปฉันจะอยู่กับใครล่ะ พี่น้อง ปู่ย่า น้าอา หรือญาติของฉัน ฉันไม่มีเลยมีเพียงป้าอิ่มคนเดียวเท่านั้นที่ฉันเหลืออยู่
“ป้าไม่เป็นอะไรหรอก ป้าแข็งแรงจะตายอุ่นไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
“....”ถึงป้าของฉันจะแก่แล้วแต่นิสัยก็ยังดื้อเหมือนเด็กไม่มีผิด
- Writer
