ผลปรากฏว่าผู้บริหารท่านอื่น ๆ ยกมือเห็นด้วย ผมมองหน้าคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามด้วยความเรียบนิ่ง สิ่งที่เห็นคือความไม่พอใจที่เขาพยายามปกปิดไว้ด้วยรอยยิ้ม
เลื่อนสายตามายังใบหน้าของผู้เป็นพ่อ ท่านยิ้มแย้มตามปกติ แต่มั่นใจว่าการสลับงานกันแบบนี้ต้องมีสิ่งอื่นแอบแฝง ไม่ใช่แค่ต้องการดันผมขึ้นเป็นประธานแน่นอน
“แล้วโรงแรมแห่งใหม่ที่ท่านประธานคิดจะสร้างล่ะครับ” ผู้จัดการฝ่ายอาคารเอ่ยถาม ผมก็พอรู้มาสักพักแล้วว่าพ่อจะเพิ่มสาขา
“ผมให้เงินหาสถานที่อยู่ครับ แต่ยังหาไม่ได้”
“ผมขอหาด้วยได้ไหมครับ อาจจะได้ไอเดียใหม่ ๆ ในการสร้างโรงแรมด้วย” ผมเสนอตัวขึ้นมา นั่นทำให้ผู้เป็นพ่อถึงกับยกยิ้มที่มุมปาก
“ก็ดีนะครับ เผื่อจะได้มาเป็นตัวเลือกให้กับผู้ถือหุ้น” ผู้จัดการฝ่ายอาคารเป็นผู้ตอบกลับ คนอื่น ๆ ก็เห็นดีเห็นงามด้วย แต่ก็ยังมีอยู่หนึ่งคนที่ไม่ออกอาการอะไรเท่าไร
เพราะแบบนี้แหละ ผมถึงไม่อยากมาทำงาน ผมไม่ชอบการชิ
