CHAPTER 5
Phet’s part
“ท่านรองมีอะไรคะ” สายรุ้งเดินเข้ามาหาหลังจากที่ผมกดโทรเรียกให้เข้ามา ผายมือให้เธอนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ที่พี่เงินพูด…”
“ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ” เธอคลี่ยิ้มบาง ๆ มาให้
“รู้สึกยังไงกับพี่เงิน”
“คะ?” สายรุ้งงุนงงกับคำถาม “ฉันต้องรู้สึกอะไรคะ”
“เห็นหน้าพี่เงินแล้วคิดยังไง”
“ฉันพูดได้เหรอคะ” เธอถามกลับมาแบบนี้ ทำเอาผมคิดหนักว่าจะฟังต่อดีหรือไม่
“พูดสิ”
“ไม่ไล่ออกนะคะ”
ผมหลุดยิ้มออกมาแล้วพยักหน้ายืนยันว่าจะไม่ไล่ออก ผมแค่อยากฟังว่าเธอจะเหมือนเลขาสาว ๆ คนอื่นหรือเปล่า
“รู้สึกแปลก ๆ ค่ะ ดูไม่ค่อยน่าไว้ใจ…ฉันจะไม่โดนไล่ออกแน่นะคะ”
ฟังแล้วอึ้งไปไม่น้อย ผมคิดว่าเธอจะหวีดในความหล่อละมุนอบอุ่นใจอย่างที่เลขาคนหนึ่งเคยพูดให้ฟังเสียอีก เลขาคนนั้นอายุเยอะกว่าสายรุ้งแค่สองสามปี
“ไม่ไล่ออก” ผมตอบ เธอพูดแบบนี้ผมยิ่งอยากให้เธอทำงานด้วย เพราะค่อนข้างมั่นใจว่าเธอจะไม่เป็น
