ฉันนั่งรอพี่เจ้าคุณในห้องทำงานนานพอสมควร สำหรับฉันมันนานเพราะฉันอยากกลับบ้าน
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย” พี่เจ้าคุณละสายตาออกจากเอกสารกองโต ก่อนจะเพ่งมองมาที่ฉัน ที่กำลังนั่งทำหน้าเบื่อโลกอยู่
“หนูอยากกลับบ้านแล้ว เดี๋ยวหนูให้พี่ขุนรามไปส่งนะคะ”
“ไอ้รามไปหาพ่อกับแม่ตั้งแต่เช้าแล้ว เธอไม่รู้รึไง”
“ไปหาพ่อกับแม่ ที่ฮ่องกงหรอคะไปทำไมคะ” ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม พี่ขุนรามนะพี่ขุนรามจะไปไม่บอกน้องสักคำ แล้วแบบนี้ฉันก็ต้องอยู่กับพี่เจ้าคุณสองต่อสองที่บ้านอย่างงั้นหรอ
“ไม่รู้” พี่เจ้าคุณตอบแค่นั้นก่อนที่จะก้มหน้าเซ็นเอกสารต่อ
“หนูออกไปเดินเล่นได้มั้ย” ฉันต้องขออนุญาติก่อน ถ้าขืนลุกพรวดพราดออกไปเดี๋ยวก็จะมีปากเสียงกับพี่เจ้าคุณอีก เขายิ่งเอาแต่ใจตัวเองอยู่ด้วย
“ไม่ให้ไป จะไปทำไมไปอ่อยใคร” พี่เจ้าคุณถามเสียงแข็ง นี่เป็นเอามากแล้วนะเนี่ย แค่จะเดินออกไปหาอะไรมองให้มันเพลินตาก็มากล่าวหาว่าฉ
