“นี่ใส่เสื้อสีเนื้อเหรอ”
วรฤทธิ์ยื่นมือไปลูบเอวบางที่โผล่พ้นเสื้อเอวลอยขึ้นมาโชว์ความเรียบเนียน ก่อนจะสะดุ้งเมื่อโดนหยิกหลังมือแรงๆ
“อย่ามาทะลึ่ง ไปไกลๆ”
“พูดมาให้หมด เรายังคุยกันไม่จบ คิดว่าฉันอยากอยู่ใกล้เธอนักหรือไง”
ชลิตาแทบอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ไอ้คนปากไม่ตรงกับมือ ปากอย่างมืออย่าง
“จะถามอะไรก็ว่ามา”
“ถ้าเธอไม่ได้ชอบฉัน แล้วเธอชอบใคร มีคนน่าชอบกว่ากูอีกเหรอวะ”
“ไอ้เล็ก มึงไปส่องกระจกไป หน้าจิ้งเหลนแบบนี้ใครจะเอา”
ชลิตาว่าอย่างไม่เกรงใจ ก่อนจะเหยียดยิ้ม เมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้ามุ่ย รู้ว่าเขาเริ่มโกรธเธอขึ้นมาจริงๆ แล้ว
“โอ๊ย แม่คนงาม มีคนอยากได้เยอะนักนี่!” เขาประชด
“เรื่องของฉัน ไปทำอะไรมาให้กินหน่อยหิวแล้ว ไข่เจียวก็ได้ ง่ายๆ”
หันมาสั่งอย่างกับเป็นเจ้าของห้อง ไม่ได้รู้สึกว่าต้องเกรงใจ ไอ้เล็กมันขับรถพาเธอมาเอง ไม่ได้ร้องขอ
“อยากกินก็ไปทำเอง ครัวอยู่ทางนั้น ไม่ทำก็อด
