เสือร้องไห้

เธอมาทำอะไรที่นี่

เสียงนี้มัน ... มารตีเหลือบมองไปที่ช่องว่างในขณะที่กำลังเดินตรงนั้นไม่มีคนเลยสักคนเดียวบางทีเธออาจจะหูแว่วไปก็ได้ ในขณะที่ยืนรอลูกค้าของป้าอยู่หน้าห้องเสียงแว่วที่คุ้นหูจากทางด้านหลังก็ดังขึ้นมาอีก

"คิดจะมาเป็นกะหรี่ที่นี่ ก็ต้องรู้จักเจียมตัว"

หยะ ... หยาบคายจังผู้ชายคนนี้ มารตียืนกุมมือไว้ข้างหน้าระหว่างรอลูกค้าของป้าออกมาหาไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เธอต้องมารอผู้ชาย หรือ ผู้หญิงที่เป็นลูกค้าของป้ามาใช้บริการในสถานที่อโคจร บางทีก็รอเป็นชั่วโมง บางทีก็รอเป็นวันๆ เพียงแค่ตัวอย่างผ้าไม่กี่ผืนเธอก็ต้องยืนรอ

"ลูกค้าด้านในแจ้งให้คุณคอยก่อนนะคะ และหากขาดเหลืออะไรแจ้งทางเราก่อนได้ค่ะ"

สาวสวยที่คาดว่าจะเป็นพนักงานต้อนรับของที่นี่พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่มีไมตรี หญิงสาวคนนั้นทั้งเสิร์ฟน้ำให้เธอและยังแนะนำอีกว่าเดินตรงไปข้างหน้าอีกไม่ถึงสิบเก้าก็จะมีที่ให้นั่งรอได้

"พี่สาวคะ เขาจะเสร็จธุระกี่โมงเหรอคะ"

"ที่จริงก็เสร็จแล้วนะคะ แต่มีสัญญาณส่งมาจากด้านในว่าขอต่อเวลาอีกนิดหน่อย"

"นิดหน่อยที่ว่า นี่กี่นาทีเหรอคะ"

"ประมาณสองชั่วโมงเป็นเวลามาตรฐานน่ะค่ะ"

สะ ... สองชั่วโมง! เธอไม่ต้องยืนรอจนขาแข็งเลยเหรอมารตีฉีกยิ้มแห้งไปให้สาวสวยคนเมื่อครู่เธอเดินกลับไปที่หน้าเคาน์เตอร์ปล่อยให้มารตียืนคอยอยู่อย่างนั้น หญิงสาวไม่รู้จะทำอย่างไรดีแบตโทรศัพท์มือถือก็จะหมดแล้วด้วยถ้ากลับไปโดยไม่มีผ้าตัวอย่างเธอก็คงจะต้องถูกตีอีกแน่ แต่ถ้ายืนรอสายตาผู้ชายที่มองมาก็เหมือนกับเธอขายตัวอยู่ที่นี่เลยนะ

"นายท่านคะ ฉันจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ"

เสียงจากห้องด้านในดังขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าคนที่กำลังต่อรองกับหญิงสาวโชคร้ายคนนั้นเป็นนักธุรกิจก็ดีสิเผื่อเธอจะมีผลงานบ้าง มารตีเพียงแค่คิดไปขำๆ เท่านั้นในสถานที่แบบนี้นักธุรกิจดังๆ จะมาร่วมทำอะไรแบบนี้ได้ยังไง เอ๊ะ! แต่ถ้าได้เจอนักธุรกิจหล่อมาเที่ยวอาบอบอวดก็ต้องเป็นข่าวที่ดีแน่ๆ คิก คิก

"ฉันนอนกับเธอก็จริง แต่เธอไม่ได้พิเศษ"

"แต่นายนอนกับมุกบ่อย มันเลยทำให้มุกคิดไปไกล"

"ฉันก็นอนกับคนอื่นไปทั่ว ไม่ได้นอนกับเธอคนเดียวสักหน่อย"

"นาย"

"อีกอย่าง เธอหลวมขนาดนี้คงไม่เป็นไรมั้งที่จะเริ่มรับแขกทั่วไปบ้าง ไม่ใช่รอแต่วีไอพี"

อีตานี่พูดจาไม่ให้เกียรติเพศแม่เลยนะ ถึงแม้เธอจะเลือกทำงานที่นี่ก็เถอะมารตีขยับถอยหลังไปนิดเพื่อที่จะได้ฟังได้อย่างถนัด แต่เธอดันพลาดหลังไปพิงกับประตูที่ยังปิดไม่สนิททำให้เธอเผลอล้มเข้าไปให้ห้องนั้นโดยไม่มีทางให้หลีกหนีได้

โครมมมม!

"s**t!" มาเฟียหนุ่มสบถเมื่อเห็นว่ามีคนมารบกวนเขาที่กำลังสั่งสอนลูกน้องที่หวังสูง

"เข้ามาได้ไงวะ เอามันไป ... ดะ ... เดี๋ยวๆ"

เขากำลังจะสั่งให้ลูกน้องคนสนิททั้งสองคนลากแม่ผู้หญิงที่กล้าพังประตูเข้ามาให้ออกไปสั่งสอนให้หลาบจำ แต่เมื่อหญิงสาวที่ล้มหน้าคะมำเงยหน้าขึ้นมาเฟียหนุ่มก็ต้องรีบห้ามลูกน้องทั้งสองคนที่กำลังจะเดินไปหิ้วปีกหญิงสาวที่หกล้มให้หยุดทันที

"ฮื้ออออ~ เจ็บจัง"

เสื้อนักศึกษาตัวบางถูกประตูเกี่ยวจนขาดวิ่นแต่มารตีกลับไม่รู้เรื่องเพราะมัวแต่เจ็บที่ข้อศอกกับหัวเข่าที่เป็นแผลถลอก เนินอกอวบอิ่มที่โตเกินตัวของเธอโผล่ออกมาตรงที่ขาดพอดี บราเซียร์สีดำที่เธอสวมใส่ขับผิวให้ดูขาวออร่านั่นทำให้มาเฟียหนุ่มที่กำลังหงุดหงิดถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ ภายในช่องท้องมันร้อนวูบวาบแปลกๆ

อึก ...

"ละ ... ลุง!"

มารตีผงะเมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองไปตรงหน้า หญิงสาวโชคร้ายในชุดชั้นในสีแดงสดนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มรูปร่างดี ข้างหลังของเขามีชายชุดดำอีกนับสิบที่ยืนอยู่ หัวใจดวงน้อยกระตุกร่วงเมื่อดวงตาคมสีเทาหม่นมองมาที่เธอด้วยแววตาประหลาด

"มานี่!"

เขาสั่งใคร! คงไม่ใช่เธอหรอกนะ มารตีหันซ้าย หันขวามองก็ไม่พบใครนอกจากเธอ แต่แล้วหัวคิ้วมนก็ขมวดเข้าหากันยุ่งเมื่อชายชุดดำนับสิบพร้อมใจกันยืนหันหลัง

"ใครวะมาร์คัส"

"คนที่นายสนใจ แต่ยังไม่ได้กิน"

"มีด้วยเหรอวะ คนที่นายสนใจแต่ยังไม่ได้กิน"

"นี่คงเป็นคนแรกล่ะมั้ง มึงอย่าถามมากเลย"

มาเฟียหนุ่มเชิดหน้าขึ้นด้วยความหัวเสีย ยัยนี่ไม่รู้รึไงว่าตัวเองกำลังยั่วยวนผู้ชายคนหนึ่งที่ระงับอารมณ์อยากได้ยากมากแค่ไหน ในตอนที่เธอหายใจหน้าอกของเธอมันกระเพื่อมจนเขานี่อยากจะใช้ปากไปงับเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของมัน

"เธอนี่โง่รึไง! ฉันบอกให้มานี่!"

เขาเริ่มเสียงดัง แต่มารตีเองก็ลุกไม่ไหว เธอพยายามลุกขึ้นยืนแล้ว แต่ทำยังไงก็ลุกไม่ขึ้นจริงๆ เจ็บหัวเข่าไปหมด มารตีก้มหน้าหมายจะมองหัวเข่าของตัวเองและเมื่อเธอได้ก้มมองใบหน้าหวานของเธอก็ซีดเผือดลงเมื่อเห็นสิ่งที่โผล่พ้นบราเซียร์ออกมา

"ว้าย! ทำไมลุงไม่บอก ทำไมลามก ตากะ ...!"

"หยุด! ห้ามพูดคำนั้น!"

เขารู้ว่าเธอจะด่าเขาว่าอะไร เขาไม่แก่สักหน่อย เขาแค่ 28 ส่วนเธอ 21 ห่างกันเพียงแค่ไม่กี่ปีแค่ให้เรียกลุงก็บุญปากของเธอแล้วนะ มาเฟียหนุ่มไม่รอช้ารีบลุกขึ้นแล้วก้าวขาฉับๆ เดินไปหามารตีทันที เขาถอดเสื้อสูทออกแล้วกระชากคอเสื้อเธอให้ร่างบางเข้าใกล้ตัวเองจนปลายจมูกโด่งสัมผัสไปที่หน้าผากมนของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ

"นมก็เล็กโชว์คนอื่นเขาอยู่ได้ อุจาดตา!"

"นะ ... นี่!"

ปากก็ว่า แต่มือหนาก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกแล้วเอามันมาคลุมให้เธอพร้อมกับติดกระดุมให้จนถึงลำคอจนหายใจลำบาก ยังไม่พอแค่นั้นมาเฟียหนุ่มยังคลุมเสื้อสูทให้เธออีกชั้นหนึ่งก่อนจะหันไปเรียกลูกน้องของตัวเอง

"มาร์คัส"

"ครับนาย"

"มึงถอดเสื้อมึงมาดิ กูหนาว"

เอ้า! แล้ว ... ถอดเสื้อตัวเองทำไม …

มาร์คัสเพียงแค่คิดแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาเขาจำต้องเดินออกมาแล้วถอดเสื้อเชิ้ตสีดำของตัวเองออกยื่นให้กับผู้เป็นนายที่ท่อนบนเปลือยเปล่า เฮนรี่หยิบเสื้อของมาร์คัสมาสวมใส่แล้วหันไปหาลูกน้องตัวเองตรงๆ

"มึงลดความอ้วนบ้างนะ ขนาดกูใส่ยังหลวมเลยไอ้เวร"

"เอ่อ ..." เกี่ยวอะไรกับเสื้อตัวใหญ่ตัวเองเสียอาการเพราะผู้หญิงแล้วมาโยนให้ลูกน้องรึไง

"จัดการยัยนั่นให้เรียบร้อย ส่วนเธอมานี่!"

"ดะ ... เดี๋ยวค่ะคุณลุง ปล่อยมือฉันนะ"

เฮนรี่ไม่ปล่อย แต่ลากหญิงสาวออกมาจากอาบอบนวดKJ. ก่อนจะไปมารตีพยายามขืนตัวสุดฤทธิ์ตะโกนหาพี่สาวคนสวยที่เป็นพนักงานต้อนรับ

"พี่สาวช่วยฉันด้วยค่ะ พี่สาว"

"พะ ... พี่ไม่กล้าหรอกค่ะ"

"หยุดพูดได้ไหม รำคาญ!"

มาเฟียหนุ่มตวาดจนมารตีหน้าซีด นี่เธอทำอะไร ทำไมเรื่องราวถึงเป็นแบบนี้อยู่ๆ เธอก็ถูกใครไม่รู้กำลังลากจูงเธอมาที่รถหรูเขาจับเธอยัดลงที่นั่งข้างคนขับอย่างงงๆ แล้วเขาก็วิ่งไปขึ้นรถในฝั่งคนขับ เขาหันมาถามเธอด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

"เธอมาทำอะไรที่นี่!"