“ช่วงนี้ มึงดูกลับมาสนิทกับเฌอนะ”
“ก็คบกันอยู่” พูดเพียงแค่นั้นมันก็น่าจะเข้าใจ เพราะผมตอบแบบนี้ออกไปทุกครั้งที่มันเริ่มพูดถึงเฌอ และผมพอเดาได้ว่ามันจะพูดอะไรต่อไป ไม่ยุยงให้ผมเลิกเพ้อเจ้อ ก็คงบอกให้ผมนึกถึงเรื่องในอดีต
“มึงมั่นใจเหรอ ว่ายัยนั่นรักมึงอ่ะ” เห็นไหมล่ะ ผมเคยพูดอะไรผิด
“อืม มั่นใจ”
“ก่อนมึงจะพูดออกมาแบบนั้น มึงควรจะจำให้ได้ซะก่อนว่าเคยทำเชี่ยอะไรกับเฌอ...”
“กูจำได้ก็แล้วกัน” ผมขัดเพราะขี้เกียจฟัง
“ทำไรไว้ไหนลองบอก” อีกแล้ว มันพูดพล่ามแบบนี้ทุกครั้ง ไม่รู้จักเบื่อบ้างหรือไงนะ...
“กูทำร้ายเขา”
“แล้ว?”
“ทำร้ายเขาซ้ำๆ” ผมยืนยันคำเดิมเหมือนทุกครั้ง แล้วมันก็พูดทวนด้วยประโยคเดิมๆ เหมือนทุกครั้ง
“จำได้แค่นั้นเองน่ะเหรอ?”
“...” แค่นี้มันยังไม่มากพออีกหรือไง
“ทำไมมึงไม่ลองแกะกล่องใบนั้นดูล่ะ?” มันถามเสียงเรียบ
“กูไม่อยากเสียเฌอไป”
“ทุกวันนี้มึงเสียยัยนั่นไปแล้ว” ไอ้เม้าส
