Shades Of Black

P  H  O  E  X  E . . . Ginaanan ko ang paghawak sa lapis at muling gumuhit. Ilang beses akong nagshades gamit ang lapis na hawak ko para lang matapos ko ang ginuguhit ko, sinigurado ko pang proportional ang larawan. Tahimik akong lumilikha ng drawing sa sketch pad ko sa sulok ng classroom namin. Mag-isa pa lang ako dito dahil ako ang unang pumasok, kaya rin ineenjoy ko ang katahimikan. Wala naman akong pake sa mangyayari mamaya kahit na alam kong magiging boring ang araw na 'to. I need to survive this first boring day of my schoolyear. "Bakit hindi mo lagyan ng kulay?" Hindi ako lumingon sa taong kumausap sa akin. Nagsisidatingan na ang mga magiging kaklase ko, at alam kong may gustong makipagkaibigan sa akin. But I don't need friends. Pinagpatuloy ko lang ang pagdrawing ko sa napanaginipan ko kagabi. Tinignan ko ang babaeng malabo ang mata at kailangan pang magsuot ng salamin para makita ang guhit ko. "Shades of gray are better than shades of blood..." nang makita nya ang drinawing ko ay napaatras sya at natumba pa sya dahil sa takot. A landscape sketch of a room. The room was filled with blood of a suicidal student girl. Nakasandal ang basag nitong bungo sa duguang pader, halos kita na ang utak at bungo nito. Ang daming dugong nagkalat sa uniporme nito, patunay na isa siyang estudyante. Halos hindi na makilala ang babae dahil sa halos mahiwalay na piraso ng ulo nito. But all of them were shaded by black. At first, it looks like a murder but it was not. "B-bakit ka nagdro-drawing ng ganyan? A-are you a psycho?" Nanginginig nitong tanong sa akin at nagsimula naman syang umatras habang nakaupo sya. Hindi nya inalintana na nagugulo nya na ang mga upuan dito sa classroom. This is what I hate. Matapos nilang malaman kung sino ako, lalayuan na nila ako. Matapos nilang maging mabait sa akin, magiging walang hiya sa akin. Matapos nila akong husgahan at malaman ang sikreto ko, ipagkakalat na sa lahat. Kahit ba na wala namang katotohanan. I can predict death through my nightmares. Kung sino man ang makakasalimuha ko ay mamatay kung 'yun ang sinabi sa akin panaginip ko. I never made friends. It's either they don't like me or I don't like them. "No, I'm not. It's only my nightmare." Tumayo na ako at dinala ang gamit ko bago ako tuluyang lumabas. Iniwan ko syang nanginginig at nagpapanik sa room na 'yun. I know it's her. She's the one in my nightmare. And that is the room, I was talking about. She's the one who are a pyscho, no, a sociopath. There's no one she can kill in that place, kaya nya pinatay ang sarili nya. Kung hindi pa ako umalis doon ay baka ako naman ang mapatay nya. With that single piece of scene, nalaman ko na agad ang malaking sikreto nya. Kailangan ko pa bang ikaganda 'yun? In the end, what happen today will be a nightmare in my memory. Am I freakin' creepy? No, I'm just unique... The undiscover. But.... Can someone wake me from this nightmare?