อาทิตยานั่งดูทีวีเป็นเพื่อนเขาอีกแป๊บหนึ่งจึงเห็นว่าสมควรแก่เวลาที่เธอต้องกลับ เดี๋ยวตอนเย็นต้องไปรับแม่ที่ตลาดอีก วันนี้มีซื้ออาหารสดเยอะกว่าทุกรอบ เพราะป้าข้างบ้านจ้างให้แม่ทำอาหารให้สามหม้อใหญ่ จะเอาไปถวายพระพรุ่งนี้เนื่องในวันคล้ายวันเกิด
แต่ครั้นขุนพลเห็นว่าคนที่นวดให้เขาขยับตัวเหมือนจะลุก มือหนาก็เอื้อมไปคว้าข้อมือคนตัวอวบดึงแรงๆ ให้เอนกายลงมานอนเคียงข้างกันทันที
“จะไปไหน” ถามพร้อมกับรวบกอดเธอไว้แน่น
“อุ๊บจะกลับบ้าน”
“นี่อะไร...” ขุนพลเอ่ยพร้อมกับกอบกุมก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นล้นมือ ไม่สนใจคำตอบของเธอสักนิด
“อย่านะ...” ห้ามเขาเสียงดัง เมื่อมือหนาลงน้ำหนักเคล้นคลึงมากกว่าเดิม
“ทำไมต้องห้ามด้วย ฉันเคยเห็นแล้ว”
“อื้อ ไม่เอา อย่าทำอุ๊บ” บิดกายหนีเขา แต่แขนแข็งแรงก็กอดรัดเธอไว้แน่น พละกำลังของเขามากมายพอที่จะดันให้เธอขยับกายไปชิดติดกับพนักพิงของโซฟาเบด
“ไม่ได้จะทำอะไรเลย กลัวอะไรนักหน
