2 เด็กซื่อบื้อ
902 Words
ตัดมาวันที่พี่ขุนรามกับพี่เจ้าคุณจะไปเรีบนต่อที่อังกฤษ
วันนี้ที่บ้านมีการจัดปาร์ตี้เล็กๆ ภายในครอบครัว ส่วนฉันกับป้าช้อยและคุณแม่มีหน้าที่ทำอาหาร ส่วนข้าวหอมกับขุนแผน ตอนนี้กำลังวิ่งเล่นกันอยู่แน่ๆ เพราะได้ยินเสียงดังเข้ามาถึงในห้องครัวเลย ก็เล่นวิ่งไล่จับกันตามประสาเด็กนั่นแหละ
“คุณหนูฝันคะ เดี๋ยวป้ายกออกไปข้างนอกเองค่ะ” ป้าช้อยท้วงขึ้นเมื่อเห็นฉันกำลังจะยกอาหารออกไปข้างนอก
“ไม่เป็นไรค่ะป้า หนูยกออกไปเอง ^_^”
ฉันยังคงไม่เคยลืมว่าคุณแม่และคุณพ่อมีบุญคุณกับฉันและน้องสาวมากขนาดไหน ยังไม่เคยลืมตัวว่าตัวเองมาจากที่ต่ำ ฉันจะตอบแทนท่านทั้งสองเมื่อฉันเรียนจบ ฉันจะตั้งใจทำงาน
“ว้าวว ให้ทายนะอันนี้เหมือนฝันทำชัวร์ๆ” พี่ขุนรามลุกขึ้นมาจากเก้าอี้เดินมาหยิบอาหารในจานกิน
“ทำไมถึงรู้ล่ะคะ ^_^”
“ฝีมือน้องสาวพี่ พี่จำได้อยู่แล้ว ^_^” เมื่อพี่ขุนรามพูดขึ้น จู่ๆ มันก็มีอาการเขินขึ้นมาแบบไม่รู้ตัวซะงั้น
“อาราม โตขึ้นหนูจะทำให้อารามกิน อร่อยกว่าพี่ฝันอี้กกก” ข้าวหอมวิ่งมากอดขาพี่ขุนรามแล้วก็พูดออดอ้อน ข้าวหอมจะติดพี่ขุนรามเป็นพิเศษ
ก็พี่ขุนรามชอบซื้อของเล่น ซื้ออะไรมาล่อ ทั้งให้ข้าวหอมและฉัน
“คุณพ่อคะ เดี๋ยวหนูตักไปให้นะคะ” ฉันบอกคุณพ่อที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่
“อื้อ ไปตามตาเจ้าคุณทีลูก คงจะนั่งอยู่นอกบ้าน” พอฉันเอาจานอาหารไปวางตรงหน้าของพ่อ พ่อก็บอกให้ฉันไปตามพี่เจ้าคุณ
ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ พี่เจ้าคุณชอบกัดปากฉันตลอดเลย แถมยังห้ามไม่ให้ฉันบอกใคร ถ้าฉันบอกคนอื่นพี่เจ้าคุณบอกว่าจะกัดฉันแรงๆ กว่าเดิม
ฉันเดินออกมานอกบ้าน เดินตามหาพี่เจ้าคุณจนทั่ว สุดท้ายก็เจอพี่เจ้าคุณกำลังนั่งอยู่ที่ริมสระน้ำ
“อยู่นี่เอง หนูตามหาจนทั่วเลย” ฉันพูดกับแผ่นหลังของพี่เจ้าคุณ ตอนนี้เขากำลังนั่งเอาขาหย่อนลงไปในสระพร้อมกับแกว่งขาตีน้ำไปมาเบาๆ
“ใครให้มาตามล่ะ อย่างเธอคงไม่มาตามพี่ด้วยตัวเองหรอกจริงไหม” พี่เจ้าคุณพูดทั้งที่ยังหันหลังให้ฉันอยู่
“คุณพ่อให้หนูมาตามค่ะ อาหารพร้อมแล้วนะคะ เข้าไปข้างในบ้าน....”
“มานั่งนี่สิ” พี่เจ้าคุณพูดขัดขึ้น
ฉันยอมเดินไปนั่งหย่อนขาลงข้างๆ กับพี่เจ้าคุณอย่าง งงๆ จากนั้นเขาก็เงียบ สรุปนี่เขาให้ฉันมานั่งตรงนี้ทำไมกัน
“พรุ่งนี้แล้วสินะ” หลังจากที่เงียบไปพักใหญ่ๆ พี่เจ้าคุณก็พูดขึ้น
“คะ ?” ฉันหันไปมองหน้าพี่เจ้าคุณก่อนที่จะถามอย่างสงสัย
“พี่จะไปอังกฤษพรุ่งนี้แล้ว”
“เธอจะคิดถึงพี่ไหม” พี่เจ้าคุณหันหน้ามาถามฉัน ดวงตาเขาดูเศร้ามากกว่าทุกวัน คงเป็นเพราะต้องจากบ้านไปเรียนต่อไกลแสนไกล ถ้าเป็นฉันคงร้องไห้โหไปแล้วแหละ
“คิดถึงสิคะ ทั้งพี่ขุนรามทั้งพี่เจ้าคุณ ^_^”
“ทำไมต้องลากมันมาเกี่ยวทุกครั้ง”
“หมายถึงอะไรคะ” ฉันกระพริบตาปริบปริบมองพี่เจ้าคุณอย่างไม่เข้าใจ
พี่เจ้าคุณน่ะ ชอบพูดอะไรแบบนี้อยู่เรื่อยเลย แต่พูดแค่เวลาที่อยู่กับฉันแค่สองคนนะ ถ้าอยู่กับคนอื่นด้วย ไม่มีทางที่จะพูดแบบนี้หรอก
“ไม่มีอะไร”
พี่เจ้าคุณจ้องมองใบหน้าของฉันสักพัก ก่อนที่เขาจะค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ
“อื้อ ยะ อย่านะ ห้ามกัดปากหนู” ฉันใช้มือดันแผงอกของพี่เจ้าคุณเอาไว้ ก่อนที่เขาจะกัดปากฉันได้สำเร็จ
“พี่ไม่กัด”
“ไม่จริง พี่ชอบกัดปากหนู” ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากเอาไว้ เพื่อกันไม่ให้พี่เจ้าคุณกัดปากฉันได้
“เอามือออก”
“ไม่ๆๆ” ฉันส่ายหน้าไปมารัวๆ
พี่เจ้าคุณพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนที่จะเอามือมาจับมือฉันและออกแรงกระชากจนมือฉันหลุดออก จากนั้นพี่เจ้าคุณก็ใช้มือประคองต้นคอของฉัน ก่อนที่จะกดริมฝีปากลงมาอย่างรวดเร็ว
ฉันสะดุ้งตัวโหยงและพยายามดิ้น และดันพี่เจ้าคุณออก แต่โดนคนตัวโตรวบมือเอาไว้
“อื้อ อื้อ...” ตอนนี้ฉันทำได้เพียงอย่างเดียวคือร้องประท้วงในลำคอ
แปลกจัง ครั้งนี้พี่เจ้าคุณไม่กัดฉัน มันไม่มีความรู้สึกว่าเจ็บ สัมผัสนี้มันกลับทำให้ฉันเคลิ้มตามไปโดยปริยาย
“พี่จองเธอไว้แล้วนะ” พี่เจ้าคุณถอนริมฝีปากออก ก่อนที่จะพูดขึ้น
“เธอห้ามมีแฟนเด็ดขาด”
“ค่ะ หนูยังเด็ก คุณแม่กับคุณพ่อบอกว่าให้หนูเรียนจบก่อนถึงจะมีแฟนได้”
“เธอนี่มัน ซื่อบื้ออะไรขนาดนี้วะเหมือนฝัน”
- Writer
