ท่านรองขา อย่าดื้อนักเลย

ท่านรองขา : EP4

CHAPTER 3

หลายวันต่อมา

“ตาเพชรยังไม่ยอมมาอีกเหรอ” คุณรวยรื่นถามเสียงดุ

“ใช่ค่ะ วันนี้คุณเพชรยังไม่ตื่นเลยค่ะ พยายามปลุกแล้วแต่ก็ไม่ยอมตื่น” ฉันตอบไปตามความจริง ฝ่าดงรถติดไปจนถึงคอนโดของคุณเพชร ทว่าเจ้าของห้องยังนอนกรนคร่อก ๆ อยู่ในห้องนอน

ฉันรู้ว่าเขาแกล้งทำ ถ้าเขาจะกรนดังทะลุออกมาข้างนอกขนาดนั้น เขาไม่น่าหาเมียได้

“เธอไหวไหมเนี่ย” ภรรยาประธานบริษัทไล่สายตามองฉันคล้ายกับปรามาสว่าฉันไม่ไหวแน่

“ไหวค่ะ เพิ่งจะไปตามคุณเพชรได้แค่เกือบสองสัปดาห์เอง ขอเวลาอีกหน่อยนะคะ” ในใจลึก ๆ ก็รู้สึกว่าจะไม่รอดเหมือนกัน ทั้งที่ฉันรู้สึกว่าคุณเพชรไม่แข็งเท่าตอนแรก แต่เขาก็ยังไม่ยอมมาอยู่ดี

“คนอื่น ๆ ก็พูดแบบเธอนี่แหละ สุดท้ายก็เผ่นกันหมด” คุณรวยรื่นเบนสายตามองทางอื่น แล้วถอนหายใจออกมา

“แต่ฉันไม่เผ่นก่อนครบกำหนดแน่นอนค่ะ” ฉันยืนยันหนักแน่น

“นี่คงเป็นข้อดีข้อเดียวของเด็กคนนี้มั้งคะคุณ” คุณรวยรื่นพูดกับสามี คนฟังเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“ยังไง?”

“ก็ไม่มีที่ไปถึงได้ต้องทนอยู่ไงคะ เป็นคนอื่นเขาไม่มัวเสียเวลาแบบนี้หรอก” ในประโยคที่คุณรวยรื่นพูดนี่เธอจะว่าฉันไม่มีที่ไป หรือจะว่าลูกชายกันแน่ แต่ก็ช่างเถอะ ฉันขอตัวออกมาหน้าห้อง และเรียนรู้งานจากคุณอรต่อ

“คุณลุงอยู่หรือเปล่า” เสียงทุ้มดังขึ้น ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมอง จังหวะนั้นคุณอรก็ตอบกลับและพาเขาเข้าพบท่านประธาน

“คนนั้นคุณหิรัญหรือคุณเงิน ลูกพี่ลูกน้องของคุณเพชร ที่เดินคู่กันนั่นก็คุณสมลักษณ์ แม่ของคุณเงิน เธอเป็นน้องสาวของคุณสมบูรณ์” คุณอรเดินออกมาจากห้องท่านประธานแล้วบอกให้ฉันฟัง

“คนสุดท้ายนั่นเลขาใช่ไหมคะ”

“อื้อ ยายนั่นชื่อจิ้งหรีด ชูคอมากกกก ข่มคนอื่นเพราะตัวเองเป็นเลขาท่านรอง”

“อ๋อค่ะ” ฉันเคยรู้มาตั้งแต่แรก ๆ ที่เข้ามาทำงานแล้ว เพียงแต่ยังไม่เคยเจอตัวจริง เคยเดินไปทางฝั่งเขา แต่ไม่มีใครอยู่ คุณอรบอกว่าเขามักจะออกไปดูทำเลเพื่อเสนอทำโรงแรมเพิ่ม

“อย่างที่พี่บอกตอนนี้มีรองประธานสองคน นั่นก็คือคุณเพชรและคุณเงิน สองคนนี้จะชิงตำแหน่งประธานกันเพราะคุณสมบูรณ์จะพักแล้ว”

ฉันพยักหน้าน้อย ๆ แค่แวบเดียวคุณจิ้งหรีดก็เดินหน้าง้ำออกมา แต่คนข้าง ๆ ฉันกลับยิ้มคล้ายกับจะเยาะเย้ย

“โดนไล่ออกมา คิก ๆ” พี่อรกระซิบ ฉันผลิยิ้มบาง ๆ คุณจิ้งหรีดเดินไปยังที่ทำงานของตัวเองซึ่งเป็นทางด้านขวาของตัวอาคาร ส่วนห้องทำงานของคุณเพชรจะเป็นทางด้านซ้าย หลบมุมใครมุมมันเลยละ

“คุณเพชรเขามีปัญหาอะไรกับที่นี่หรือเปล่าคะ” รอยยิ้มของคุณอรพลันหายไปหลังจากที่ได้ยินคำถามของฉัน

“ไม่มี แต่คุณเพชรเขาไม่อยากมาทำเอง” คำพูดสวนทางกับสีหน้า ดังนั้นฉันจะคิดว่าเธอพูดปดไว้ก่อน แต่ถึงอย่างไรก็จะไม่เค้นถาม ไว้ค่อยหาคำตอบด้วยตัวเอง

ช่วงบ่ายฉันอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเองซึ่งตั้งอยู่หน้าห้องของคุณเพชร พยายามใช้ความคิดว่าจะทำอย่างไรต่อดี แต่ในเมื่อคิดไม่ออกก็ต้องหาตัวช่วย

LINE

สวยคูณสาม

สายรุ้ง : พวกมึง กูอยากรู้เรื่องคุณเพชรว่ะ

เพียงรัก : แล้วจะทำไง

โอโม่ : สืบสิคะอีดอก

ส่งเข้ากลุ่มไลน์ไปไม่ถึงนาที เพื่อนรักทั้งสองก็พร้อมใจกันเข้ามาตอบ เพียงรัก หรือรักเป็นลูกสาวของอาภูมิและอาขวัญ เราสองคนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก และมารู้จักกับโอโม่เมื่อตอนเรียนมอปลาย โอโม่เป็นสาวประเภทสอง เดิมทีเธอชื่อโม่

สายรุ้ง : สืบไงวะ

โอโม่ : คนในบริษัทนั่นแหละ

เพียงรัก : ลองถามจากคนในนั้นงี้เหรอ

สายรุ้ง : กูถามคุณอร คนนี้น่าจะรู้ดีสุด แต่ก็บอกว่าไม่รู้

โอโม่ : เขาอาจจะเก็บความลับให้เจ้านายไง

โอโม่ : มึงหาคนอื่นเลย

สายรุ้ง : กูไม่รู้จักใครเลย

เพียงรัก : ก็ทำความรู้จักซะสิ

โอโม่ : ตามนี้ โอเคนะ กูไปทำงานก่อน

สายรุ้ง : เค

ฉันมองความว่างเปล่าตรงหน้าพลางใช้ความคิดว่าจะทำอย่างไรต่อ จะมีใครอีกที่รู้เรื่องของผู้บริหาร

“สบายจริงจริ๊ง”

หันไปมองที่ต้นเสียง ยายเลขาของคุณเงินกำลังเดินมาหาฉัน ที่ต้องบอกว่ามาหาฉันเพราะมันเป็นทางตันแล้ว

“สวัสดีค่ะคุณ…” ฉันเว้นไว้เพื่อให้เธอแนะนำตัว ทั้งที่รู้ชื่ออยู่แล้ว

“อะไรกัน พี่อรไม่ได้แนะนำให้เธอรู้จักฉันเหรอ”

“แนะนำค่ะ แต่จำไม่ได้” ฉันผลิยิ้มน้อย ๆ รอยยิ้มดูเหมือนจะเป็นมิตร “ช่วงนี้รุ้งเรียนรู้หลายอย่าง บางอย่างที่ไม่ได้สำคัญนักก็ไม่ได้จำค่ะ”

ฉันเห็นว่าเธอเหวอไปแวบหนึ่ง แล้วจึงกระชับสูทที่สวมทำหน้าเชิดดังเดิม “จำให้ขึ้นใจว่าฉันชื่อจิ้งหรีด! เรียกฉันว่าพี่ก็ได้”

“ค่ะพี่จิ้งหรีด”

“แล้วนี่คุณเพชรยังไม่ยอมมาทำงานเหรอ” เธอลากเก้าอี้มานั่ง ทำหน้าสอดรู้สอดเห็นแต่เหมือนจะลืมตัวนั่นแหละ ไม่ถึงเสี้ยวนาทีก็ทำหน้าเย่อหยิ่งต่อ

“คุณเพชรดื้อมากเลยค่ะ ไม่เหมือนคุณเงินเลย” ฉันแกล้งพูด

“ใช่สิยะ คุณเงินน่ะทำงานเก่ง ขยันมากกกก” พี่จิ้งหรีดลากเสียงยาน “คุณเพชรไม่ได้เศษเสี้ยว”

“อะไรนะคะ” ถึงจะเป็นคนของคุณเงิน แต่การพูดถึงคุณเพชรซึ่งเป็นลูกชายแท้ ๆ ของเจ้าของโรงแรมแห่งนี้ด้วยถ้อยคำแบบนั้นก็มากเกินไป

ฉันว่าที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิดแน่ ๆ ต้องมีอะไรที่นี่จนทำให้คุณเพชรไม่ยอมมาทำงาน

“ฉันหมายถึงว่าคุณเพชรน่ะทำงานไม่เก่ง แล้วก็ไม่ยอมมาทำงานน่ะ” พี่จิ้งหรีดแถจนหน้าเสีย

“ทำไมถึงบอกว่าคุณเพชรทำงานไม่เก่งล่ะคะ”

“ผลงานที่ผ่านมาไง ฉันไม่ได้พูดพล่อย ๆ นะ เธอไปถามใครก็ได้”

ฉันระบายยิ้มบาง ๆ หรือจะเป็นเพราะว่าคุณเพชรน้อยใจที่ตัวเองสู้คุณเงินไม่ได้ก็เลยไม่ยอมมาทำงานแล้ว…