“สวยกว่าที่ผมวาดภาพเอาไว้อีกนะยาหยี”
คอร์เนลพึมพำเสียงแหบแห้ง ตกตะลึงอึ้งไปนานเลยทีเดียวกับความสลักเสลาของสาวน้อยใต้ร่าง อกอวบเต็มตึงขาวผ่องยิ่งกว่าสีของน้ำนมโคแท้ ปลายถันประดับด้วยพลอยเม็ดเล็กสีชมพูใส น่าดูดกลืนด้วยปากยิ่งนัก แล้วยิ่งยามที่มันสะท้อนขึ้นลงตามจังหวะการหายใจของยาหยีด้วยแล้ว มันก็ยิ่งน่าลุ่มหลงจนเขาอดใจไปช้าๆ ไม่ได้อีกต่อไป
เมื่อแรงปรารถนาแล่นขึ้นมาจุกอก คอร์เนลก็ไม่อาจจะบังคับตัวเองให้ไปช้าๆ เหมือนดั่งที่ตั้งใจเอาไว้ตอนแรกได้อีก เขาก้มลงประกบจูบปากอิ่มอีกครั้งด้วยความเร่าร้อน เรียกร้องให้สาวน้อยตอบสนองความหิวกระหายของตัวเอง มือใหญ่เลื่อนลงไปกอบกุมเต้าสาวที่นุ่มราวกับมีสปริงอยู่ข้างใน ฟอนเฟ้นบีบเคล้นจนเจ้าของร้องครวญครางไม่หยุด ร่างงามดิ้นพราดเมื่อมือสีแทนลูบผ่านหน้าท้องลงไป
“คอร์เนล...”
สาวน้อยสะท้อนเฮือกเมื่อลิ้นแกร่งบุกทะลวงเข้าไปกวาดหาความหวานฉ่ำของอุ้งปากสาวด้วยควา
