พี่เจ้าคุณมีท่าทางเหมือนจะไม่ค่อยพอใจอะไรสักอย่าง เขาถอยกลับเข้าไปในห้องของตัวเองพร้อมกับปิดประตูเสียงดังลั่น ปิดดังไม่เกรงใจใครเลย
ว่าแต่พี่เจ้าคุณอารมณ์เสียเรื่องอะไรกัน
ฉันพยายามคิดพลางเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง หรือพี่เจ้าคุณจะโกรธที่ฉันไม่ให้ไปส่ง แต่เรื่องแค่นี้เองไม่น่าจะอารมณ์เสียแบบนี้นี่นา
ฉันคิดนั่งลงบนเตียงนอนพลางคิดเรื่องพี่เจ้าคุณ แต่ฉันก็ต้องพักเรื่องที่พี่เจ้าคุณอารมณ์เสียใส่เอาไว้ก่อน เพราะพี่เดย์โทรศัพท์มาหาฉัน
(บทสนทนาโทรศัพท์)
พี่เดย์ ( ไม่โทรมาหาพี่เลยนะ ) อีกแล้วพี่เดย์น้อยใจฉันอีกแล้ว ฟังจากน้ำเสียงก็รู้เลยแบบนี้ต้องนอยแน่ๆ
ฉัน ( ก็หนูยุ่งนี่นา อย่าโกรธหนูนะคะ ) ฉันพูดเสียงออดอ้อน
พี่เดย์ ( พี่ต้องรอหนูบอกพี่ชายหนูอีกนานไหม )
เจอคำถามนี้เข้าไปฉันถึงกับไปไม่เป็น ไม่รู้ว่าจะตอบไปยังไงเลยจริงๆ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้กลัวพี่ขุนรามกับพี่เจ้าคุณรู้
พี่เดย์
