“คุณคะ นายน้อยให้ดิฉันมาพาคุณไปขัดตัวค่ะ”
เสียงของใครคนหนึ่งที่ดังขึ้นเบาๆ ข้างหลังทำให้ยาหยีต้องรีบปาดน้ำตาแห่งความอัปยศอดสูของตัวเองทิ้งไปในทันที หญิงสาวที่นั่งกองอยู่กับพื้นพรมหนานุ่มมานานร่วมสิบนาทีค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องเซเกือบล้มเมื่อเท้าของหล่อนถูกเหน็บเล่นงานจนแทบจะขยับเขยื้อนไม่ได้ หญิงเจ้าของน้ำเสียงเป็นมิตรรีบประคองหล่อนเอาไว้ และพยุงให้ไปนั่งลงบนโซฟานุ่มราคาแสนแพงภายในห้องรับแขก
“คุณคงนั่งท่านั้นนานเกินไป แต่อีกสักครู่ก็คงจะดีขึ้นค่ะ”
ยาหยีเหลือบตาขึ้นมองสตรีตรงหน้าแล้วก็จำได้ว่าเป็นแม่บ้านคนเดิมที่หล่อนเจอเมื่อวาน
“ขอบคุณมากค่ะ แต่เมื่อกี้นี้คุณบอกว่า...”
“นายน้อยสั่งให้ดิฉันพาคุณไปขัดเนื้อขัดตัวค่ะ เพื่อ...”
คำพูดของแม่บ้านวัยกลางคนตรงหน้าที่ถูกอิมพอร์ตมาจากคฤหาสน์ซีร์ยานอฟหยุดลงกะทันหันเมื่อเห็นน้ำตาใสๆ ของเด็กสาวตรงหน้าเอ่อล้นออกมาจากขอบตา หล่อนไม่อยากจะเ
