ตอนที่ 5 เสน่หาพิศวาส/1

3027 Words

2 เดือนผ่านไป เมืองธีปส์ ณ พระราชวังอียิปต์ ภายในพระตำหนักราชินี “เจ้าว่าอะไรนะ! ไม่พบร่องรอยของฝ่าบาทหรอกรึ!” “พ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมกระจายกำลังทหารที่ปลอมตัวปะปนเป็นชาวบ้านคอยสืบข่าวลับส่งให้ธีปส์ ต่างพากันออกไปค้นหาฝ่าบาทตามที่ท่านเฮรูได้บอกเอาไว้ทุกประการ แต่ก็ไม่ปรากฏร่องรอยแม้แต่อย่างใด ไม่มีแม้กระทั่งการเคลื่อนไหวของท่านเบนนูกับซีน่าพ่ะย่ะค่ะ” ทหารฝ่ายข่าวลับทูลถวายรายงานให้แก่ราชินีอียิปต์ ราชินีทูย่าประทับยืนขึ้นจากพระเก้าอี้โดยพลัน เมื่อรายงานข่าวไม่ปรากฏร่องรอยฟาโรห์แห่งอียิปต์และราชองครักษ์ที่คอยตามเสด็จ “เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น ฝ่าบาทหายไปอย่างไร้ร่องรอยอย่างนั้นหรอกหรือ มีเหตุร้ายเกิดขึ้นกับพระองค์หรืออย่างไรกัน นับตั้งแต่เสด็จออกจากวังจนถึงบัดนี้เป็นเวลากว่า 2 เดือนแล้ว ที่มิได้ข่าวคราวของฝ่าบาทแต่อย่างใด ข้าจะทำเช่นไรดีเล่า” ราชินีทูย่ารับสั่งพร้อมเสด็จพระดำเนินกลับไปกลับมาเพื่อใช้ความคิด หากแต่ไม่ว่าจะทรงครุ่นคิดเช่นไรกลับมีแต่ความมืดมน “พวกเจ้าไปตามเฮรูมาพบข้าบัดเดี๋ยวนี้!” “พ่ะย่ะค่ะ” ทหารองครักษ์รับคำสั่งพร้อมล่าถอยออกจากพระตำหนัก เพียงระยะเวลาไม่นานราชองครักษ์เฮรู ปรากฏกายตรงพระพักตร์ราชินีทูย่า และทันทีที่ราชองครักษ์คู่พระทัยของฟาโรห์แห่งอียิปต์มาถึง ราชินีแห่งอียิปต์รับสั่งขึ้นทันใด “เฮรู! เจ้าเดินทางออกไปตามหาฝ่าบาทได้ร่อยรอยของพระองค์หรือไม่” แทนคำตอบ ราชองครักษ์เฮรูส่ายศีรษะไปมาติดๆกัน พร้อมกล่าวทูลถวายรายงาน “กระหม่อมได้ออกติดตามฝ่าบาท ณ จุดที่แยกกันในดินแดนอียิปต์ใต้แล้ว แต่ก็ไม่ได้ร่องรอยของฝ่าบาทแม้แต่น้อย ครั้นกระหม่อมเดินทางไปจนถึงหมู่บ้านชาวประมงเลยออกไปถึงท่าเรือที่จะออกทะเล ก็ไม่มีร่องรอยของฝ่าบาทให้ติดตามได้เลยพ่ะย่ะค่ะ ซึ่งร่องรอยของฝ่าบาทจะมีเพียงกระหม่อม เบนนูและซีน่า เท่านั้นที่ล่วงรู้ว่าฝ่าบาทจะส่งข่าวให้พวกกระหม่อมได้รู้ว่าพระองค์อยู่ ณ แห่งหนใด” ราชินีทูย่าประทับยืนนิ่งโดยพลันเมื่อทรงได้ยินราชองครักษ์ตรงพระพักตร์กราบทูลถวายรายงาน “ฝ่าบาทไม่เคยหายไปนานเช่นนี้ หากไปที่ใดนานก็จะแจ้งข่าวให้ทางธีปส์ได้ล่วงรู้เสมอ ยกเว้นการศึกที่พระองค์ทรงนำกองทัพออกขับไล่ผู้รุกรานอาณาจักร แม้จะทรงอยู่ไกลและนานหลายปีหากแต่ก็ยังล่วงรู้ว่าพระองค์ประทับอยู่แห่งหนใด แต่ครานี้หาเป็นดั่งเช่นคราก่อนๆ แต่อย่างใด” พระนางสุระเสียงเต็มไปด้วยความกังวลพร้อมรับสั่งสำทับ “หากกระจายกำลังทหารออกค้นหาฝ่าบาท จะทำให้เกิดประเด็นข้อสงสัยกับบรรดาเหล่าขุนนางและทูตจากต่างเมืองรวมไปถึงพวกสอดแนมที่แอบแฝงอยู่ภายในจักรวรรดิ ว่าพระองค์ทรงหายไปหากมีผู้ใดล่วงรู้ยอมไม่เป็นผลดีต่อจักรวรรดิอียิปต์เป็นแน่แท้” พระนางรับสั่งพร้อมทอดสายพระเนตรราชองครักษ์เฮรูตรงพระพักตร์ “เฮรู! เจ้าจงออกตามหาฝ่าบาทให้พบจงได้ ข้าจะให้นาอาร์นติดตามไปกับเจ้าด้วย จะได้ช่วยกันค้นหาฝ่าบาทอีกแรง หากฝ่าบาททรงหายไปนานมากกว่านี้โดยมิมีสาเหตุ อีกในไม่ช้าข่าวจะแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว เจ้าก็คงจะล่วงรู้ดีว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้นติดตามมา” “พ่ะย่ะค่ะ!” ราชองครักษ์เฮรูกล่าวรับคำ พร้อมชายหางตาเหลือบมองราชองครักษ์คนสนิทขององค์ราชินีซึ่งมีรับสั่งให้ติดตามตนไปด้วย “กระหม่อมจะค้นหาฝ่าบาทให้พบจงได้ และจะถวายการอารักขาฝ่าบาทกลับคืนสู่ธีปส์ด้วยความปลอดภัย ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมขอทูลลา จะออกเดินทางเสียตั้งแต่บัดนี้” ราชองครักษ์เฮรู เอ่ยทูลลาพร้อมรีบรุดออกจากพระตำหนักราชินีไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางสายพระเนตรของราชินีอียิปต์ทรงทอดพระเนตรตามหลังราชองครักษ์เฮรูจนลับสายพระเนตร ก่อนจะมีรับสั่งสุรเสียงออกมาเบาๆ “นาอาร์น!” ราชินีทูย่ารับสั่งหาราชองครักษ์คนสนิท “พ่ะย่ะค่ะ!” ราชองครักษ์ขานรับอย่างแข็งขัน “เจ้าจงติดตามเฮรูไปอย่าให้คลาดสายตา คอยส่งข่าวให้ข้าได้ล่วงรู้ทุกระยะของการเดินทางว่าพวกเจ้าอยู่ ณ ที่แห่งใด และเมื่อได้พบฝ่าบาทจงรีบเร่งรายงานให้ข้าล่วงรู้โดยพลันอย่าได้ชักช้า และที่สำคัญจงสืบทุกอย่างมาให้ละเอียด” พระนางรับสั่งกำชับ “พ่ะย่ะค่ะ” ราชองครักษ์คนสนิทกล่าวรับคำ ก่อนจะล่าถอยออกไปจากพระตำหนักราชินีติดตามราชองครักษ์เฮรูไปอย่างกระชั้นชิด “ไม่ว่าจะมีเหตุผลกลใดก็ตาม หม่อมฉันจะต้องนำฝ่าบาทกลับมาให้ได้!” ราชินีทูย่ารับสั่งพึมพำอยู่เพียงลำพัง สายพระเนตรจับอยู่ที่แม่น้ำไนล์ตลอดเวลา ประหนึ่งพระนางทรงขอพรให้เหล่าทวยเทพปกป้องกษัตริย์แห่งอียิปต์ให้ทรงปลอดภัย อียิปต์ใต้ ณ หมู่บ้านชาวประมง “กึก! กึก! กึก!” ท่อนไม้ขนาดกำลังดี จรดลงดินไปตามระยะทางของทุกช่วงที่กำลังก้าวเดินไปอย่างช้าๆ ท่ามกลางสายตาของชายสูงวัยที่กำลังยืนเก็บพวงองุ่นไม่ไกลจากตัวบ้านเท่าใดนัก “ค่อยๆ เดินเซติ ช้าๆ เจ้าเพิ่งจะหายดี อย่าใจร้อนรีบเร่งหาไม่แล้วบาดแผลบริเวณต้นขาของเจ้าจะปริฉีกขาดออกจากกันอีกได้” ชายสูงวัยกล่าวเตือน “พลั่ก!” ฟาโรห์แห่งอียิปต์ทิ้งไม้ที่พระองค์ใช้ค้ำพระวรกายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันลงกับพื้น พลางเสด็จพระดำเนินไปและกลับมาอยู่หลายรอบ ก่อนจะแย้มพระโอษฐ์อย่างดีพระทัย “ข้าหายแล้ว! ข้าสามารถเดินเป็นปกติได้ดั่งเดิมแล้ว” “เออ...ในที่สุดเจ้าก็หายเป็นปกติจนได้ นึกว่าจะนอนเจ็บนานกว่านี้เสียอีก ถ้าเป็นผู้อื่นที่โดนเหมือนเจ้าคงจะนอนเจ็บอีกนานมิหายง่ายดั่งเช่นเจ้าอย่างแน่นอน เจ้ามันอึดทานทนเป็นยิ่งนัก” ชายสูงวัยเอ่ยบอกตามความรู้สึกที่ได้สัมผัส ข้าอยากหายเร็วๆ ลุงชอร์ตี้ ไม่อยากนอนนิ่งๆ ดั่งที่ผ่านมา ไม่อยากเป็นภาระให้ผู้ใดอีก เท่าที่ผ่านมาท่านก็ลำบากดูแลข้ามาโดยตลอด” ฟาโรห์เซติรับสั่งตอบตามความรู้สึกของพระองค์ “เจ้าก็ช่วยเหลือตัวเองได้แล้วทุกอย่าง เพียงแค่เดินยังไม่คล่องเท่านั้น ก็บาดแผลที่เจ้าถูกแทงใช่เล่นเสียที่ไหนกันเล่าดีนะที่เนพธีสอยู่ที่หมู่บ้านนี้พอดี หาไม่แล้วคงไม่มีผู้ใดรักษาเจ้าจนรอดตายมาได้อย่างแน่นอน” ชายสูงวัยเอ่ยบอกพระองค์ ฟาโรห์แห่งอียิปต์ทรงหยุดชะงักโดยพลัน ครั้นได้ยินชายชราเอ่ยนามหญิงสาวที่ได้ช่วยเหลือพระองค์ “ตั้งแต่คืนนั้นที่ข้าได้พบกับเนพธีสด้วยความบังเอิญและเผลอตัวทำร้ายนางจนได้รับบาดเจ็บ เพราะเข้าใจว่าเป็นคนร้ายพวกเดียวกันที่มาฆ่าข้า ข้าเพียงได้รู้จักนามที่แท้จริงของนางและได้พูดคุยเพียงไม่กี่คำ ตั้งแต่บัดนั้นจนถึงบัดนี้นางไม่มาหาข้าอีกเลย จู่ๆ นางก็หายไป นางจะต้องโกรธข้ามากเป็นแน่แท้ที่ทำร้ายนางให้ได้เจ็บถึงเพียงนั้น” พระองค์รับสั่งด้วยสำนึกผิด “อ้าวเป็นเช่นนั้นหรอกหรือ ที่เจ้าเผลอไปทำให้นางได้รับบาดเจ็บ ข้าก็เพิ่งจะรู้จากปากเจ้าก็วันนี้”ผู้สูงวัยเอ่ยแทรกขึ้นพร้อมกล่าวสำทับ “แต่ข้าคิดว่าไม่ใช่นะ เนพธีสไม่ได้โกรธเจ้าหรอก ก่อนนางจะเดินทางออกไปนางสั่งงานข้าให้ดูแลเจ้าเสียยืดยาว บังเอิญว่าเป็นช่วงระยะเวลาที่จะต้องกลับไปหาปู่ของนางเพื่อรวบรวมตำรายาและตัวยาใหม่ให้ปู่ของนางได้คิดวิธีรักษาใหม่ๆ ก็เท่านั้นเอง นางจะไปๆ มาๆแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่ได้พำนักเป็นการถาวร อีกไม่นานเดี๋ยวก็มา น่าจะไม่กี่วันนี้หรอกนางก็จะเดินทางมาถึงแล้ว” ชอร์ตี้เอ่ยบอกความจริงออกไป พระขนงเข้มได้รูปสวยขมวดเข้าหากันโดยพลันเมื่อทรงได้ยินเช่นนั้น “นางไม่ใช่คนในหมู่บ้านนี้กระนั้นหรือ จึงต้องเดินทางไปๆ มาๆ แล้วเหตุใดท่านจึงบอกข้า ทั้งๆ ที่ข้าคอยถามไถ่ว่าเหตุใดนางจึงหายไปอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน” องค์กษัตริย์รับสั่งถามด้วยความแคลงพระทัย “ก็ข้าเห็นว่าไม่จำเป็นต้องเล่าให้ใครฟัง อีกทั้งเจ้าก็นอนเจ็บอยู่เช่นนั้นไม่คิดว่าจะมีแรงไปทำอะไรใครได้ ถ้าเจ้าไม่เอ่ยปากเล่าให้ข้าฟังเมื่อครู่ที่ผ่านมา ข้าก็คงไม่ได้บอกเจ้าเช่นกัน” คำกล่าวของชายสูงวัยทำให้ฟาโรห์เซติ รำลึกย้อนไปในคืนที่พระองค์พบกับเนพธีสเป็นครั้งแรก กายสาวที่นุ่มนวลพร้อมกลิ่นหอมกรุ่นอ่อนๆ จากเนื้อนวล ติดตรึงในดวงจิตของพระองค์มิรู้ลืมจากวันนั้นจนถึงวันนี้ พระหทัยเต้นรัวและสั่นไหวขึ้นมาโดยพลันอย่างมิรู้สาเหตุ พระองค์สะบัดพระเศียรไปมาติดๆ กัน เพื่อสลัดความรู้สึกที่พระองค์ทรงสับสนอยู่ในขณะนี้โดยพลัน “นี่ข้ากำลังเป็นอะไร เหตุใดใจข้าจึงระส่ำเช่นนี้หนอ หรือข้ากำลังเจ็บป่วยในกายข้าขึ้นมาอีกเช่นนั้นหรือไร” พระองค์รำพึงอยู่ในพระทัยด้วยทรงมิล่วงรู้ว่าพระอาการเช่นนี้ คืออาการของผู้ที่มีดวงจิตผูกเสน่หากับอิสตรีที่พึงใจเข้าให้เสียแล้ว “อ้าว! เจ้าเป็นอะไรเซติ ไม่สบายเช่นนั้นรึ!” ชอร์ตี้ตะโกนถามพร้อมละมือจากการเก็บพวงองุ่นตรงหน้า รีบเดินเข้ามาหาชายหนุ่มรูปงามที่กำลังสะบัดศีรษะไปมาคล้ายไม่สบายอยู่ในขณะนี้พลางรีบเข้าประคอง องค์กษัตริย์ทรงยกพระหัตถ์ขึ้นโบกไปมาเป็นการห้ามชายสูงวัยตรงเบื้องพระพักตร์ “ข้าไม่เป็นไร! ไม่ต้องประคองข้า ข้าหายดีแล้ว กายของข้าในยามนี้หายเป็นปกติดีทุกอย่าง ขาของข้าที่ได้รับบาดเจ็บก็ดีขึ้นมากแล้วเดินเป็นปกติได้ดั่งเดิม เหลือเพียงแต่....” องค์กษัตริย์รับสั่งยังมิทันจบ เสียงชาวบ้านตะโกนมาจากเรือที่กำลังลอยลำอยู่ในแม่น้ำไนล์ไม่ไกลจากตัวบ้านเท่าใดนัก “ลุงชอร์ตี้! ลุงชอร์ตี้! เนพพลัดตกเรือลงไปในแม่น้ำไนล์! กระแสน้ำพลัดร่างมาทางนี้แล้ว มาช่วยกันเร็วเข้า!” เสียงชาวบ้านตะโกนบอก “หา!” ชายสูงวัยอุทานออกมาด้วยความตกใจ ไม่คาดคิดว่าเนพธีสจะกลับมายังหมู่บ้านชาวประมงในยามนี้ก่อนจะละล่ำละลักเอ่ยบอกองค์กษัตริย์ “เนพธีสว่ายน้ำไม่เป็น!” “อะไรนะ!” พระองค์รับสั่งด้วยความตกพระทัยเมื่อได้ยินชายสูงวัยเอ่ยบอกเช่นนั้น ยังมิทันที่ชอร์ตี้จะกระทำการสิ่งใด ร่างสูงใหญ่ของคนที่อยู่ข้างกายเมื่อครู่ที่ผ่านมา วิ่งนำหน้าดั่งเช่นพายุทรายออกไปอย่างรวดเร็วตรงดิ่งไปที่แม่น้ำไนล์ไม่ไกลจากตัวบ้านเท่าใดนัก “ตูม” ฟาโรห์แห่งอียิปต์โจนทะยานลงไปในแม่น้ำไนล์ประหนึ่งมัจฉาได้น้ำ แม่น้ำไนล์ในยามนี้ ไหลเชี่ยวกรากเป็นยิ่งนัก ด้วยเข้าสู่ฤดูน้ำหลากของทุกปี สองข้างริมฝั่งของแม่น้ำไนล์เอ่อท้วมท้นริมฝั่งระดับน้ำสูงขึ้นมากจนน่ากลัว องค์กษัตริย์โผล่ขึ้นมาจากใต้น้ำเพื่อสูดอากาศหายใจ พร้อมเสียงดังโหวกแหวกของชาวบ้านเอ่ยบอกพระองค์ “ไหลไปโน้นแล้วพ่อหนุ่ม!” ชาวบ้านที่มาแจ้งข่าวตะโกนบอกพระองค์ หากแต่ในสถานการณ์เช่นนี้ยากนักที่จะมองเห็นได้ ฟาโรห์แห่งอียิปต์ปล่อยพระวรกายให้ไหลไปกับสายน้ำ พระองค์ทอดพระเนตรท่อนไม้ขนาดใหญ่ที่ไหลมาตามกระแสน้ำที่เชี่ยวกรากก่อนจะทรงทอดพระเนตรผ้าคลุมที่เกี่ยวอยู่กับกิ่งไม้มีร่างบอบบางไหลตามติดมาด้วย “เนพธีส!” พระองค์รับสั่งตะโกนชื่อร่างบางท่ามกลางกระแสน้ำที่รุนแรง องค์กษัตริย์แหวกว่ายกระแสน้ำที่เชียวกรากอย่างรุนแรงมุ่งตรงไปหาร่างอรชรที่นอนหมดสติอย่างไม่ย่อท้อ พระหัตถ์พยายามไขว้คว้าร่างงามให้หลุดจากท่อนไม้ที่มีกิ่งก้านมากมายจนเกาะเกี่ยวผ้านำพาร่างดังกล่าวไหลมาตามลำน้ำอย่างไม่คาดคิด “พรึ่บ!” พระหัตถ์ดึงผ้าคลุมออกจากกิ่งไม้ที่เกี่ยวผ้าเอาไว้เป็นผลสำเร็จ พร้อมกับคว้าร่างของหญิงสาวที่กำลังจะไหลไปตามน้ำมาอยู่ในอ้อมกอดของพระองค์ได้อย่างทันท่วงที ฟาโรห์เซติพยายามแหวกว่ายสายน้ำที่กำลังไหลเชี่ยวกรากเพื่อพาพระองค์และร่างบางที่กำลังลอยคอแต่ไร้สิ้นสติกลับเข้าริมฝั่งแม่น้ำไนล์ให้จงได้ ท่ามกลางสายตาของชาวบ้านหลายต่อหลายคู่ที่ยืนอยู่ริมฝั่งเอาใจช่วยให้พระองค์ขึ้นมาบนฝั่งได้อย่างปลอดภัย หลายต่อหลายครั้งที่เชือกถูกโยนจากฝั่งลงไปในแม่น้ำไนล์ เพื่อให้คนตกน้ำสามารถจับเชือกและคนบนฝั่งสามารถดึงขึ้นกลับมาได้ ทว่าจนแล้วจนรอดเชือกที่ชาวบ้านต่างช่วยกันโยนลงไปในแม่น้ำไปไม่ถึงคนอยู่ในน้ำสักคราด้วยกระแสน้ำที่เชี่ยวกรากพลัดร่างทั้งสองให้ไหลไปตามน้ำอยู่ตลอดเวลา จนเริ่มพลัดไกลออกไปยากที่จะมีผู้ใดตามได้ทัน ทันใดนั้นเองเชือกเส้นเขื่องถูกโยนจากบนฝั่งลงมาขวางพระพักตร์องค์กษัตริย์ได้ทันเวลาพอดี “เชติ! รีบคล้องร่างของเจ้าไว้เร็วเข้า!” ชอร์ตี้ตะโกนบอก ฟาโรห์แห่งอียิปต์รีบคว้าเชือกนำมาคล้องพระวรกายจนถึงบั้นพระองค์ พระกรกอดรัดร่างบางเอาไว้จนแน่นก่อนจะตะโกนรับสั่ง “ดึงข้าขึ้นไปเลย! ดึงขึ้น!” ชอร์ตี้และชาวบ้านอีกหนึ่งคนต่างออกแรงรีบช่วยกันสาวเชือกที่มีร่างชายหนุ่มหญิงสาวดึงขึ้นจากแม่น้ำไนล์ได้เป็นผลสำเร็จท่ามกลางความโล่งใจของทุกฝ่าย ด้วยทุกปีจะมีคนพลัดตกน้ำจนเสียชีวิต น้อยนักที่จะมีคนรอดมาได้ ฟาโรห์แห่งอียิปต์ทรงตระกองกอดร่างบางที่อยู่ในอ้อมพระกรจนสามารถขึ้นมาบนฝั่งได้เป็นผลสำเร็จ พระองค์รีบจับพลิกร่างบางให้นอนราบกับพื้นอย่างรวดเร็ว “เนพ...” องค์กษัตริย์รับสั่งชื่อเจ้าของร่างได้เพียงเท่านั้นก็ต้องชะงักงัน ด้วยเพราะได้ทอดพระเนตรใบหน้าเจ้าของชื่อดังกล่าวอย่างชัดเจนเป็นครั้งแรกในขณะที่กำลังหมดสติ ใบหน้าเรียวสวย รับกับเครื่องหน้าที่ลงตัวได้อย่างงดงาม ริมฝีปากอวบอิ่มหากแต่ได้รูปลงตัว ขนตาดำงอนยาวเป็นยิ่งนักและที่แปลกไปกว่านั้นคือ นางมีเส้นผมสีนิลเงางามและยาวถึงทรวงอกมิได้โกนศีรษะและสวมวิกผมดั่งเช่นหญิงชาวอียิปต์ทั่วไป อีกทั้งเป็นหญิงที่มีผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียนนวลเนียนลออตาเป็นอย่างยิ่ง ราวกับว่านางมิใช่สตรีชาวอียิปต์โดยตรงก็ว่าได้ ซ้ำร้ายอาภรณ์ที่นางสวมใส่อยู่บนเรือนกายในขณะนี้ เปียกน้ำจนบางเฉียบแนบไปกับเรือนร่างจนสามารถเห็นสรีระอันงดงามของสตรีเพศได้อย่างแจ่มชัด ร่างระหงสมส่วนได้รูป ทรวงอกอวบขนาดใหญ่ตั้งชูชัน รับกับเอวคอดกิ่ว จนถึงสะโพกผายแสนกลมกลึง ด้วยสรีระที่แสนงดงามเช่นนี้กระมังนางจึงต้องปกปิดร่างกายจนมิดชิด ฟาโรห์เซติประทับนิ่งด้วยความตื่นตะลึงที่ได้ยลโฉมหน้าอันแท้จริงและร่างที่แสนงดงามอย่างไม่มีที่ติของนวลนางเป็นครั้งแรก และยิ่งไปกว่านั้น นี้คือครั้งแรกของพระองค์ที่ได้ทอดพระเนตรอิสตรีในร่างอันงดงามที่เกือบเปลือยเปล่าตรงพระพักตร์อย่างแนบชิดเช่นนี้อีกด้วย หัวใจบุรุษเต้นระส่ำไม่เป็นท่า อิสตรีตรงหน้างามเลิศล้ำเกินคาดหมาย จิตเสน่หาใคร่แนบชิดมิรู้วายอยากชิดใกล้นวลนางเพียงผู้เดียว “เซติ! เนพเป็นอย่างไรบ้าง!” เสียงชอร์ตี้ตะโกนถามดังขึ้นพร้อมร่างของชายสูงวัยกำลังเดินตรงมาหาพระองค์พร้อมกับชาวบ้านอีกหนึ่งคน เสียงเรียกของชอร์ตี้ทำให้รู้สึกพระองค์ขึ้นมาโดยพลัน เลือดในเรือนกายสูบฉีดจนพลุ่งพล่านอย่างไม่เคยเป็น พระองค์ถอนพระทัยยาวพยายามระงับสิ่งผิดปกติที่กำลังเกิดขึ้นกับพระองค์ให้สงบลงจงได้ พร้อมใช้ท่อนพระกรทั้งสองข้างรีบช้อนร่างบางเกือบเปลือยขึ้นพาดพระอังสะของพระองค์ด้วยความรวดเร็ว เพื่อให้นวลนางสำลักน้ำออกมา อีกทั้งเกรงว่าชายอื่นจะเห็นร่างงามกึ่งเปลือยในยามนี้ ฟาโรห์เซติทรงมีความรู้สึกหวงแหนร่างน้อยๆ ที่อยู่บนพระอังสะของพระองค์เป็นยิ่งนัก และทันทีที่ชายชรามาถึง พระหัตถ์คว้าผ้าคลุมที่ชอร์ตี้ถือติดมือมาด้วยเพื่อนำมาห่อหุ้มตัวคนตกน้ำ “พรึ่บ!” พระหัตถ์หนารีบนำผ้าคลุมปกปิดร่างบางอย่างรวดเร็ว พร้อมมีรับสั่ง “รีบพาเนพไปพักเร็วๆ เข้าเถิด นางอยู่ในน้ำต้องรีบทำให้นางฟื้นขึ้นมาโดยด่วน” พระองค์รับสั่งกับชอร์ตี้ทันทีที่เดินมาถึง พร้อมเสด็จนำหน้าไปอย่างรวดเร็ว “อะ...อ้าว...” ชายสูงวัยเอ่ยได้เพียงเท่านั้นรีบรุดเดินตามไปอย่างกระชั้นชิด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more