“เดี๋ยวเปื้อนมือ กินเข้าไป ไม่ต้องจับ”
“ไม่เป็นไร อุ๊บจะถือเอง” อาทิตยาหน้าแดงซ่าน เกิดมาไม่เคยฟินอะไรเท่านี้มาก่อนบอกเลย!
“อายอะไร ยิ่งกว่านี้ก็เห็นมาแล้ว กินเร็วๆ เดี๋ยวมันหยด” ว่าพลางขยับขาหลบน้ำจิ้มลูกชิ้นที่ทำท่าจะหยดลงเปื้อนขากางเกง
อาทิตยาสุดจะปฏิเสธได้ จึงต้องยอมอ้าปากรับลูกชิ้นที่เขาป้อนให้แต่โดนดี
โอ๊ย! นี่มันลูกชิ้นหรือลูกชุบกันแน่! ทำไมมันหวานละมุนอุ่นละไม ดีต่อใจสบายต่อลิ้นขนาดนี้ อวบอยากกรี๊ด
แม้ในใจจะกรีดร้องก้องกึก แต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ในส่วนลึก ที่อาทิตยาทำได้ตอนนี้คงมีแค่ส่งยิ้มอายๆ เขินๆ ไปให้เขา แม้ว่าอีกฝ่ายจะได้มีท่าทีพิเศษอะไร แต่เธอก็อดที่จะคิดเกินเลยกับเขาไม่ได้จริงๆ
หลายเดือนต่อมา
“ป้ายหน้าเยาวราชค่า เยาวราชเตรียมตัวเลยนะคะ”
เสียงกระเป๋ารถเมล์แจ้งเตือน ทำให้อาทิตยาที่กำลังเสียบหูฟังเพลงเพราะๆ ในโทรศัพท์จำต้องปิดเพลง เก็บโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋า และเตรียมตั
