ตอนที่ 2 ตบมาจูบกลับแล้วจับแก้ผ้า
912 Words
"ไอ้โรคจิต ไอ้เด็กปีนเกลียว"
"ถ้าผมเป็นคนโรคจิต พี่ก็คงเป็นผู้หญิงชอบยั่วสินะ"
"ไอ้คนปากเสีย"
"ผมปากเสียตรงไหน ผมแค่พูดความจริง ผมอยู่ในบ้านของผมดีๆ แต่พี่ต่างหากที่มากดกริ่งเสียงดัง คนโรคจิตคือพวกที่ไปแอบมองผู้หญิงแล้วยืนชัก..."
"อ๊าย...ไอ้บ้าพูดจาทะลึ่ง"
"ผมยังพูดไม่จบ ผมไม่ใช่โรคจิตไม่ได้ไปแอบดูพี่ พี่ต่างหากที่เข้ามาในบ้านผม เป็นผู้หญิงแต่ไม่ใส่ชุดชั้นในเดินเข้าบ้านผู้ชาย ถ้าไม่เรียกว่ามายั่ว จะเรียกว่ามาอะไร นมใหญ่จนจะล้นคอเสื้อ ใครไม่มองก็บ้าแล้ว นมจริงหรือซิลิโคน"
(เพี๊ยะ)
(เมี้ยว)
"มาตบผมทำไมวะ"
"ก็นายมันปากเสีย ตบทีเดียวยังน้อยไป"
(เพี๊ยะ)
(เมี้ยว พรึ่บ)
ฝ่ามือบางฟาดลงที่แก้มสากอีกครั้ง จนทำให้เจ้าแมวตัวอ้วนตกใจกระโดดลงจากอ้อมแขนหญิงสาวแล้ววิ่งหนีไป
(เพี๊ยะ เพี๊ยะ)
"โอ๊ย หยุด"
"ไม่หยุด ฉันจะตบนายให้ปากแตกเลย ปากเสียมากใช่ไหม"
(เพี๊ยะ)
(หมับ)
"อ๊ายยย! ปล่อยฉันนะไอ้คนบ้า"
ฝ่ามือหนาทั้งสองข้างรวบรัดข้อมือเล็กไว้แน่นก่อนจะเหวี่ยงร่างเล็กอวบอิ่มลงไปที่กลางเตียงนอน
(ตุ๊บ)
"โอ๊ย...เจ็บนะ ไอ้คนบ้า ไอ้โรคจิต"
(พรึ่บ)
ร่างหนาขึ้นคร่อมร่างเล็กไว้ พร้อมกับรวบข้อมือเล็กตึงไว้เหนือศีรษะ
"ปล่อยฉันนะ ไอ้โรคจิต"
"คำก็โรคจิตสองคำก็โรคจิต ถ้าไม่หยุดด่า ผมจะจูบพี่ให้หายปากดีเลยคอยดู"
"อ๊าย...ไอ้ทุเรศ นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"เงียบ! แล้วก็อย่าดิ้น เห็นไหมนมพี่มันฟัดเหวี่ยงไปมา เดี๋ยวผมอดใจไม่ไหว"
"กรี๊ดดดด ไอ้บ้า ปล่อยฉัน ไอ้คนเลว ไอ้โรค...อุ๊บ!"
ริมฝีปากหนาประกบจูบริมฝีปากเล็กอวบอิ่ม คนใต้ร่างพยายามดีดดิ้น แต่ก็สู้แรงของคนบนร่างไม่ไหว
(จ๊วบจ๊วบจ๊วบ)
"อ่อยอ๊ะ"(ปล่อยนะ)
(จ๊วบจ๊วบจ๊วบ)
"อื๊ม...ปากหวานมากเลย"
"ไอ้สารเลว"
"อ่า ถ้าด่ามาอีกคำจะไม่จูบแค่ปาก ด่ามาสิ"
"นายจะทำอะไรฉันห๊ะ ออกไปสิ ตัวหนักอย่างกับควาย"
"พี่เคยโดนควายขี่มาแล้วหรือไง เคยเห็นแต่คนขี่ควาย ผู้หญิงอะไรไปนอนให้ควายขี่"
"กรี๊ดดด ไอ้เลว ไอ้บ้า"
"พี่กำลังท้าทายผมอยู่นะ ถ้าด่ามาอีกคำ จะไม่จูบแค่ปาก"
"นายจะทำอะไรฉัน"
"ก็ถ้าด่ามาอีกคำ ผมจะจับพี่มัดแขนมัดขาแก่ผ้าออกให้หมด ตบมาจูบกลับ แล้วก็จับแก่ผ้า"
"ไอ้..."
"เอาดิ ด่ามาดิ แน่จริงก็ด่าสิคร้าบ ฮ่าๆๆ"
หญิงสาวได้แต่กัดฟันจ้องหน้าคนบนร่างด้วยความโกรธและโมโหที่สุด แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะกลัวว่าคนหน้ามึนอย่างเขาจะทำแบบที่ขู่จริงๆ
"ออกจากตัวฉันได้แล้ว ตัวหนักจะตาย"
"ทำไม ตัวของผัวพี่มันเบามากเลยหรือไง"
"นี่ นายจะบ้าหรือไง ฉันยังไม่มีผัว นายนี่มันปากเสียที่สุดตั้งแต่ที่ฉันเคยเจอ"
"ถ้าพูดแบบนี้ ผมก็ไม่ออก จะนั่งคร่อมพี่ไว้แบบนี้ ถ้าอยากให้ออกก็พูดดีๆสิ"
"นายนี่มันเจ้าเล่ห์ เรื่องมากจริงๆเลย"
"พูดดีๆสิครับ คนสวย"
"เด็กบ้า นายจะให้ฉันพูดแบบไหน"
"พี่ชื่ออะไร"
"ถามทำไม"
"ก็ตอบมาสิ แค่บอกชื่อมันยากขนาดนั้นหรือไง"
"เรื่องมากจริง ฉันชื่อฟ้า"
"พูดตามผม แล้วผมจะออกจากตัวพี่"
"ก็รีบๆพูดมาสิ"
"พูดว่า เสือขา ออกจากตัวฟ้าเถอะนะคะ ฟ้าหนัก ฟ้าไม่ไหวแล้ว"
"นายชื่อเสือ"
"ใช่"
"นายอายุเท่าไหร่"
"สิบเก้า"
"นี่ นายอายุน้อยกว่าฉันตั้งแปดปีเลยนะ จะมาให้ฉันแทนตัวเองว่าฟ้าได้ยังไง"
"หึ ก็นึกว่ารุ่นราวคราวเดียวกัน"
"ปล่อยฉันได้แล้ว นายเสือ"
"ก็พูดตามสิครับ เสือขา ออกจากตัวฟ้าเถอะนะคะ ฟ้าหนัก ฟ้าไม่ไหวแล้ว"
ใบหน้าหล่อเหลายักคิ้วหนึ่งข้างให้คนใต้ร่างพร้อมกับกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"พูดสิครับ ถ้าไม่พูด ผมก็ไม่ปล่อยพี่ไป"
"พูดก็ได้ ชิ"
"เร็วๆ อย่าลีลา"
"เสือขา ออกจากตัวฟ้าเถอะนะคะ ฟ้าหนัก ฟ้าไม่ไหวแล้ว"
"ก็แค่นั้น"
(พรึ่บ)
ร่างเล็กรีบลงจากเตียงนอนทันทีที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ
"แมงมุม แมงมุม อยู่ตรงไหน กลับบ้านได้แล้ว"
"หึ แมวอะไรวะ ชื่อแมงมุม"
"แล้วจะทำไม แมวของฉัน จะชื่ออะไรก็เรื่องของฉัน วันข้างหน้าฉันอาจจะเลี้ยงหมาและตั้งชื่อมันว่าไอ้เสือก็ได้"
"ก็ลองดูสิ ถ้ากล้าตั้ง ผมจับพี่จูบอีกแน่"
"พูดมาก มาช่วยฉันตามหาเจ้าแมงมุมเลยนะ นายทำให้แมวของฉันตกใจจนวิ่งหนีไป"
"เอะอะอะไรก็โทษแต่ผม ผมอยู่ของผมดีๆแท้ๆ"
"อย่าพูดมาก ช่วยฉันตามหาแมวเลย"
"มันไม่ได้หนีไปไหนหรอก คงจะแอบอยู่ในบ้านหลังนี้แหละ"
"แมงมุม ออกมาได้แล้ว แมงมุม"
(ตู้มมมม)
"ว้ายยยยยย!"
--------------------------------
- Writer
