ทาสรักมาเฟีย

บทที่ 6 เอาแต่ใจNc20++

มาร์คเผลอนอนหลับไป มือหนายังคงกอบกุมมือเล็กเอาไว้แนบแก้มของเขาอยู่ ความรู้สึกเวลาที่ได้อยู่ใกล้เธอมันช่างอบอุ่นและสบายใจมากเหลือเกิน ความรู้สึกเหล่านี้ได้หายจากเขาไปนานมากแล้วตั้งแต่แม่แท้ๆ จากไป วันนี้ผู้หญิงคนนี้ทำให้ได้รู้สึกถึงมันอีกครั้ง

"แค่กๆ อึก แค่กๆ " มาร์คสะดุ้งตื่น เมื่อได้รับสัญญาณว่าร่างบางที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงมีปฏิกิริยาตอบโต้ขึ้นมา เธอค่อยๆ ลืมตาเพื่อให้ดวงตาปรับกับแสงไฟภายในห้องที่สาดส่องเข้ามา นี่ก็ดึกมากแล้ว เธอหลับไปนานมากพอสมควร โดยที่มีมาร์คนั่งเฝ้าอาการอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆ ที่วันนี้เขามีงานที่ผับต้องคอยดูแลแต่เขาก็เลือกอยู่เฝ้าอาการของเธอ

"เป็นยังไงบ้าง"

"ซินอยู่ที่ไหน " คำถามแรกถูกเปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

"คฤหาสน์ฉันเอง เธอหมดสติไปเพราะอาการหอบกำเริบ แถมยังมีไข้อีกฉันก็เลยให้หมอมาตรวจดูอาการ "

"ซินอยากกลับบ้าน ปล่อยซินไปได้มั้ย ซินสัญญาว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร " เธอพยายามอ้อนวอนมาเฟียหนุ่มคนนี้ด้วยถ้อยคำที่อ่อนโยนที่สุด เพราะเธอยังมีหน้าที่รออยู่อีกมากมาย ทั้งการเรียน งานที่ต้องทำ ไหนจะครอบครัวของเธออีก

"เอาล่ะ ฉันจะปล่อยเธอไปก็ได้ แต่ เธอต้องย้ายมาอยู่กับฉัน" เขาไม่รู้สาเหตุเหมือนกันว่าทำไมต้องให้เธอมาอยู่ที่นี่ เมื่อคิดดูแล้วถ้าไม่มีเธอเขาก็คงต้องทรมานน่าดู

"ทำไม" ร่างบางเอียงคอถามด้วยความสงสัย ด้วยความไร้เดียงสามาร์คเห็นเช่นนั้นนึกอยากจะจับเธอขย้ำเสียให้เข็ด

"เพราะเธอเป็นของฉันแล้ว จะออกไปทำธุระ ไปเรียน หรือว่าทำอะไรก็เรื่องของเธอ แต่เธอต้องกลับมาที่นี่ ที่นี่คือบ้านหลังใหม่ของเธอ"

"แต่..."

"ไม่มีแต่ ถ้าไม่อยากโดนส่งขายให้ไอ้พวกเสี่ยพวกนั้นก็ทำตามที่ฉันบอก "

"ค่ะ " เธอตอบรับคำเขาไปเพียงเท่านั้น เพียงแค่คิดถึงคืนวันนั้นความเจ็บและทรมานก็ผุดขึ้นมา ถ้าเธอต้องโดนส่งไปขายตัวล่ะก็ ขอตายดีกว่า

"อายุเท่าไหร่"

"21 ค่ะ " แทบไม่เชื่อสายตา ใบหน้าของเธอช่างต่างจากอายุอย่างสิ้นเชิง ถ้าให้เดาคงจะคิดว่าสิบต้นๆ แต่ความบริสุทธิ์เขาก็ได้มาครอบครองเรียบร้อยแล้ว

"จะ ทำอะไร "

"เอาสายน้ำเกลือออก เห็นมั้ยว่ามันหมดแล้ว" มาร์คใช้อุปกรณ์ที่มีอยู่ในกล่องจัดการเอาสายน้ำเกลือออกให้กับเธอ

" เจ็บ" มาร์คพยายามเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ ..ให้ตายตั้งแต่เกิดมาไม่เคยต้องอ่อนโยนขนาดนี้มาก่อน

"อดทนหน่อย จะเสร็จแล้ว เอาล่ะ เรียบร้อย"

"ซินขออาบน้ำได้ไหมคะ " ถ้าแม้ว่าอากาศจะหนาวแต่เธอก็รู้สึกเหนียวตัวเพราะเหงื่อที่ถูกขับออกมาเพราะฤทธิ์ยาและน้ำเกลือ

"เช็ดตัวดีกว่า เดี๋ยวฉันเช็ดให้"

"เอ่อ คะ คือ "

"อย่าขัดคำสั่งฉัน! " เธอได้แต่ก้มหน้าเพราะกลัวถูกทำร้ายอีก มาเฟียหนุ่มถอนหายใจให้กับความเจ้าอารมณ์ของตน ไม่เคยมีใครขัดใจเขาได้ แต่มันกลับทำให้หญิงสาวตรงหน้าหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งที่ก่อนหน้าเธอยอมคุยขึ้นมาบ้างแล้ว

...............

"ถอดเสื้อผ้าออก" เธอค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวโคล่งที่มาร์คนำมาสวมใส่ให้อย่างเงอะงะ เมื่อร่างบางไม่มีอาภรณ์ปกคลุม มาร์คจึงใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดบริเวณกรอบหน้าเรียวเป็นอันดับแรก เผยให้เห็นรอยช้ำมุมปากที่เขาพลั้งมือด้วยอารมณ์ชั่ววูบในตอนนั้น หัวใจแกร่งกระตุกวูบที่ได้สัมผัส

"เจ็บมั้ย"

"เจ็บ " เธอตอบออกมาเพียงสั้นๆ เพราะไม่อยากพูดถึงมันอีก มาร์คยังคงไล่เช็ดตัวให้เธอจนทั่ว จนมาถึงจุดกลางกาย

"อ้าขา" เธอมีสีหน้าเขินอายเล็กน้อยก่อนที่จะทำตามคำสั่ง มาร์ยังคงใช้สายตาจดจ้องไปที่กลีบบวบแดงที่เขาเป็คนกระทำ ปากทางเข้าเห่อบวมอักเสบแต่ก็ยังคงความงามในแบบของมันเอาไว้อยู่ อดไม่ได้ที่จะใช้ลิ้นสัมผัสกับกลีบชั้นนอก รสชาติหวานปานน้ำผึ้ง

"อ๊ะ อย่าค่ะ ซินเจ็บ" ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อโดนลิ้นอุ่นๆ ทักทาย

"อยู่เฉยๆ สัญญาว่าจะไม่สอดใส่ " มาร์คยังคงหลงใหลร่องสวาทของเธออย่างบ้าคลั่ง ลิ้นปาดเลียไปทั่วจนน้ำใสๆ ไหลรินออกมาให้ดูดกิน ร่างบางดิ้นเร่าด้วยความเสียวปนซ่าน ปลายลิ้นถูกสอดเข้าไปในแล้วขยับเข้าออก เขาหยุดมันไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ปลายนิ้วทำหน้าที่ขยี้ติ่งเสียวพลางใช้ปากละเลงน้ำหวานที่ไหลออกมาอย่างกระหาย

"อ๊ะ" เธอทนไม่ไหวสะโพกส่ายไปมาเด้งรับลิ้นที่สอดเข้ามาอย่างสุดเสียว

"ซิน ตอดลิ้นดีจัง "

" อ๊าย" ไม่นานร่างบางก็กระตุกปล่อยน้ำหวานออกมา เธอนอนหอบหมดแรง ..ทำไมต้องรู้สึกดีแบบนี้ด้วย เธอเดาอารมณ์ของเขาไม่ถูกเลย บทจะดีก็ดีจนใจหายบทจะร้ายก็ร้ายเสียจนน่ากลัวไม่กล้าเข้าใกล้

"นอนซะ นี่ก็ดึกมากแล้ว " มาร์คจัดการใส่เสื้อผ้าและห่มผ้าให้เธอ

"จะไปไหน "

"ฉันมีงานต้องทำ เดี๋ยวฉันกลับมา"

"ซินกลัว" เมื่อมองไปรอบห้องช่างรู้สึกเคว้งคว้างเหลือเกิน คงต้องใช้เวลาข่มตานอนนานพอควร เธอไม่ชินกับการนอนแปลกที่

"งั้นก็ไปกับฉัน"

"ไปไหนคะ"

"ห้องทำงาน" มาร์คช้อนร่างบางขึ้นมาแล้วพาเธอเดินไปยังห้องทำงานทันที มีเอกสารมากมายที่ต้องสะสาง วันนี้ก็ไม่ได้เข้าไปดูงานที่ผับ เขาสั่งให้ลูกน้องนำเอกสารทั้งหมดมาให้เซ็นที่คฤหาสน์

"นอนตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันทำงานก่อน" เขาวางร่างเธอลงบนโซฟาขนาดใหญ่กลางห้องทำงาน น้อยคนนักที่จะได้เข้ามาในนี้ เพราะถือเป็นห้องแห่งความลับมีเอกสารมากมายเกี่ยวกับการทำธุรกิจ อีกทั้งยังเป็นห้องสั่งงานสำคัญอีกด้วย

...เมื่อศีรษะถึงหมอนเปลือกตาก็รู้สึกหนักขึ้นมา ไม่นานเธอก็หลับไป เขาส่ายหัวให้กับความน่าเอ็นดู อายุเขากับเธอก็แตกต่างกันมาก เขาเข้าเลขสามแล้ว ในสายตาที่มอง เธอเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่ง คงกำลังหลงมายาของเด็กอยู่

..เขาตั้งหน้าตั้งตาเซ็นเอกสารที่วางกองอยู่ตรงหน้า สายตาก็เหลือบมองร่างบางที่หลับอยู่บนโซฟาเป็นระยะ ทำให้รู้สึกมีกำลังใจทำงานขึ้นมาเท่าตัว

"ทำไมไม่รับสายนะยัยซิน " มาเชลเดินกระวนกระวายไปมาในมือก็ถือสมาร์ตโฟนกดโทรซ้ำแล้วซ้ำอีกหาเพื่อนสาว รู้สึกเป็นห่วงเพื่อนเมื่อโทรไปหาแล้วไม่รับสาย ทั้งที่บอกไว้ว่าถึงแล้วจะโทรมาบอก แต่นี่ก็ไม่มีวี่แววสายเรียกเข้าจากเพื่อนเลย

"มีอะไรรึเปล่า" มิคสังเกตเห็นท่าทีของน้องสาวตนเองกระวนกระวายผิดปกติจึงเดินเข้ามาถาม

"ก็ยัยซินน่ะสิบอกว่าจะโทรมาก็เงียบไปเลย แถมโทรไปก็ไม่รับสาย"

"ทำไมไม่ไปหาที่ห้องพักล่ะ รึอาจจะไม่สบายก็ได้นะ"

"มาเชลว่าจะไปอยู่พอดี"

"เดี๋ยวไอขับรถให้" มิคอาสาเป็นคนขับรถให้กับน้องสาว คงเป็นเพราะเขาอยากทำความรู้จักกับซินให้มากกว่านี้ เพียงแรกพบซินก็ทำให้เขาประทับใจหลายอย่าง งานนี้เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปแน่

....................

ร่างหนาค่อยๆ สอดตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกับเธอ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้า ลำแขนใหญ่โอบรัดลำตัวของเธอจมูกโด่งซุกอยู่บริเวณซอกคอของเธอเพื่อสูดดมกลิ่นกายที่หอมแบบเฉพาะ เธอขยับตัวเพียงเล็กน้อย

"ฝันดีนะเด็กดี" มาร์คกระซิบบข้างหูของเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า .ช่างอบอุ่นเหลือเกินที่ได้อยู่ข้างๆ เธอ

..................

"นายครับเราได้พิกัดของลูกสาวมันมาแล้วครับ"

"อยู่ที่ไหน"

"ฝรั่งเศสครับนาย"

"ดี"