ถือตัว
1335 Words
ร่างบางของฐานิดา กับธนัสพร โยกย้ายไปตามจังหวะเพลง ในขณะที่อาคินนั่งอยู่ที่โต๊ะไม่ยอมไปไหนรวมทั้งมารตีด้วย มารตีนั่งเล่นโทรศัพท์อย่างเบื่อหน่ายเธอรู้สึกว่าแบบนี้มันไม่ใช่เธอเลยด้วยซ้ำ เธอไม่ชอบเที่ยวคลับแต่เธอชอบที่จะอ่านหนังสือหาความรู้ไปเรื่อย เหตุที่มาวันนี้เพราะเมื่อตอนเย็นมีข้อความจากมหา'ลัยแจ้งว่าพวกเธอทั้งสี่คนได้เข้ารับการฝึกงานที่สถานีโทรทัศน์ช่องรันแล้ว
"คิน มิลก์ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
"ให้คินไปเป็นเพื่อนไหม"
"ไม่ต้องๆ อยู่เฝ้าของที่โต๊ะเนี่ยแหละ ยัยนัส กับยัยนิดา เมาแล้วเห็นไหม"
มารตีเดินออกมาเธอทำธุระส่วนตัวจนเรียบร้อยแล้วล้างมืออยู่ที่อ่างล้างหน้า มองซ้ายมองขวากับกระจกเพื่อเช็กความเรียบร้อยของตัวเอง เธอดื่มไปแค่หนึ่งอึกเท่านั้นเพราะเพื่อนเธอคะยั้นคะยอให้ดื่ม สองเท้าบางตั้งท่าจะก้าวออกจากห้องน้ำ เธอก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ดังออกมาจากห้องด้านใน
ปึก ปึก ปึก!
"อ๊าา~ แรงได้อีกค่ะ"
"แบบนั้นแหละค่ะ"
หืม ... เสียงอะไรน่ะ
มารตีเดินเข้าไปยืนหน้าประตูห้องน้ำของห้องด้านในสุดก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูห้องน้ำห้องนั้น เพราะเธอคิดว่าคนด้านในอาจจะต้องการความช่วยเหลือ
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
"คุณคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ"
"ซี้ดดดด~ จะแตกแล้ว"
ปึก ปึก ปึก!
"คุณคะ มีอะไรให้ฉันช่วยไหม"
"มะ ... ไม่มีค่ะ อ๊าา~"
"ตะ ... แต่เสียงคุณมันแปลกๆ นะคะ"
มารตียังเป็นห่วงคนด้านใน หรือว่าคนด้านในกำลังเจออันตราย หะ! ไม่นะ ถูกข่มขู่งั้นเหรอ ไม่สิ เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวด้วยแบบนี้จะช่วยเหลือคนด้านในได้ไงคงต้องรีบไปหาคนมาช่วยแล้วเธอคนเดียวเอาไม่อยู่แน่!
"ดะ ... เดี๋ยวฉันจะรีบไปตามคนมาช่วยนะคะ"
มารตีหมุนตัวออกสองเท้าบางตั้งท่าจะเดินออกไปหาคนมาช่วยหญิงสาวที่กำลังเดือดร้อนอยู่ด้านใน แต่เธอยังไม่ทันได้ออกมาจากห้องน้ำเลยสักนิดก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออก ชายหนุ่มรูปร่างดีเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย และดูหงุดหงิด แต่เอ๊ะ ผู้ชายคนนี้หน้าเหมือนคนที่เธอเคยเจอเลย
"คะ ... คุณ!"
นิ้วชี้เรียวเล็กชี้หน้าชายหนุ่มคนนั้น เจ้าของใบหน้าลูกครึ่งที่หล่อราวกับผู้ดีอังกฤษ สีหน้าของเขานิ่งและดูหงุดหงิดจนดูน่ากลัว ไม่นานนักหญิงสาวที่ร้องราวกับทรมานเมื่อครู่ก็เดินออกมาด้วยสภาพไม่ต่างกัน และสีหน้าก็ดูหงุดหงิดไม่ต่างกัน
พรึ่บ!
"คุณผู้หญิง คุณเป็นอะไรไหมคะฉันจะไปตามคนมาชะ ... ช่วย"
มารตีรีบวิ่งเข้าไปประคองแขนเรียวของหญิงสาวคนนั้น แต่กลับถูกเธอสะบัดแขนออกแล้วชักสีหน้าใส่ ก่อนที่เธอจะเดินไปก็ทิ้งคำพูดเจ็บแสบเอาไว้ให้มารตีอีกด้วย
"แส่ไม่เข้าเรื่อง!" หะ! นี่มันบ้าอะไรกัน เธอคนนี้ยินยอมถูกผู้ชายคนนี้บังคับขืนใจงั้นเหรอ
"ทริกซี่ไปดูก่อนนะคะคุณเจ"
ชายหนุ่มลูกครึ่งคนนั้นไม่ตอบหญิงสาว แต่เขาเอาแต่จ้องมารตีตั้งแต่ออกมาจากห้องน้ำแล้ว ไม่เพียงแค่จ้องธรรมดา แต่จ้องแบบเคียดแค้นอีกต่างหากเธอสัมผัสได้เลยว่าเขาแค้นเธอมากจริงๆ แต่เธอไปทำอะไรให้เขาแค้นเธอกันละ
"นี่มันห้องน้ำหญิงนะคะ" มารตีต่อว่าเขาน้ำเสียงเบาจนเขาแทบจะไม่ได้ยิน อีกทั้งมุมปากหนาก็ยกยิ้มขึ้นอย่างร้ายกาจราวกับเจอเรื่องสนุกอะไรบางอย่าง
"เธอทำให้ฉันไม่เสร็จ"
"มะ ... หมายความว่ายังไงคะ"
"ฉันคิดว่าเธอต้องรับผิดชอบฉัน"
"ถะ ... ถ้าคุณไม่เสร็จ ก็ไปเข้าห้องน้ำต่อสิคะ ดะ ... เดี๋ยวฉันเฝ้าหน้าห้องน้ำให้ก็ได้ ใครจะไปรู้เล่าว่าห้องน้ำชายเต็มจนคุณคนนี้ทนไม่ไหว ต้องไปเข้าห้องเดียวกับผู้หญิงคนนั้น"
มารตีหมุนตัวหันหลังให้ เธอจะรับผิดชอบให้ด้วยการเฝ้าห้องน้ำให้ชายคนนี้ บางทีผู้หญิงคนนั้นอาจจะกำลังเฝ้าหน้าห้องน้ำให้ แต่พอมีคนเดินเข้ามาเลยทำให้ต้องเข้าไปแอบกับผู้ชายคนนั้นก็ได้ แต่ทว่าอยู่ๆ ฝ่ามือหนาของชายด้านหลังก็จับแขนของเธอให้หมุนตัวเข้าไปเผชิญหน้าเขาตรงๆ
"ไร้เดียงสาจังเลยนะ"
"อ่ะ มาจับแขนฉันทำไม ปล่อยนะ"
"ทำไมฉันต้องปล่อย"
"ผู้หญิงกับผู้ชายไม่ควรใกล้ชิดกันเกินไป ที่บ้านคุณไม่ได้สอนรึไง ปล่อยมือออกเดี๋ยวนี้นะ"
มาเฟียหนุ่มยกยิ้มอย่างขบขัน เขาเกิดมาจนอายุ 28 ปีแล้วเพิ่งจะเจอเรื่องขบขันแบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยนะ มีด้วยเหรอผู้หญิงที่ไม่อยากเข้าหาเขา มีด้วยเหรอผู้หญิงที่คิดว่าชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน
"อะ ... อาจจะเพราะคุณเป็นฝรั่งใช่ไหม คงไม่เข้าใจธรรมเนียมไทยสินะ"
"ก็คงอย่างนั้นมั้ง"
มาเฟียหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว จนมารตีสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่ถูกเป่ารดลงปลายจมูกของเธอ มุมปากหนายังคงยกยิ้มอยู่ตลอดเวลาราวกับกำลังเจอเรื่องอะไรบางอย่างที่ถูกใจ มือหนายังจับไปที่แขนเรียวของเธอ แล้วดึงเธอเข้าใกล้เรื่อยๆ มารตีเบี่ยงหน้าหนี เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในสถานการณ์แบบนี้เธอต้องทำยังไง
"คุณคะ ชะ ... ช่วยปล่อยมือทีฉันเจ็บ แล้วก็คุณไม่ควรเข้าใกล้คนที่ไม่รู้จักขนาดนี้นะคะ มันดูไม่มีมารยาท"
ประโยคท้ายมารตีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังมากนักแต่ก็ไม่ได้เบาจนคนตรงหน้าไม่ได้ยิน แต่สิ่งที่เธอพูดออกไปมันไม่ได้ทำให้มาเฟียหนุ่มตรงหน้ารู้สึกผิดเลยสักนิด เธอเหมือนลูกแมววัยสองเดือนที่กำลังฝึกขู่ราชสีห์ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึก น่าสนใจ ...
"เฮนรี่"
"คะ?"
"ฉันชื่อเฮนรี่"
"อ่อ ค่ะ คุณช่วยปล่อยฉันได้ไหมคะ เพื่อนฉันรอนานแล้ว"
มาเฟียหนุ่มไม่ปล่อยแต่เขาเหยียดตัวตั้งตรง แล้วรั้งเอวบางของคนตัวเล็กเข้าหาตัว เขายกเธอขึ้นด้วยแขนแกร่งเพียงข้างเดียวให้นั่งลงที่ขอบอ่างล้างหน้า
"เธอชื่ออะไร"
"ฉันคิดว่า เราไม่น่าจะได้เจอกันอีกนะคะ"
"ให้ฉันทายไหม"
"คุณช่วยออกไปห่างๆ หน่อยได้ไหมคะฉันไม่ชินที่มีผู้ชายคนอื่นสัมผัสถูกเนื้อตัว"
มารตีพยายามดันแผงอกแกร่งของมาเฟียหนุ่มให้ออกห่าง เธอไม่อยากเข้าใกล้คนแปลกหน้ามันอันตราย เธอไม่โอเค แต่คนแปลกหน้าคนนี้สิ มือไม้อย่างกับปลาหมึกน่าเกลียดน่ากลัว
"ถือตัวจังนะ เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร"
"ไม่รู้ค่ะ" บ้าจริง เขาไม่เชื่อหรอกนะที่จะมีคนที่ไม่รู้จักเขาน่ะ
"ฉันดังมากนะ ในวงการธุรกิจน่ะ"
"ฉันไม่ได้สนใจเรื่องธุรกิจเลยไม่รู้ ฉันไปได้รึยังคะ" ยัยเด็กนี่!
มาเฟียหนุ่มเลียกลีบปากล่างของตัวเองด้วยความหงุดหงิดเมื่อคนตัวเล็กปฏิเสธที่จะสานสัมพันธ์กับเขาอย่างตรงไปตรงมา และแน่นอน เธออาจจะไม่รู้ตัวว่าเธอกำลังท้าทายเขาทางอ้อม
"ชื่อเธอ"
"ไม่บอกค่ะ"
"งั้นก็ไม่ต้องออกไป ..." เขาเริ่มหงุดหงิดแล้ว
"คุณลุงคะ ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ฉันต้องรีบกลับบ้านแล้วพรุ่งนี้ฉันต้องไปสัมภาษณ์การฝึกงาน" คุณลุง! เขาไม่ได้แก่ขนาดที่เธอต้องมาเรียกว่าคุณลุงเลยนะ ยัยเด็กนี่อยากลองดีใช่ไหม!
"นี่เธอ!"
- Writer
