พ่ายรักอ๋องร้าย

ตอนที่ 7 ได้เรื่องอีกแล้ว

"ท่านก็ให้คุณหนูเจียงหวงแต่งเข้าจวนท่านอ๋องแล้วมิใช่รึ "

"ใช่..แต่ก็ยังไม่ได้เป็นที่โปรดปรานมากนัก ข้าคงต้องลงมือทำอะไรสักอย่างหากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป" เสนาบดีเฉินเอ่ยอย่างร้อนใจ

"ท่านคงมิได้จะสังหารท่านอ๋องหรอกนะ"

เพล้ง!!

สิ้นเสียงของเฟิ่งหัวเสียงถ้วยชาก็ตกกระแทกพื้นเสียงดัง ทำให้รู้ว่าบทสนทนาของทั้งสองมิได้เป็นส่วนตัวอีกต่อไป

เร็วเท่าความคิดเฟิ่งหวงใช้วรยุทธโยนถ้วยชาในมือของตนออกไปหมายจับคนที่รอบฟังอยู่นาน แต่ถ้วยชายังไปไม่ถึงก็ถูกกระบี่ที่ถูกปาเข้ามาสกัดเอาไว้เสียก่อนที่มันจะถึงตัวคนผู้นั้น

"ออกมาเดี๋ยวนี้นะ บังอาจมาลอบฟังข้า จับมันไปตัดหัวเสีย"

เหล่าคนติดตามวิ่งกู่เข้ามาหาผู้เป็นนายเมื่อรู้ถึงภัยอันตราย และรับคำสั่งพร้อมกับจะกระโจนเข้าใส่คนที่ยืนหลบอยู่หลังม่าน แต่ก็โดนชายอีกคนเข้ามาขวางเอาไว้ได้เสียก่อน

"เดี๋ยวๆ ข้ามิได้แอบฟังอันใดเลยนะเจ้าคะ พวกท่านไม่มองเองว่าข้านั่งอยู่ก่อนแล้ว ก่อนที่พวกท่านจะเข้ามาเสียอีก"

เหมยลี่ที่ยังรักตัวกลัวตายอยู่รีบวิ่งออกมาจากหลังม่านพร้อมกับเจียวจูและชิงมู่ที่ยกดาบขึ้นเตรียมพร้อม

"เจ้าเป็นผู้ใดกันข้าไม่เชื่อ! มัวทำอะไรอยู่จับตัวนางไปซะ"

"นี่หยุดนะกล้าดียังไงมาจับข้า พะ..พวกเจ้ารู้ไหมว่าข้าคือใคร "

เหมยลี่รีบห้ามและดึงแขนของชิงมู่เอาไว้เพราะไม่อยากมีเรื่องให้ถึงหูตาอ๋องนั่น เดี๋ยวหาเรื่องมาต่อว่าเธออีกยิ่งเขาไม่ค่อยจะชอบขี้หน้าเธออยู่ด้วย

"แล้วเจ้าเป็นใครชื่อแซ่อะไรรีบบอกมาก่อนข้าจะให้พวกมันสังหารเจ้าซะ"

"ข้า..ข้าเป็น..ข้า " เอาแล้วเธอจะบอกว่าเป็นใครดีละเหมยลี่ถ้าบอกว่าเป็นฟูเหรินของอ๋องหนิงหลงที่ตาเฒ่านี้จะสั่งฆ่าอยู่ด้วยเกิดไม่พอใจสั่งพวกที่ยืนจ้องอยู่นี่สังหารเธอจะทำยังไงคิดสิคิดเหมยลี่

"เอ่าอ้ำๆ อึ้งๆอยู่ได้พวกเจ้าจัดการนางซะ " เสนาบดีเฉินสังให้ลูกน้องที่มาด้วยเข้าไปจัดการเหมยลี่โดยมีชิงมู่ที่ชักดาบออกมาเตรีมพร้อมจะต่อสู้เพื่อช่วยเหลือผู้เป็นนายของตนอยู่ หากต่อสู้กันจริงคนแค่นี้เขาสู้ได้สบายอยู่แล้วห่วงก็แต่คุณหนูพี่จะได้รับอันตรายเพียงเท่านั้น

"อย่าเข้ามานะบ้านเมืองมีขื่อมีแปท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ข้าปะ..เป็นคนของจวนท่านอ๋องนะ"

พอจบคำของเหมยลี่ที่จำต้องพูดออกมาอย่างเสียมิได้เพราะยังไม่อยากข้ามทะลุมิติมาแล้วมาตายแค่เรื่องที่ว่ามาดื่มชาแล้วแอบฟังคนคุยกันเลยโดนฆ่าตาย

แต่คำพูดของหญิงสาวดันไปสะดุดหูของเฟิ่งหัวเข้าอย่างจังพร้อมกับมองหน้าหญิงที่อ้างว่าเป็นคนของจวนอ๋องแล้วกับยิ้มน้อยๆที่มุมปากอย่างพอใจ

"ข้าบอกท่านอ๋องว่ามาดื่มชาที่นี่ ถ้าเกิดข้ามาตายที่นี่พวกท่านคงรู้นะว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น" เหมยลี่ที่เห็นผู้คนชะงักก็พูดต่อเพื่อข่มขู่ คุณลุงแก่ๆหนวดยาวนี่ให้กลัว

"ฮ่าๆ เจ้าน่ะเหรอคือฟูเหริน ฮ่าๆแม่นางเจ้าช่างน่าขันและไม่รู้จักเจียมตัวยิ่งนัก พวกเจ้ามัวทำอะไรอยู่ข้าบอกให้จับตัวนางไปเหตุใดพวกเจ้ายังนิ่งเฉยอยู่อีก "

เสนาบดีเฉินเอ่ยอย่างตลกด้วยไม่เชื่อว่านางจะเป็นฟูเหรินตัวจริง แม้นางจะงดงามแต่นางก็คงเป็นฟูเหรินไม่ได้เพราะนางผู้นั้นตั้งแต่แต่งเข้าจวนท่างอ๋องไปก็ไม่แม้แต่จะปรากฎกายให้ผู้ใดเห็นเลย ปกติก็ไม่ค่อยจะมีใครเคยเจอนางอยู่แล้วเนื่องจากเป็นชนชั้นสูงจึงไม่อาจพบเจอได้ง่ายๆ

"ท่านเฉิน...แม่นางท่านนี้เป็นสหายของข้าเอง นางมาดื่มชาเพื่อรอข้าคุยธุระกับท่านเสร็จเพียงเท่านั้นอย่าถือสาที่นางพูดจาไม่ดีกับท่านเลย เรามาคุยเรื่องที่ไม่สามารถบอกแก่ผู้ใดได้ท่านก็รู้มิใช่หรือ" เฟิงหวงเตือนสติชายแก่ตรงหน้าที่ใจอำมหิตแม้แต่เป็นหญิงสาวก็ไม่เว้น

"งั้นถือว่าวันนี้แม่นางท่านนี้ดวงดีที่ได้ท่านช่วยเอาไว้ เรื่องที่เราคุยกันค้างเอาไว้ไว้คราวหน้าข้าค่อยมาถามท่านอีกทีแล้วกัน"

เฟิงหวงเพียงพยักหน้าตอบรับ จากนั้นเสนาบดีเฉินก็เดินฟึดฟัดออกไปด้วยความไม่พอใจ ตามนิสัยที่ไม่เคยมีผู้ใดสามารถขัดใจได้มาแต่ไหนแต่ไร

"ขอบคุณท่านมากที่ช่วยข้าเอาไว้ ไม่ได้ท่านข้าคงจะเดือดร้อนแน่ๆ" เหมยลลี่กล่าวขอบคุณหนุ่มปริศนาที่ช่วยเหลือเธอเอาไว้

"ข้าไม่ช่วยท่านโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนหรอกนะแม่นาง " ชายหนุ่มกล่าวขึ้น

"แล้วท่านต้องการสิ่งใดเงินทองหรือว่าอะไรเดี๋ยวข้าจะให้คนของข้าไปจัดเตรียมมาให้"

"แม่นาง..ท่านช่างน่าขำยิ่งนักท่านดูตัวข้าแล้วเหมือนเป็นบุรุษที่ขาดแคลนอย่างนั้นหรือ"

เหมยลี่พิจารณาชายหนุ่มตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าตั้งแต่หัวจรดเท้าดูเหมือนว่าชายหนุ่มปริศนาคนนี้จะแต่งตัวด้วยอาภรณ์ผ้าชั้นดี และยังหน้าตาดูสะอาดสะอ้านไม่เหมือนกับชายหนุ่มทั่วไปในเมืองนี้แน่นอน หรือเขาอาจจะเป็นพวกคุณชายอะไรแบบนี้หรือเปล่านะ

"เอ่อ..ข้าไม่ทราบว่าท่านคือใครพอจะบอกข้าได้หรือไม่"

เหมยลี่ถามด้วยความสงสัยเพราะในหนังสือที่เธอเขียนไม่ได้มีตัวละครที่แปลกและโดดเด่นแบบเขาอยู่นะ ทำไมอยู่ดีๆเขาก็โผล่ขึ้นมาได้หรือว่าเป็นเพราะเธอข้ามมิติมาทำให้ทุกสิ่งอย่างผิดเพี้ยนไปหมด

"เอาไว้ข้าจะตอบท่านเมื่อเราพบเจอกันคราวหน้า ข้าขอตัวและอย่าเที่ยวไปเดินชนใครหรือแอบฟังใครอีกเพราะข้าคงไปช่วยท่านไว้ไม่ทันเช่นนี้อีก"

ก่อนเดินออกไปชายหนุ่มปริศนามิวายพูดให้เธอได้ขายหน้า

"คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เมื่อครู่ข้าตกใจอย่างมากไม่คิดว่าจะเจอเสนาบดีเฉินที่นี่"

"เจ้ารู้จักชายผู้นั้นหรือ"

"เจ้าค่ะคุณหนูเองก็รู้จักนะเจ้าคะ ชายคนเมื่อกี้เป็นคนสนิทของท่านแม่ทัพเพราะเคยร่วมรบด้วยกัน แต่ท่านเสนาบดีคงไม่รู้จักคุณหนูเพราะไม่เคยพบเจอแม้ไปที่จวนท่านแม่ทัพบ่อย มิเช่นนั้นคงไม่ทำอะไรเยี่ยงนี้กับคุณหนูแน่เจ้าค่ะ"

แล้วทำไมถึงคิดสังหารท่านอ๋องนะ ในเมื่อท่านแม่ทัพที่เป็นพ่อของเจ้าของร่างนี้ก็รู้จักสนิทสนมกันกับท่านอ๋องนี่ หรือจะมีเรื่องขาดผลประโยชน์กันจึงทำให้ต้องสั่งสังหารอีกฝ่ายแบบนี้

"ข้าว่าเรากลับสวนกันดีกว่าขอรับคุณหนู เราออกมานานมากแล้ว" ชิงมู่ที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น

"ก็ดีเหมือนกันนะ ป่านนี้คงมีใครตามหาข้าอยู่แน่"

เหมยลี่ที่กลัวว่าความลับจะเปิดเผยและมีคนจับได้ว่าตนไม่ได้ไปขออนุญาตท่านอ๋องเพื่อออกมาเที่ยวตลาด เดี๋ยวทุกคนจะพลอยซวยไปกับเธอด้วยอีก

และก็เป็นอย่างที่เหมยลี่คิดเอาไว้เป๊ะ พอกลับมาถึงชวน ท่านอ๋องก็มายืนทำหน้าทะมึนรออยู่หน้าห้องของเธอแล้ว

"เจ้าไปไหนมา" ท่านอ๋องที่พอเห็นหญิงสาวเดินมาก็เปิดฉากถามขึ้นทันที

"เอ่อ..ข้าไปเดินเที่ยวเล่นในตลาดมาเพราะรู้สึกเบื่อน่ะเจ้าค่ะ"

เหมยลี่เฉไฉโดยมีเจียวจูที่มองผู้เป็นนายอย่างตั้งคำถามเพราะตอนแรกผู้เป็นนายสาวบอกว่าได้มีการแจ้งทางท่านอ๋องไปแล้วมิใช่รึ

"แล้วเจ้าได้ขออนุญาตข้าแล้วหรือยัง หรือเจ้าคิดว่าเป็นลูกของแม่ทัพแล้วจะทำอะไรตามใจก็ได้งั้นรึ" อ๋องหนิงหลงคิดว่านางก็คงมีนิสัยเหมือนกับพ่อของนาง

"ข้าไม่เคยคิดเช่นนั้น ข้าแค่กลัวว่าท่านจะยุ่งอยู่เลยไม่ได้ไปขออนุญาต อีกอย่างท่านก็ไม่ได้สนใจอะไรข้าอยู่แล้วจะมาถามเอาตอนนี้ทำไม"

เหมยลี่อดที่จะประชดไม่ได้เพราะ 2-3 วันมานี้เขาก็ยุ่งแต่อยู่กับการเอาใจพระสนมคนโปรดอยู่นิ จะมีเวลาที่ไหนมาสนใจเธอได้