MY TEACHER :: CHAPTER 4 [70%]
1035 Words
“ถ้าคุณเปลี่ยนตัวเองใหม่ ผมรับรองว่าคุณจะไม่เสียน้ำตาเพราะเห็นคนแบบนั้นอีกแน่ เชอรี่...”
เชอรี่ที่นอนอยู่บนโซฟาค่อยๆ พลิกตัวไปมา ก่อนจะลืมตาขึ้นและสมองก็ประมวลภาพเหตุการณ์ทุกอย่าง แน่นอนว่าเหตุการณ์แรกคือการเจอกับไอ้ทีมแฟนเก่าที่ยังเยาะเย้ยเธอไม่หาย สายตาของเธอกวาดไปมองทั่วห้องและไปเจอกับร่างหนาที่นอนอยู่ที่โซฟา ใบหน้าหล่อคมของวินทำให้เชอรี่ประมวลภาพบางอย่างขึ้นมาอีกครั้ง
“ดะ เดี๋ยวนะ” มือหนาถลกผ้าห่มที่คลุมตัวเองออกไปก็พบว่าร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่า ส่วนท่อนล่างก็อีกนิดเดียวเท่านั้นจะเห็นจิมิของเธอ เชอรี่หันไปมองวินและหยิบหมอนที่อยู่ใกล้มือเขวี้ยงใส่เขาทันที
ตุ้บ
“อ่ะ อือ”
“อาจารย์วิน!!” ใบหน้าหล่อที่ถูกหมอนอิงเขวี้ยงมาโดนที่หน้าก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองใบหน้าสวยที่นั่งจ้องเข้าด้วยสีหน้าไม่พอใจสุดๆ วินกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที ก่อนจะหยิบแว่นสายตาที่วางไว้มาสวม
“เมื่อคืน หนูกับอาจารย์ทำอะไรกัน”
“เออ...”
“บอกหนูมาให้หมดนะ ห้ามโกหกด้วย” วินอ้ำอึ้งทันทีกับสิ่งที่เชอรี่ถาม เธอนั่งเอาผ้าห่มคลุมตัวไว้ และจ้องมองเขาด้วยสีหน้าที่รู้อยู่แล้วว่าเมื่อคืนเธอทำอะไรลงไปบ้าง เธอเมา... และเธออ่อยเขา ก็ไม่แปลกหรอกนะถ้าคนอย่างเขาจะทนไม่ได้ ก็เขาก็ผู้ชายคนหนึ่งนี่นา แต่ที่สำคัญคือเธอรู้สึกว่าเมื่อคืนมันไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น ฉะนั้นเธอเลยอยากรู้ว่ามันมากแค่ไหนสำหรับที่เธอทำเมื่อคืน
“คือว่า ถ้าให้ผมพูดคุณจะดูเสียหายนะ”
“หนูรู้ค่ะว่าตัวเองเวลาเมาแล้วเป็นแบบไหน?”
“ก็รู้แล้ว ทำไมถึงยังทำตัวแบบนั้นล่ะ”
“หนูไม่ได้ต้องการให้อาจารย์มาย้อนหนูนะคะ ตอบคำถามที่หนูถามดีกว่าค่ะ” เชอรี่มองวินด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ให้ตอบคำถามที่ถาม ดันวกมาสอนเธออีกซะนี้ น่ารำคาญชะมัด
“เมื่อคืนคุณยั่วผม และก็...”
“และก็อะไร?”
“เฮ้เชอรี่ คุณเป็นผู้หญิงนะ ทำไมจะต้องให้ผมเล่าเรื่องที่มัน...”
“แล้วไงล่ะ ก็หนูอยากรู้ มันไม่มีอะไรเกินเลยมากกว่านั้นใช่ไหม?”
“ไม่มี ผมรับประกันได้”
“...”
“ผมขอโทษที่ล่วงเกินคุณ แต่ผมพยายามที่จะระงับตัวเองแล้วแต่คุณก็...”
“หนูผิดหนูรู้”
“ไม่ ผมเองก็ผิดที่ไม่ห้ามตัวเอง” ทั้งสองคนตกอยู่ในความเงียบ ทั้งๆ ที่เรื่องเมื่อคืนวินนึกขอบคุณแพรที่โทรเข้ามาได้จังหวะพอดี ไม่งั้นเขากับเชอรี่อาจจะไม่ได้นั่งมองหน้ากันแบบนี้หรอก ร่างบางลุกขึ้นโดยมีผ้าห่มคลุมตัวอยู่
“ขอบคุณอาจารย์มากนะคะ แต่หลังจากนี้เลิกยุ่งกับหนูสักทีนะคะ”
“แต่ผมไม่อยากเห็นคุณเป็นแบบนั้นนะ ถ้าผมไม่ตามหาคุณ ป่านนี้คุณไปอยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้” วินเรียกรั้งร่างบางที่กำลังจะเดินเข้าห้องไปให้ต้องหยุดชะงัก เชอรี่กัดปากตัวเองแน่น มันก็จริงอย่างที่เขาพูดนะ ถ้าเขาไม่ออกตามหาเธอ ป่านนี้เธอจะไปอยู่ไหน? โดนใครฉุดไปแล้วหรือเปล่า
“ก็ถึงได้บอกไงว่า ไม่ต้องมายุ่งกับหนูแล้ว อาจารย์จะมาสนหนูทำไม ญาติก็ไม่ใช่ พี่น้องก็ไม่ใช่”
“แต่คุณคือเพื่อนของเอฟนะ เธอเป็นห่วงคุณ เพื่อนคนอื่นของคุณก็ไม่มีใครตามคุณทัน... แบบนี้ต่อให้ไม่ใช่ญาติหรือพี่น้อง ผมก็ต้องห่วงคุณอยู่ดีนะเชอรี่”
“...”
“เชื่อผมสักครั้งนะเชอรี่ ปรับเปลี่ยนตัวเอง ผมจะอยู่ข้างคุณเอง” เชอรี่ที่ได้ฟังก็ถอนหายใจออกมา หันไปมองวินที่จ้องมองเธอด้วยสีหน้าที่อ้อนวอนจนเธอส่ายหน้าไปมา
“ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะคะอาจารย์ แต่อาจารย์มีคนที่ต้องดูแล เพราะงั้น อย่ามาสนใจคนไม่ดีอย่างหนูเลย เชิญค่ะ” และเธอก็ปิดประตูห้องนอนไป โดยทิ้งให้วินยืนอยู่แบบนั้น จะว่าเขาไม่อยากจะเซ้าซี้เธอสักเท่าไหร่ แต่ทว่าถ้าเกิดยังมีปัญหาแบบนี้อีก ใครกันล่ะจะคอยช่วยเหลือเธอ ถ้าไม่ใช่เขา ที่สำคัญเขารู้ด้วยว่าเวลาเธอเมาเธอเป็นยังไง ถ้าไปเจอคนที่ไม่ดีเข้าล่ะ เฮ้อ
วินกลับมาที่คอนโดและเตรียมตัวอาบน้ำ ก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขาได้สัมผัสร่างกายขาวหอมของเธอเชอรี่ และใช่มันไม่ดีเลยว่าไหม? แต่ทำไมเขากลับอยากจะสัมผัสมันอีกนะ ไม่ๆ จะบ้าหรือไงวิน? แกกับเชอรี่ไม่ได้เป็นอะไรกันนะ จะทำแบบนั้นได้ไงกันล่ะ หลังจากที่เตรียมตัวเองเสร็จแล้ว วินก็ตรงไปมหาลัยทันที เปิดประตูห้องพักอาจารย์เข้าไปก็เห็นแพรกับธันวาที่นั่งทำงานกันอยู่
“สวัสดีครับอาจารย์ธันวา อาจารย์แพร”
“สวัสดีครับ” วินมองแพรที่ยิ้มให้กับเขา ก่อนที่ตัวเขาจะไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง บอกตรงๆ ว่าความรู้สึกกับแพรตอนนี้มันเริ่มเปลี่ยนแปลงแล้วนะ เขาอยากจะเปลี่ยนความสัมพันธ์จากเพื่อนร่วมงานเป็นอย่างอื่นแล้วล่ะสิ แต่ถึงแบบนั้นก็ต้องรอดูท่าทีของแพรก่อนว่าจะยังไงกันแน่
“อาจารย์วิน อีกเดือนหนึ่งก็จะเปิดเทอมแล้วนะครับ พวกเราก็พักผ่อนกันบ้างดีกว่า”
“ยังไงเหรอครับ?”
“ก็ผมกับบรรดาอาจารย์สามสี่ท่านจัดทริปไปเที่ยวน้ำตกกัน สนใจไหมครับ?” ใบหน้าหล่อยิ้มให้กับธันวาและหันไปมองแพรที่ฟังแล้วหันมาสบตากับเขาอย่างยิ้มๆ
- Writer
