เพี๊ยะ!!
จูน: เจษตั้งสติก่อนได้ไหม!!
จูนผลักร่างของเจษออกก่อนจะหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาปิดเรือนร่างเอาไว้ เธอหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเสียใจ
เจษ: จูนเราขอโทษ เมื่อกี้เราโมโหจนทำอะไรไม่คิด ขอโทษจริงๆ
จูน: ออกไป!!!
เสียงของจูนดังลอดออกไปทำให้เธียร์ที่ยืนรอลิฟต์อยู่รีบหันมามอง
เจษรีบเดินออกมาจากห้องเก็บของโดยที่ไม่ได้มองมาทางเธียร์เลย เขาเดินออกมาพร้อมความเสียใจความผิดพลาดของเขาทำให้จูนต้องเกลียดเขายิ่งกว่าเดิมแน่
เธียร์: จูน!
ฮือๆๆ
เธียร์: จูนเกิดอะไรขึ้น!
จูน: ฮือๆๆ
เธียร์: ใส่เสื้อผ้าแล้วกลับบ้านกัน
ทันทีที่ส่งจูนเข้าบ้านเธียร์ก็เดินกลับมาที่บ้านพักก่อนจะรัวหมัดใส่เจษที่นั่งอยู่ ทั้งสองคนซัดกันนัวคนนึงเจ็บใจอีกคนโกรธแค้น
เธียร์: มึงทำแบบนี้ได้ยังไงไอ้เจษ! มึงทำทำเหี้ยอะไร!!
เจษ: กูผิดเอง
เธียร์: ก็ใช่ไงมึงผิดมึงรู้ไหมกว่าจูนจะกลับมายิ้มได้ต้องใช้เวลาเท่าไหร่ ถ้ามึงอยาก
