วรฤทธิ์หรี่ตามอง ก่อนจะหน้าบึ้งทันควันเมื่อได้ยินประโยคต่อมา
“นายน่ะประสาท อะไรก็ไม่รู้ มีอะไรก็ไม่พูดตรงๆ”
“เรื่องแค่นี้เธอถึงกับไปเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า แล้วก็จะหนีตามฉัน?”
“ไม่ได้หนีตามนายเสียหน่อย น้ำหน้าอย่างนายจะไปไหนได้ ถามหน่อย”
“ปากเน่าแบบนี้ไง ถึงไม่อยากพูดด้วย”
“อ้าว เออ ขอโทษ...”
ท้ายประโยคชลิตาเอ่ยเสียงอ่อยๆ ก่อนจะพูดต่อ
“นายโกรธอะไร บอกมาตรงๆ ได้มั้ย อย่าทำแบบนี้เลยนะ”
“ทำอะไร”
ชายหนุ่มถามเหมือนไม่ใส่ใจ ยังตั้งหน้าตั้งตาขับรถอย่างมีสติ
“ก็บึ้งตึง ไม่พูดไม่จา ไลน์ไปอ่านแล้วก็ไม่ตอบ”
“แล้วเธอจะเดือดร้อนทำไม”
“ก็ฉัน...” ชลิตาชะงักคำพูดไว้แค่นั้น นั่นสิ เธอจะเดือดร้อนทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย
ทั้งสองนั่งรถไปจนกระทั่งถึงคอนโดของวรฤทธิ์ เดินตามกันต้อยๆ เข้ามาในห้องแล้วแต่ชายหนุ่มก็ยังปิดปากเงียบ แต่ครั้นนึกอะไรได้ก็หันมาบอกคนที่หอบเสื้อผ้าเดินตามเขามาเสียงห
