ฉันสังเกตว่าคุณเงินมีสีหน้าที่เจื่อนลง แต่กระนั้นก็ยังคงฝืนยิ้มมาให้ เขาขยับตัวเล็กน้อยเพื่อวางแขนลงบนโต๊ะของฉัน
“กลางวันนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหม ผมอยากเลี้ยงต้อนรับพนักงานใหม่น่ะ”
“พอดีฉันนัดเพื่อนไว้น่ะค่ะ ปกติเวลาพักเราชอบรวมกลุ่มกัน”
“ถ้าอย่างนั้น…” ฉันใจเต้นตึกตักด้วยความตื่นกลัว กลัวว่าเขาจะตามไปด้วย ฉันอยากกินข้าวแบบอร่อย ๆ ไม่ใช่อึดอัดจนกลืนไม่ลง
“ผมขอไปด้วยได้ไหม” นั่นไง! สิ่งที่ฉันกลัวดันเกิดขึ้นเสียได้ กะไว้แล้วเชียวว่าหากตอบไปแบบนั้น เขาจะทำแบบนี้ แต่ฉันก็คิดหาทางหลีกเลี่ยงไม่ออกจริง ๆ
“อย่าดีกว่าค่ะ เพื่อนรุ้งพูดมาก”
“ดีสิครับ จะได้คุยสนุก ผมขอไปด้วยคนน้า อยากทำความรู้จักคุณและเพื่อน ๆ ของคุณ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ขนลุกชะมัด!
“งั้นก็ได้ค่ะ” ฉันกลั้นใจตอบให้จบไป
“โอเคครับ งั้นเดี๋ยวตอนเที่ยงเราเจอกันที่ลานจอดรถนะ”
“ค่ะ”
ฉันกดส่งไลน์ไปบอกเพื่อนว่าคุณเงินจะไปกินด้ว
