ทาสรักมาเฟีย

บทที่ 3 ผิดตัว

"เฮ้ มาเชล เดี๋ยว"

"มีอะไรคะคุณพี่ชาย เดี๋ยวก่อนได้มั้ยมาเชลจะรีบเอาเงินค่าตอบแทนไปให้เพื่อน" มาเชลมีท่าทางเร่งรีบแต่ก็โดนพี่ชายร้องทักให้หยุดก่อน

"เพื่อนคนนั้นน่ะเหรอ สาวไทยคนนั้นใช่รึเปล่า" มิคมีท่าทีที่สนใจซินออกนอกหน้า มาเชลรู้ดีเพราะปกติพี่ชายไม่เคยสนใจใครออกนอกหน้าขนาดนี้ พี่ชายของมาเชลขึ้นชื่อว่าเสือที่น่ากลัวที่สุด ผู้หญิงนับร้อยต่อคิวยาวเพื่อเสนอตัวให้กับเขา ใบหน้าลูกครึ่งฝรั่งเศส-อิตาลี เป็นส่วนผสมที่ลงตัว ใครได้เห็นก็มักตกหลุมรักแบบไม่รู้ตัว

"ไม่ต้องคิดจีบเพื่อนของมาเชลเลยนะ มาเชลจะไม่ยอมให้ซินตกเป็นผู้หญิงในสต๊อกของพี่อย่างแน่นอน" เพราะเหตุนี้มาเชลจึงไม่อยากแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกัน เธอรู้นิสัยพี่ชายของตัวเองดีว่าเป็นเช่นไร เพียงเท่านี้ชีวิตของซินก็น่าสงสารมากพออยู่แล้ว

"ไอจริงจัง ไม่รู้สิ เวลาที่ไอมองหน้าเพื่อนยูมันเหมือนกับว่ากำลังล่องลอยมีความสุข อธิบายไม่ถูกจริงๆ " ใบหน้าของมิคเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขเมื่อพูดถึงซิน ตลกดีเหมือนกันแฮะที่เขากำลังรู้สึกแปลกๆ แบบนี้ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเช่นกัน หรือว่านี่เป็นการตกหลุมรัก ผู้หญิงคนนี้มีอิทธิพลกับหัวใจของเขาขนาดนี้เลยหรือนี่ ได้แต่พร่ำเอาไว้อยู่ในใจ

"หึ ไม่เชื่อหรอก ไปดีกว่าขี้เกียจฟัง" มาเชลรีบเดินกึ่งวิ่งเพื่อนำเงินค่าตอบแทนไปให้ซิน เพราะเธอขี้เกียจทนฟังคำพร่ำเพ้อพรรณนาจากปากของพี่ชาย ยังไงซะเธอก็ไม่มีวันเชื่ออย่างเด็ดขาด ถึงแม้ว่ามิคจะเป็นพี่ชายแท้ๆ ก็ตาม ผู้ชายย่อมเหมือนกันโกหกเอาตัวรอดไปวันๆ

"ซิน ซิน เอ้าไปไหนแล้ว บอกให้รอ" มาเชลเหลือบไปเห็นโน๊ตใบเล็กที่แปะอยู่บนกองชุดไทยที่ซินเปลี่ยนแล้วพับไว้

'..เรื่องค่าตัวบอกแล้วว่าไม่ต้องอย่าซีเรียส พอดีนึกขึ้นได้ว่ามีงานเช้าเลยรีบกลับก่อนไม่ต้องเป็นห่วงนะถึงแล้วจะโทรหา ขอบใจมากสำหรับทุกอย่างนะมาเชล..'

มาเชลคิดแล้วว่าเพื่อนต้องหนีกลับก่อนอย่างแน่นอน เรื่องงานเช้าคงจะโกหก ซินมักเป็นแบบนี้อยู่เสมอ

"ขอบใจมากสำหรับทุกอย่าง เชอะ เขียนอย่างกะจะลาไปไหนแน่ะ ยัยคุณหนูซินเดอเรลล่าเอ๊ย" เมื่อเพื่อนเดินทางกลับไปแล้วมาเชลจึงเดินเข้ามาในงานเลี้ยงวันเกิดพี่ชายอีกครั้ง

.......................................

"โอ๊ย " ร่างบางถูกเหวี่ยงเข้ามาภายในกรงขังรวมกับผู้หญิงคนอื่น เธอรู้สึกหวาดกลัวกับสถานที่แห่งนี้ กวาดสายตาไปรอบๆ พบหญิงสาวมากหน้าหลายตานั่งกอดเข่าอยู่รวมกันเป็นกลุ่มในมุมอับ ใบหน้าและสีหน้าของพวกเธอแสดงความหวาดกลัวออกมาไม่ต่างจากเธอ บางคนใบหน้าบอบช้ำดวงตาเหม่อลอยเปรอะเปื้อนไปด้วยคาบน้ำตา

"เป็นไงวะได้ตัวรึเปล่า แม่งเล่นกูแสบมาก"

"ไม่ทันว่ะ แต่ได้ของใหม่มา แจ่มกว่าเดิมกูคิดว่าไม่พ้นมือนายอย่างแน่นอน" ซินเงี่ยหูฟังการสนทนาของชายกลุ่มดังกล่าว

"ดีสิวะ นายให้จัดขึ้นไปให้ที่ห้องอยู่พอดี คนก่อนก็เละไปซะแล้ว "

"กูรับรองนายต้องชอบแน่ๆ เหลือจากนายเราก็จะได้กินกัน ฮ่าๆ "

"ฮ่าๆ /ฮ่าๆ " เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะ พอจะจับใจความได้คร่าวๆ ชายฉกรรจ์พวกนี้คงจับตัวเธอมาขาย เมื่อเธอนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาชน คงจะหนีพวกนี้มาอย่างแน่นอนแล้วเธอก็คงเป็นคนที่พวกมันจับมาเป็นตัวแทน

"ออกมานี่ เตรียมตัวเข้าห้องได้แล้วคนสวย" กรงขังถูกเปิดออก มือหยาบกระชากต้นแขนของเธอสร้างรอยแดงช้ำขึ้นมาในทันที ผิวขาวๆ ของเธอบอบช้ำง่ายได้เพียงนิดจากการโดนบีบ

"ไม่นะ ฉันจะบอกนายแกว่าแกจับคนผิดมา " เธอดิ้นเร่าขัดขืนการจับกุมของชายเหล่านั้น แต่แรงอันน้อยนิดก็สู้อะไรไม่ได้เลย สายตาของหญิงสาวเหล่านั้นจ้องมายังเธอด้วยความหวาดหวั่น

"เอาสิ เอาเลยคนสวย ฉันจะบอกอะไรให้นายฉันไม่สนใจคำของเธอหรอกนะ เตรียมตัวตกนรกได้แล้ว ฮ่าๆ " สิ้นเสียงของพวกนั้นร่างของเธอก็โดนลากไปยังพื้นปูนเย็นเฉียบ

"ปล่อยนะ ปล่อยฉัน ไม่ ไอ้พวกเลว!!!! " คำด่ามากมายถูกพ่นออกมาจากปากของเธอตลอดที่โดนลาก แต่ก็ไม่ได้สะทกสะท้านต่อความรู้สึกชายชั่วพวกนี้เลยสักนิด

ก๊อก ก๊อก

"นายครับ ของที่สั่งได้แล้วครับ" คนพวกนี้เห็นชีวิตคนมีค่าดั่งสิ่งของอย่างนั้นเหรอ คิดจะทำอะไรกับพวกเธอก็ได้ บ้านเมืองมีกฎหมายแต่ทำไมคนพวกนี้ยังลอยนวลอยู่กินกันอย่างสบายได้แบบนี้

"เอาเข้ามา"

พรึบ

"โอ๊ย" ร่างของเธอถูกโยนลงพื้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เบาเจ็บหน่อยเพราะมันเป็นพื้นพรหมภายในห้อง สายตาของเธอพลางสังเกตไปรอบๆ ห้องอย่างวิตก ไม่รู้ว่าภายในห้องนี้เธอต้องเจอกับอะไรบ้าง

"ผู้หญิงเอเชียงั้นเหรอ " มาร์คลุกขึ้นยืนจากโซฟาแล้วเพ่งสายตามาที่ร่างของเธอ ผิวขาวดั่งปุยนุ่นใบหน้าเรียวสวย ดวงตาที่ยิ่งมองยิ่งดึงดูดน่าหลงใหล จมูกเชิดโด่งริมฝีปากอมชมพูน่าลิ้มลอง มาร์คเพ่งมองเธออยู่นานทำไมยิ่งมองเธอก็ยิ่งค้นหามากเช่นนี้ เขาไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนเกินสิบวิเลยสักครั้ง ผิดกับเธอทำให้เขาอยากมองไปตลอด

"ครับนาย"

"ลูกน้องคุณจับผิดตัวต่างหาก ฉันไม่ใช่สินค้าคุณนะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ ได้โปรด" เธอยกมือไหว้อ้อนวอนเขาให้ปล่อยตัวเธอไป ลูกน้องของเขามีสีหน้าที่ไม่สู้ดีขึ้นมาเพราะเจ้านายกำชับเรื่องสินค้าเป็นอย่างมาก

"ว่ายังไง! "

"เอ่อ ครับ ผมผิดไปแล้วครับนาย ตอนนี้พวกเรากำลังตามล่าสินค้าที่หลุดไปอยู่ครับ "

"ไม่ได้เรื่อง!!! " ลูกน้องคนดังกล่าวก้มหน้ายอมรับโทษที่จะตามมา เตรียมสั่งเสียลูกเมียอยู่ในใจเป็นที่เรียบร้อย ซินรู้สึกใจชื้นขึ้นมาระดับหนึ่ง อย่างน้อยๆ เจ้านายของพวกมันก็ยังรับฟังคำอ้อนวอนจากปากของเธอ

"ออกไปได้ แล้วก็จัดการให้เรียบร้อย ฆ่ามันซะ! "

"ครับนาย " ลูกน้องคนดังกล่าวก้มหัวเพื่อทำความขอบคุณผู้เป็นเจ้านายหลายต่อหลายครั้งแล้วรีบเปิดประตูออกจากห้องไปทันที สร้างความมึนงงให้กับเธอเป็นอย่างมาก

"คุณจะปล่อยฉันไปแล้วใช่มั้ย" รอยยิ้มแห่งความดีใจผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเธอ

"ใครบอกล่ะ ในเมื่อเข้ามาแล้วอย่าคิดว่าจะได้ออกไปง่ายๆ นอกจาก จะกลายเป็นศพออกไป" ประโยคสุดท้ายทำให้รอยยิ้มของเธอหุบลงทันที

"คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ปล่อยฉันไปเถอะนะ ขอร้อง" เธอยังคงอ้อนวอนซ้ำไปมาจนมาร์คเริ่มรู้สึกหงุดหงิด

"หยุดพูดสักที! ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับเธอ"

"คุณก็ปล่อยฉันไปก่อนสิ ได้โปรด"

พึบ

"พูดไม่รู้เรื่องใช่มั้ย รึว่าอยากจะโดนจนตัวสั่น " มาร์คผลักร่างของเธอนอนราบลงบนพื้น ใช้ร่างของตนคร่อมลงมาที่ตัวเธอ ซินสุดต้านทานได้แต่นอนหลับตาปี๋ไม่กล้าแม้สบตากับบุคคลตรงหน้า จมูกโด่งคลอเคลียอยู่บริเวณแก้มขาวนวล เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมเฉพาะจากตัวมันช่างเย้ายวนให้เขาเร่งสัมผัสตัวเธอยิ่งนัก

"อุ๊บ"

..เหมือนมีแรงดึงดูด มาร์คประกบจูบในทันที เธอซึ่งอยู่ในอาการตกใจทำอะไรไม่ถูก มือหนาอยู่ไม่สุขไล่เลื้อยไปตามร่างนุ่มนิ่มอย่างนึกหลงใหล ลิ้นหนาค่อยๆหาทางแทรกเข้ามาชิมความหวานจากโพรงปากอ่อนนุ่ม

"โอ๊ย"

"เธอกล้ากัดฉันเหรอฮะ! " เธอใช้ฟันกัดไปที่ริมฝีปากของมาร์คอย่างเต็มแรง รู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดที่ผสมกับกลิ่นวิสกี้ชั้นดีคละคลุ้งเต็มไปหมด

..ฝ่ามือหน้าฟาดลงมาที่แก้มขาวนวลอย่างเต็มแรง ปรากฏให้เห็นรอยแดงเป็นแนวขึ้นมาทันที ไม่เคยมีผู้หญิงหน้าไหนกล้าทำกับเขาแบบนี้ หยามกันชัดๆ ทีแรกเขาตั้งใจนิ่มนวลกับเธอให้มากที่สุด เพราะอะไรก็ไม่ทราบแน่ชัด แต่เธอดันปลุกความดิบเถื่อนในตัวเขาขึ้นมา

"โอ๊ย อึก อย่าทำซินเลยนะ ซินเจ็บแล้ว ซินขอโทษ " ใบหน้าแดงช้ำมีเลือดซิบออกมาจากมุมปาก ยกมือไหว้ด้วยมืออันสั่นเทาอีกครั้ง เนื้อตัวสั่นเทิ้มไปด้วยแรงสะอื้นช่างน่าเวทนายิ่งนัก

"ชอบแบบนี้ก็ไม่บอกตั้งแต่แรก วันนี้ฉันจะทำให้เธอรู้เองว่านรกที่แท้จริงมันเป็นยังไง" มาร์คใช้มือขยุ้มผมของเธอขึ้นมาแล้วออกแรงกระชากมันอย่างเต็มแรง ร่างบางเคลื่อนไหวตามแรงกระชากนั้นด้วยความเจ็บเกินที่จะต้านทานไหว

ตุบ

"ไม่ ไม่ ยะ อย่า อย่าทำซินเลยนะ ซินกลัว" ร่างของเธอถูกโยนขึ้นมาบนเตียง ที่ผ่านการใช้งานมานักต่อนัก ดวงตาเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายเพราะความกลัว

"อย่าพูดมาก! รำคาญ!

แควก แควก

"กรี๊ด "